
GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS
ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙ//SUMMER SOLSTICE
XIV
Τώρα,
με το λιωμένο μολύβι του κλείδωνα
το λαμπύρισμα του καλοκαιρινού πελάγου,
η γύμνια ολόκληρης της ζωής
και το πέρασμα και το σταμάτημα και το πλάγιασμα
και το τίναγμα
τα χείλια το χαϊδεμένο δέρας,
όλα γυρεύουν να καούν.
Όπως το πεύκο καταμεσήμερα
κυριευμένο απ’το ρετσίνι
βιάζεται να γεννήσει φλόγα
και δε βαστά πια την παιδωμή —
φώναξε τα παιδιά να μαζέψουν τη στάχτη
και να τη σπείρουν.
Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά.
Κι εκείνα ακόμη που δεν πέρασαν
πρέπει να καούν
τούτο το μεσημέρι που καρφώθηκε ο ήλιος
στην καρδιά του εκατόφυλλου ρόδου.
14
Now
with the melted lead of St John’s festivity,
with the brilliance of summer pelagos,
all the nakedness of life,
and the going beyond and the staying put,
the leaning down and the upsurge,
the lips, the caressed skin,
they all long to be burned.
Like the pine at high…
View original post 59 more words