YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
Χρυσόθεμις//Chrysothemis
Ύστερα τίποτα. Μήτε κατάρες πια και μήτε επευφημίες. Μόνη μορφή ελευθερίας
απόμεινε η σιωπή. Στα εγκαταλελειμμένα περιβόλια
θεριεύαν οι τσουκνίδες, τα σπερδούκλια και κάτι παράξενα αγκάθια
με άγνωστα χρυσαφιά λουλούδια σαν αστέρια ερήμωσης. Τα πηγάδια στερέψαν —
αν έριχνες μια πέτρα χτυπούσε στην πέτρα, κι ο ήχος συνεχιζόταν
σ’ ένα ατελεύτητο βάθος ώς την άλλη μεριά. Κι αν κοιταζόσουν μέσα,
ένα μονάχο μάτι, σκοτεινό, χωρίς τσίνορα, σε κοιτούσε κατάματα,
κάνοντας κοίλο ολόκληρο το πρόσωπό σου σα μια ξέβαθη τρύπα.
Αργότερα έπιασαν μεγάλα κρύα. Κοπάδια λύκοι κατεβαίναν
στα χωριά και στην πόλη. Όλοι κλειδώνονταν στα σπίτια. Χιόνισε κιόλας.
Ένα απερίγραπτο άσπρο είχε σκεπάσει τις στέγες, τα δέντρα, τη μνήμη,
σαν ευλάβεια, σαν άφεση, —καθώς εκείνο το πέπλο που σας έλεγα—
και πίσω του διακρίνονταν όλο το μαύρο, ατεμάχιστο, ανώδυνο, ήρεμο.
Then there was nothing. No cursing, nor applauding;
silence the only form of freedom was left. The nettles
grew wild in the abandoned orchard, the asphodels too
and some strange thorns with some unknown golden
flowers like lonely stars. The water wells dried up,
if you threw a stone in them it would hit another stone
the echo was carried to an endless depth all the way to
the other side and if we looked at ourselves in them,
one single eye would look straight in your eyes turning
your face into a concaveness shallow hole.
Later on it turned quite cold. Herds of wolves came
down to the villages and the city. People locked
their houses. It also snowed. An indescribable white
covered the roofs, the trees, memory, like piety or
remission, like that peplum I mentioned, and all
the black, whole, unregretful, serene was behind it.
Hellenic Canadian Literature 