Ολυμπία Σταύρου, Τα ασυνόδευτα παιδιά

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Τα ασυνόδευτα παιδιά

Τα ασυνόδευτα παιδιά σιωπούν
κι ώρες κοιτούν την κίνηση του ανέμου
ή ψιθυρίζουνε παράπονα στα χώματα
κι όταν πολύ επιθυμούν τη μάνα τους
δεν κλαίνε παρά μονάχα
φτύνουνε μες στις άδειες χούφτες τους
να νιώσουν υγρασία μητρική
όπως τότε που σφιχτά πολύ σφιχτά
εκείνη τα κράταγε από το χέρι.

Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου

View original post