YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
Χρυσόθεμις//Chrysothemis
Κι εκείνη η κηλίδα, σαν από τζάμι μακρινού παραθύρου,
μετατοπίζονταν απ’ τις πλεχτές πολυθρόνες στο τραπέζι, κι εκεί σταματούσε
πλάι στα ασημένια κουταλάκια. Τα ποτήρια του προγεύματος κάτω απ’ τα δέντρα
γίνονταν τότε γαλανά με πράσινες κουκκίδες. Μια μέρα
χύθηκε το νερό στο φόρεμα της αδελφής μου, —
μια λουλακιά ζωγραφιά σχεδιάστηκε πάνω του. «Δωσ’ το μου να στο πλύνω», φώναξα.
«Δεν είναι τίποτα, —λέει·— το νερό δε λεκιάζει». «Δώσ’ το μου, δώσ’ το μου»,
φώναξα πάλι. Όλοι με κοίταζαν. Σώπασα. Κι η ζωγραφιά μεγάλωνε,
γέμιζε ολόκληρο το φόρεμα, τα χέρια της, τα πόδια της, το πρόσωπό της —
η αδελφή μου είχε γίνει γαλάζια· μόνο η άκρη απ’ το ένα της σαντάλι
απόμεινε λευκή. Κανείς δε βλέπει τα ολοφάνερα. Τα άλλα —
ω, τα άλλα —ποιά;— μετακινήσεις, ασχολίες, χειρονομίες
μες στο αμετάβλητο και αμετακίνητο, που λένε. Δε βλέπουν καθόλου.
Καλύτερα τάχα; Χειρότερα; —Ποιός ξέρει;— Δε βλέπουν.
And that spot as if coming from a distant window stirred
from the rattan armchairs to the table where it stopped
on the silver teaspoons. The breakfast glasses, under the trees,
turned light-blue with green spots. One day water was
spilled over my sister’s dress, a dark blue figure was created
on it; give it to me, I’ll wash it, I said, it’s nothing, she said,
water is easy to clean. Give it to me, give it to me
I yelled again.Everyone looked at me. I stopped talking. And
the figure grew bigger, filled the whole dress,
her hands, her legs, her face; my sister turned
light-blue, only the edge of her sandal remained
white; no one sees the obvious, the rest, ah, what
rest: business, movements, gestures, in the immovable,
unchangeable, as they call it. They don’t see anything.
Is it perhaps better or worse? Who knows?
They don’t see.
Hellenic Canadian Literature 