Συμβάσεις για τη σύνταξη μελετών που αφορούν στην προστασία και την ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου της Περιστεριάς υπέγραψε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας.
View original post 208 more words
Grimace
And without any further delay
I accepted the unnatural grimace
of the deaf and I struggled to express
my sorrow as if it was all mine
while the rustle under my soles
detected the soft autumn whisper
circular tempestuous attitude
aroused to the point of aloofness
where the flower unfolded
its exquisite beauty
primal beginning recommencing
a floral innocent concept
martyr on the front line defining
the traitor who justifiably existed
life was meaningless without me
and again, as cleansed as the song
of my angel, I stood before my Fate
with my human need for justification
YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
Χρυσόθεμις//Chrysothemis
Ω, ναι, στάθηκα πάντα τυχερή· — παράξενο. Ούτε η ίδια
δεν ήθελα να το πιστέψω. Παραξενεύομαι ακόμη και τώρα· —
γι’ αυτό και η συστολή κι η ευγνωμοσύνη μου σαν τύχαινε κάποιος
παιδαγωγός, μουσικός, ή ο κηπουρός να μου απευθύνει
μια «καλησπέρα» ή «καληνύχτα». Γύριζα γύρω με προφύλαξη το βλέμμα
να δω μήπως και χαιρετούσαν κάποιον άλλο. Ένα χαμόγελο τεράστιο
μου γέμιζε το πρόσωπο, ξεχείλιζε απ’ τ’ αυτιά μου· — ήταν άπρεπο —το ξέρω—
δοκίμαζα να το περιορίσω· πάσκιζα· δεν το μπορούσα· —
μονάχα σφίγγοντας τα φρύδια του μπορεί κανείς να περιορίσει
ένα χαμόγελο, (κι ίσως και να ’χουν δίκιο αυτοί που λένε:
οι συνοφρυωμένοι είναι οι πιο πράοι, οι πιο γλυκείς και ταπεινόφρονες
και δυνατοί μαζί, πολύ δυνατοί, — μπορεί να ’χουν δίκιο), εγώ δεν το μπορούσα.
Strange, I was always lucky; strange. I couldn’t believe it.
I find it strange even today; for this my shyness and
thankfulness, especially when an educator appeared or
a musician, a gardener who would say good evening or
good night to me, I’d turn and look around make sure
they didn’t greet someone else. A huge smile spread
all over my face, flowed out of my ears, it wasn’t proper
I knew it, I tried to stop it, I tried; I didn’t manage, one
can only stop a smile by frowning and perhaps they’re
right those who say that people who frown are the most
calm, the sweetest and most humble, and strong, very
strong, perhaps they’re right. I couldn’t.
Hellenic Canadian Literature 