Yannis Ritsos-Poems, Selected Books

YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books

Η Ελένη/Helen

Εγώ τις κοίταζα σα να ’μουν στο θέατρο· — καθόλου ταπείνωση ή θλίψη
ούτε αγανάκτηση — πρός τί; Μονάχα επαναλάβαινα βαθιά μου:
«μια μέρα θα πεθάνουμε», ή μάλλον: «μια μέρα θα πεθάνετε» · κι αυτό
ήταν μια βέβαιη εκδίκηση και φόβος και παρηγοριά. Κοιτούσα
κατάματα το καθετί, με μια απερίγραπτη, απαθή καθαρότητα, σάμπως
να ’ταν τα μάτια μου ανεξάρτητα από μένα· κοιτούσα τα μάτια μου τα ίδια
να στέκουν ένα μέτρο μακριά απ’ το πρόσωπό μου, σαν τα τζάμια
ενός απόμακρου παράθυρου, που πίσωθέ τους κάποιος άλλος
κάθεται και παρατηρεί ό,τι γίνεται σ’ έναν άγνωστο δρόμο
με κλειστά καφενεία, φωτογραφεία, αρωματοπωλεία,
κι είχα την αίσθηση πως ένα ωραίο κρυστάλλινο φιαλίδιο
έσπασε, και το μύρο χύθηκε στη σκονισμένη προθήκη. Όσοι περνούσαν
κοντοστεκόνταν αόριστα, οσμίζονταν τον αέρα, κάτι αγαθό θυμούνταν
κι ύστερα χάνονταν πίσω απ’ τις πιπεριές ή στο βάθος του δρόμου.

I looked at them as if I were in a theater – never humiliated

           or grieved

not even indignation – what for? I only repeated deep

           inside me

“one day we shall die” or better “one day you will all die” and

           this

was a certain victory in revenge fear and consolation I looked at

everything straight in the eye with an indescribable apathetic

           clarity as if

my eyes were independent of me I looked at my own eyes

being just a meter away from my face like the glass

of a distant window behind which someone else sits and

observes whatever happens on an unknown street

with closed up cafes photo studios perfume shops

and I had the feeling that the beautiful small crystal bottle

broke and the myrrh spilled out in the dusty showcase

           Passers by

stood vaguely smelling the air they remembered something

           good

and then vanished behind the pepper trees or the end of the

           street

https://www.lulu.com/account/projects/ke2e82?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763076

Tasos Livaditis – Poems, Volume II

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΧΟΛΙΟ

     Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή

πολυθρόνα — αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέρα

με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια —

μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που

συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια

γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να

`χατε αγαπηθεί πολύ

     μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.

AUTUMNAL COMMENT

     The gist of my story was a black reclining chair — but

where is the house now? Where is the fruit bowl with the old

invitations, the napkins that concealed our laughter? — Only

the lamp is lit in the empty room like someone who talks

to himself, ignorant of the danger or like a woman you never

knew yet, once you must have fallen in love with her

     amid the endless loneliness of an autumnal day.

https://www.lulu.com/account/projects/ke4yv6?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763564

Ήταν η ανθρωποθυσία μέρος της ιεροπραξίας των αρχαίων Ελλήνων; (Μέρος Δ’)

ΕΛΛΑΣ

Στο παρόν τέταρτο και τελευταίο μέρος της συνέχειας της αναιρέσεως του ψεύδους περί ελληνικών ανθρωποθυσιών, παρουσιάζονται οι πλάνες των νεο-απολογητών περί του Λιβανίου, του Φιλοποιμένος, του Αθάμαντος και του Διονύσου. (Διαβάστε τα προηγούμενα μέρη: Α’, Β’, Γ’)

View original post 1,953 more words

Γιώργος Θέμελης: Δενδρόκηπος (IX)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Δενδρόκηπος

IX

Σφαλίστε πόρτες φυλάγοντας τα μυστικά.
Θα φύγουμ’ εμείς, θα μείνει η σιωπή.
Σφαλίστε παράθυρα καρτερεμένα,
Θα μείνει ο ακίνητος άνεμος.

Να λουστούμε, να πλύνουμε τα χέρια μας,
Να ’μαστε ωραίοι και καθαροί.

Αντίο, κατώφλι, του ποδιού έρωτ’ αμίλητε.

Σ’ όλα τα χέρια οι γνώριμες χειρονομίες.
Σ’ όλα τα πρόσωπα η αδιάκοπη ομορφιά.

Κανείς ας μην ανοίξει το στόμα να μας πει
Λόγια πικρά, τραγούδια λυπημένα.

Το χιλιοειπωμένο μάθημα της αγάπης.

Απλώνουμε το χέρι ν’ αποχαιρετίσουμε το φως,
Τη στέγη, τον καπνό, τον ήλιο που φεύγει.

Σιγά σιγά περνούμε προς την έξοδο.

Από τη συλλογή Δενδρόκηπος (1955) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

View original post

ένα έτσι, Η τρέλα είναι πάντα ένα σπίτι

To Koskino

Η τρέλα είναι πάντα ένα σπίτι
με αναμμένες όλες τις συσκευές
το ρεύμα να τρέχει στη διαπασών
τις βρύσες ανοιχτές
τα ρολόγια κολλημένα στην πιο κοινή ώρα
γατιά, σκυλιά να λυσσάνε
το μπαλκόνι να κρέμεται στην άβυσσο
άφθαρτοι τοίχοι, γυαλισμένα τζάμια
ευγραμμισμένα έπιπλα, στρωμμένα κρεβάτια
τακτοποιημένοι λογαριασμοί
το κλειδί στην πόρτα
ένας ολόκληρος κόσμος
να περιμένει να μπει μέσα,
να ζήσει κι αυτός, να φάει, να γαμήσει
να χέσει, να δει τις ειδήσεις
να πει τα νέα του
να κάνει σχέδια για το μέλλον,
να αναβιώσει το παρελθόν
να σε πιάσει απ’ το λαιμό
να σε πετάξει στο δρόμο
να πας στο διάολο, να φύγεις
να μείνεις μόνος, μακριά από όλους
φοβισμένος, ήσυχος
πεινασμένος, κουρέλι, μόνος
ελεύθερος, βρωμιάρης, άρρωστος
κι ευτυχισμένος

*Στη φωτογραφία: John Gutman, The Cry (1933).

View original post

Yannis Ritsos – Poems, Selected Books, Volume II, Second Edition

SUNDAY

It gets dark early. The voice of a child remains, a dry leaf

on the foggy page. Sunday

is the maid that just finished her work; she doesn’t know what

             to do with her hands.

This tired Sunday puts its swollen hands under its apron

and snoozes sitting on the stool and listening to the noise

           of the chimney funnel. Yet a few days ago

it dreamt of a colourful kite with a long tail, being held

by the youngest, most bitter hour of Monday.

The flour-glue dried up in the cup. And the small lamp

resembles the white shell of the egg the sick woman ate

             in her bed.

An orphan star coughs just outside the door. The old-evening

sneezes in front of the basement window. The general’s

statue will freeze in the park under the wrath of the rain

            and the years.

The wind unpins its medals one by one.

A humble sorrow is spread on your face, like the smell

of naphthalene on an old dress of the girl.

Only the harmonica song is heard in the rain

like a black dog forgotten in the desolate garden

and it doesn’t scratch at the door nor it barks, nor

            it leaves.

Let us then open the door to go outside, outside

where the rain and wind will hit our face.

The evening il silenzio is heard from the wooden barracks.

            What time do the soldiers go to sleep?

The trumpet sound settles under the pines

            of the Sanatorium.

The sick men are laid on their beds. They stare at Eros

            behind the shutters of the fever.

They don’t see it. It is far away. Come, then

            light a match

to make sure we have hands. The moss of absence settles

in the overcoats of the soldiers. Do the killed soldiers

           feel cold?

The spiders, he used to say, spin their webs on the ribs

of the dead soldiers. Someone passes holding

            a flashlight.

The crutches of the week are leaning on the fence-wall.

The children search in the garbage bins.

Light a match. I can’t see.

A, yes, happiness is holding a loaf of bread underarm.

In the back pocket of winter the forgotten key

            of the trees rusts.

When time comes. Who’s running? Get away from the window.

They lurk behind the corner — when time comes. They run to

            the doctor in the afternoon.

He wasn’t there. He had died too. Did you notice it?

People have become very tight-lipped

as if they study a song. When time comes.

https://www.lulu.com/account/projects/rpdkk8?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/B0851M9LTV

George Seferis – Collected Poems

IX

The harbour is old I can’t wait any longer

neither for the friend who left for the island with the pines

nor for the friend who left for the island with the plane trees

nor for the friend who left for the open sea.

I caress the rusted cannons, I caress the oars

that my body will be reborn and decide.

The sails only give off the smell

of the salinity from another storm.

If I decided to remain alone, I seek

the solitude, not this kind of waiting,

nor the shattering of my soul on the horizon

nor these lines, these colours, this silence.

Stars of the night return me to the anticipation

of Odysseus for the dead among the asphodels.

When we moored over here among the asphodels

           we hoped to find

the glen that saw the wounded Adonis.

https://www.lulu.com/account/projects/ezvgyr?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/B096TTS37J

Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018

POEM BY MANOLIS ALIGIZAKIS

OLD COUPLE

Long and narrow rusted table

hardly stands motionless

bleached out tablecloth as though

thrown in debts of river for a long time

cloth faded like her eyes gazing the sea’s

agony that reaches the foreign land

where her son has vanished

shade of grapevine thick like a sin

and harsh like a thought pounding 

her memory that light may be reborn

and he brings two plates

trembling hands pour wine in two glasses

small plate with olives, piece of feta

and the sigh expertly camouflaged by a smile 

the lone cicada that insists to disturb

monologue of their loneliness

finally he sits next to her when

above them the grapevine laughs

as his calloused fingers touch

her wrinkled hand and the sun

somewhere higher than everybody

roars with laughter when the old man says

to her…you forgot to make the salad

https://www.lulu.com/account/projects/vznd2p?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763513

Ήταν η ανθρωποθυσία μέρος της ιεροπραξίας των αρχαίων Ελλήνων; (Μέρος Α΄)

ΕΛΛΑΣ

Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο ελληνικός πολιτισμός ήταν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην παγκόσμια ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος. Μια μεστή κοσμοθεωρία, μια ευγενική και μεγαλειώδης πρόταση για τον Άνθρωπο, τόσης μεγάλης εμβελείας και δυναμικότητος, ώστε να καθίσταται ουσιαστική και θεμελιώδης η διάκριση Ελλήνων και μη Ελλήνων (βαρβάρων). Αργότερα, κατά την εποχή των διαδόχων του Αλεξάνδρου, θα χαρακτηριστούν ως «ελληνιστές» όσοι μη Έλληνες μετείχαν της ελληνικής παιδείας. Με αυτήν την νοοτροπία, πέρα από τα στενά όρια των συνόρων και των φυλών, αγκαλιάζοντας τον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο που επιθυμεί το «κατά φύσιν ζειν, τουτέστι κατ’ αρετήν», πορεύτηκε η ανθρωπότητα και πορεύεται μέχρι και σήμερα. Κατά τους σκοτεινούς αιώνες, το «ελληνίζειν» παραποιήθηκε, λοιδορήθηκε, καταδιώχθηκε, και κατάντησε να σημαίνει ψευδώς το «ειδωλολατρείν».

View original post 3,916 more words

Γιώργος Θέμελης: Δενδρόκηπος (VIII)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Δενδρόκηπος

VIII

Είναι μια ιστορία που γυρεύει το τέλος.
Την έχουν γράψει τα δάχτυλά μας, ίσως μας σώσουν
Τα δάχτυλά μας, όπως τα πλήχτρα που χτυπούν.

Κάποιοι σα να μιλούν με τα δικά μας λόγια.
Μπορείς ν’ ακούσεις τον ψίθυρο που μιλούσαμε, μπορείς
Να κοιμηθείς ανάμεσα στα ζεστά σώματα που κοιμούνται.

Αναπνέουν στον ύπνο, χαμογελούν.
Ξυπνούν, ανοίγουν το παράθυρο και σκύβουν στο φως,
Μιλούν και βλέπονται πρόσωπο με πρόσωπο.

Καθίζουν μες σ’ ένα κάθισμα και θυμούνται, ίσως μας σώσει
Το κάθισμα, το ποτήρι που πίναμε, είναι η θύμησή μας, ίσως
Μας σώσει η θύμησή μας, δεν έχει κλείσει
Τον κύκλο της, το φωτεινό ταξίδι της, ίσως μας σώσει.
Γυρίζει δρόμους παλιούς κι ακούει τις πέτρες,
Αγγίζει τα πράγματα που αγγίξαμε.

Φοβούνται μονάχοι και κάνουν θόρυβο,
Γυρεύουν ο ένας τον άλλο: πού είσαι… πού είσαι…
Τα σπίτια είναι γεμάτα καθρέφτισμα και φως.

(Μπορεί να ’ναι οι αναπνοές μας που αναπνέουν,
Μπορεί…

View original post 57 more words