STROPHE
Moment, sent by a hand
that I had so much loved
you reached me almost at dusk
like a black dove.
The road shone before me
soft breath of sleep
at the end of a secret feast
moment, grain of sand,
that you alone kept
the tragic clepsydra whole
silent, as though it had seen Hydra
in the heavenly orchard.
From the book THE MEDUSA GLANCE
Peace of a Full Stomach
Citizen watches TV ordinarily
beer belly exposed
tight tee-shirt
jogging pants
fluffy comfort
mind mutated with fat
extreme superiority
over masses of colorful citizens
faraway places where beasts live
mind mutated with notion of entitlement
revisionists accentuate
underscore importance
of new smart bombs
that outsmart foreign defences
calculations, exact results
deleting hypothesis and estimates
the unprecedented precision
of missile controlled by computer
in dark green glow of screen
fingers manipulate the enter button
boom
Ο Νικόλαος Γύζης , ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ζωγράφους, γεννήθηκε στο Σκλαβοχώρι της Τήνου την 1η Μαρτίου του 1842.Από πολύ μικρός έδειξε την κλίση του στη ζωγραφική και σε ηλικία μόλις οκτώ ετών αποφασίστηκε να σπουδάσει στο Σχολείο των Τεχνών, όταν η τότε νόμιμη ηλικία ήταν τα δώδεκα. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα το 1850. Ο Γύζης αρχικά παρακολουθεί μαθήματα ως ακροατής στο Σχολείο των Τεχνών και αργότερα φοιτεί κανονικά, ως το 1864.
View original post 719 more words
Ακολουθία (IV)
Εμείς, που δεν μετρούσαμε αριθμούς στους ανθισμένους κήπους,
Γυρεύουμε τον ουρανό στον χάρτη της αγρύπνιας.
Αξεδιάλυτη γεωμετρία. Κατοικίες βυθισμένες στον άνεμο,
Δίχως τον ύπνο του ψαριού με μάτια σε θαλασσινούς καθρέφτες,
Όπως τα σπίτια των νεκρών που βλέπουν προς τη θάλασσα.
Η θάλασσα δεν είναι θάλασσα, η θάλασσα η απρόσιτη,
Μην ξεχωρίζοντας σκιά ουρανού ή μαύρο κατράμι.
Το φως δεν είναι το φως που πρωτοείδαμε στα πρόσωπά μας,
Το δέντρο δέντρο υπαρκτό, το χελιδόνι χελιδόνι.
Έχουμε χάσει τα ορόσημα τ’ ουρανού και του χρόνου στον δαίδαλο των δρόμων,
Του ορατού και τ’ αοράτου. Έχουμε χάσει
Την ακριβή ώρα και κανείς δεν ξέρει
Την ώρα που θα σημάνει η σάλπιγγα της τελευταίας αλλαγής
Ανάμεσα στ’ ανύποπτα τούτα σπίτια που γέρνουν να εξαφανιστούν
Με ύφος παντοτινής απουσίας, ψευτίζοντας το αόρατο.
Όμως τα σπίτια κάποτε υπήρχαν πραγματικά
Με τα μεγάλα τους ρολόγια στο ύψος των τοίχων σημαίνοντας τους γυρισμούς
Της βροχής…
View original post 70 more words
Hellenic Canadian Literature 