Ακολουθία (VI)
Ας σταματήσουν οι λιτανείες των ωρών. Γυρίζει πίσω
Η φωνή της τελευταίας μου προσευχής ανάμεσα σε υλακές
Και χάλκινους ήχους. Έρχεται πίσω να με διαψεύσει σε ώρα σκληρή,
Να ματαιώσει την ετοιμασία μιας τελετής σβήνοντας όλα τα φώτα.
Ας κλείσουν οι νύχτες της υπομονής. Πρέπει να δοκιμάσουμε
Την αντοχή των καθρεφτών. Πρέπει να προσπεράσουμε
Τους δισταγμούς της αδυναμίας και της φθοράς ανοίγοντας μεγάλες ρωγμές
Χωρίς να φοβηθούμε τους ύποπτους διαδρόμους της μεταμέλειας.
Ας κινδυνέψουμε να μας αποκοιμίσουν οι νυχτοφύλακες
Και να μείνουμε εκεί, να γίνουμε τα πετρωμένα σώματα,
Που φράζουν τις πόρτες και τις κλίμακες του ανύπαρκτου.
Ίσως το ανύπαρκτο να είναι το πιο υπαρκτό στην ανθισμένη του πληρότητα.
Το άφθαρτο δέντρο της αρμονίας του τίποτα σαν ένα υπέρτερο τίποτα
Περιέχοντας το ναι και το όχι, το πριν και το ύστερα,
Κι ο χρόνος να είναι ο έρημος κήπος του ίσκιου του.
Ας μείνουμ’ εκεί. Ας αράξουμε μες…
View original post 37 more words
Hellenic Canadian Literature 