ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ
Οι τελευταίοι παραθεριστές κάθονται μπρος στα παράθυρα με
σταυρωμένα χέρια,
οι λίγοι ερωτευμένοι και τα ξερά φύλλα κάθονται στους πάγκους
τνν κήπων.
Όταν ακούστηκε στο δρόμο η άμαξα,
κανένας δεν κατέβηκε ν’ ανοίξει
μόνο στην πόρτα βγήκε ένα σκυλί
και κοίταξε κατάματα το απόγευμα.
Ίσως και νάτανε κει μέσα η άρρωστη κυρία
που πάντα κρυώνει σφίγγοντας πάνω στα γόνατα της
ένα μπουκέτο μενεξέδες.
Αυτή είταν,—είπε ο ξενοδόχος κ’ έφτυσε απ’ το παράθυρο.
Ύστερα σκούπισε τα χείλια του κ’ έκλεισε τα παντζούρια.
ON THE EVE OF AUTUMN
The last vacationers sit, crossed arms, in front
of windows,
few lovers and dry leaves sit on the benches
of the gardens.
When the coach was heard from the road,
no one went down to open
only a dog came out of the door
and looked straight in the eyes of the afternoon.
Perhaps she was in there, the sick lady
who is always cold and holds a bouquet of violets
on her knees.
It was her— the hotel manager said and spat out the window.
Then he wiped his lips and closed the shutters.
Hellenic Canadian Literature 