Yannis Ritsos-Poems, Selected Books

YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books

Η Ελένη/Helen

Μεγάλες κρεατοελιές φυτρώσανε στο πρόσωπό μου. Χοντρές τρίχες
μου ζώσανε το στόμα — τις πιάνω· δεν κοιτιέμαι στον καθρέφτη —
άγριες τρίχες, μακριές, — σαν κάποιος άλλος να θρονιάστηκε εντός μου,
ένας αδιάντροπος, κακόβουλος άντρας, και τα δικά του γένια
βγαίνουν απ’ το δικό μου δέρμα. Τον αφήνω· —τί να κάνω;—
φοβάμαι μήπως αν τον έδιωχνα, θα ’σερνε πίσω του και μένα.

Big warts have grown on my face Thick hairs have

grown around my mouth – I touch them I don’t look at

         myself in the mirror –

long wild hairs – as if someone has found his throne

         inside me

an impudent malevolent man and his beard

grows through my skin I let him be – what can I do? –

I’m afraid that if I chase him away he would drag me along         

behind him

https://www.lulu.com/account/projects/ke2e82?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/1926763076

Wheat Ears – Selected Poems

Contours

I searched for my manhood

in the shape of two buttocks

the elastic of your underpants

I pulled and letting it go

I laughed at the sound

of it splashing on

the suntanned skin

awestruck I was  

at the power of your lines

and I gazed at far away

where the end wasn’t

https://www.lulu.com/account/projects/y26q9n?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/B0BKHW4B4S

Γιώργος Θέμελης: Ακολουθία (XI)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ακολουθία (XI)

Τι ζητείτε ανάμεσα στις άσπρες τούτες πέτρες. Δεν είν’ εδώ κανείς.
Οι πεθαμένοι είναι πιο υπαρκτοί απ’ τους ζωντανούς και δε φαίνονται
Μέσα στην πλήρη τους παρουσία σαν άσπρη στολή από φως.

Πέρα απ’ την όχθη στην άλλη όχθη περιμένοντας
Θυμούνται που κάποτε αγάπησαν κι αγαπήθηκαν και κοιτάζονται
Πίσω απ’ τη σκέπη των καθρεφτών και φαίνονται είδωλα,
Ακούονται θόρυβοι και φωνές σα σμήνη αποδημητικών,
Που πάνε κι έρχονται από βοριά σε νότο κι από ύπνο σε θάνατο
Γεμίζοντας με μακρινή παρουσία τον χρόνο.

Πού είστε και δε φαίνεστε, χέρια του άλλοτε, χέρια της γυμνής περηφάνιας,
Πού κείτεστε σταυρωμένα, που δεν έχετε τίποτα και δεν περιμένετε τίποτα.
Μάτια, που μείνατε στεγνά και δεν μπορείτε να ιδείτε
Κάτω από τοίχους και σκιές και φύλλα που πέφτουν.

Από τη συλλογή Ακολουθία (1950) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

View original post

Δημήτρης Τσαλουμάς (1921-2016), Δύο ποιήματα στα ελληνικά και αγγλικά

To Koskino

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Γριά γυναίκα τώρα, πρόσφυγας
απ’ τα παλιά της νιάτα.
Χαριεντιστός γιαλός στην πόρτα της
και πέρα τα θαμπά βουνά
της χαμένης πατρίδας.

Τ’ απόβραδο στης αυλής την πεζούλα
τσεμπερωμένη κι αλλοτινή
ψάχνει ακόμα γιο και άντρα
στου κάτω κόσμου τις γειτονιές.

Η νύχτα αφέγγαρη και το κουνούπι
Φαρμακερό στο σκοτάδι.
Αχ και να φέγγανε λέει απόψε
οι γλόμποι της ροδιάς!

Nocturne

An old woman now, a refugee
from her long-gone days of youth.
At her doorstep flirts the sea
and beyond it the dim mountains
of the lost homeland.

At nightfall, on the courtyard stone bench,
olden-time and head kerchiefed
she searches still for husband and son
in the underworld neighbourhoods.

The night is moonless and mosquitoes
venomous in the dark.
Oh, if the globes
of the pomegranate tree
would only shine tonight!

*

ΤΗΣ ΛΥΓΕΡΗΣ

Φτερούγες κόρακα ιριδίζοντας
στην αντηλιά
λουσμένα δεντρολίβανο τα μαλλιά της

περήφανα ωραία

κυπαρισσένια…

View original post 181 more words