Defenders
They defended our freedom
the general said
don’t you ever forget it
image siphoned down
into the psyche of the populace
making each citizen believe
in the justice of war
details about profits and dividends
paid to shareholders
war machine companies
defense contractors
flourishing in people’s death
never mentioned
they defended our freedom
the general said
turning each sane man
into an insane
bloodthirsty animal
EROTIKOS LOGOS II
The secrets of the sea are forgotten on the shore
the darkness of the depth is forgotten on the surf;
suddenly the memory corals shine purple…
Oh do not stir it…carefully listen to its soft
momentum…you touched the tree with the apples
the arm stretched out, the thread points the way and leads
you…
Oh dark shivering in the root and on the leaves
were it just you that would bring the forgotten dawn!
May the lilies bloom again on the plain of separation
may the days mature the embrace of heavens
may only those eyes gleam in the sun glare
let the pure soul be written like a song for the flute.
Was it the night that closed its eyes? Ash remains
as though from a bow’s string a muffled sound
ash and vertigo on the black seashore
and a dense fluttering enclosed in the surmise.
Rose of the wind, you knew but took us unknown
when thought built bridges so that
two fingers would entangle and two fates would go by
to be spilled into the low and becalmed light.
Ακολουθία (XV)
Θα ξανασυναντηθούμε. Πρέπει να ξανασυναντηθούμε.
Όχι στο γύρισμα ενός κύκλου κάτω από το ίδιο φως που κοίταζε,
Ούτε στην ίδια αυτή γωνία που γυάλιζαν τα μάτια της κι έπνιγε τη φωνή,
Παίρνοντας προστατευτικά το ύφος ενός τάφου.
Μπορεί, ποιος ξέρει; να ξανάρθουν όλα τούτα, να ξαναβρεθούν.
Γιατ’ είναι σημειωμένα εδώ στον χάρτη των μάταιων ταξιδιών,
Στο ίδιο μήκος και πλάτος μιας ατέλειωτης επιφάνειας.
Μπορεί το ίδιο τούτο παράθυρο να σκύψει επάνω στην ίδια θάλασσα
Κι οι ακατάπαυστοι ανεμοδείχτες να συμπέσουν στον ίδιο αμφίβολο καιρό,
Κάτω από τον ίδιο άνεμο, κάτω από την ίδια επίφαση των φαινομένων.
Όμως εμείς θα ’χουμε ταξιδέψει πραγματικά σ’ έναν καινούριον ουρανό,
Θα ’χουμε αράξει παντοτινά σ’ έναν άλλο καθρέφτη.
Τα πουλιά κοιτάζουν κατά τη δύση.
Τα πουλιά συνθέτουν την τελευταία τους προσευχή.
Από τη συλλογή Ακολουθία (1950) του Γιώργου Θέμελη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος…
View original post 1 more word
Hellenic Canadian Literature 