Übermensch

Αρετή

     Γι’ αυτούς που θα `ρθουν πήρα δυο δέματα τεμαχισμένο

χαρτί και κάλυψα τ’ αχνάρια μου. Ήσουν κι εσύ τότε

της ύλης τεμαχίδιο, μια φλούδα, ένα κουκούτσι, σβώλος

χωματένιος κι άνυδρος κι ήταν η ενοχή μου έντονη που

όταν ακούστηκε το χτύπημα στη πόρτα ο πεθαμένος ξάδερφος

σηκώθηκε ν’ ανοίξει για να `ρθει μέσα εκείνος,

ο εξαιρετόπλαστος, το πιο άγριο όνειρό μας, ο αθάνατος

ονειροπόλος, εκδικητής της σάρκας, ο άγγελος με το σπαθί

στο ένα χέρι και τη μελλοντική μας δυστυχία στο ζερβό

και γέλασε ακράτητα του φόβου μας ο λυτρωτής, του φόβου μας

ο λυτρωτής, ο κραταιός μας : ο Υπεράνθρωπος.

~Μου αρέσουν αυτοί που αγαπούν την αρετή τους. Αυτή

 η αρετή είναι η επιθυμία για την αυτοκαταστροφή τους

 και το βέλος του πόθου.

Virtue

For those who’ll follow I took two bales

of shredded paper and covered their footprints;

the divided element of matter mattered too:

a husk, a kernel, a lump of dirt dry and soft like

our guilt that was too strong when the doorbell rang,

my dead cousin got up and went to let Him in,

the elated one, our wildest dream, the deathless

dreamer, our flesh avenger, the angel with a sword

in His right hand and with our future misery in His left

when He laughed uncontrollably: the Eraser of our fear,

of our fear littleness and humanness, our most profound

dignity our Übermensch.

I like those who love their virtue which is their

wish for self-destruction and the arrow of longing.

https://www.lulu.com/account/projects/7pnp6z?page=1&pageSize=10

https://www.amazon.com/dp/B0BGFRGLVH

Μεταλλικό στέγαστρο για την προστασία των υπαίθριων γλυπτών στους Φιλίππους Καβάλας

ΕΛΛΑΣ

Ένα μεγάλο μεταλλικό στέγαστρο θα καλύψει την υπαίθρια γλυπτοθήκη στον αρχαιολογικό χώρο Φιλίππων Καβάλας που από το 2016 έχει εγγραφεί στον Κατάλογο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

View original post 354 more words

Γιώργος Θέμελης: Ο Αδάμ και η Εύα (Πρώτο διάστημα)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Ο Αδάμ και η Εύα

Ecloga
Σε δύο διαστήματα

Πρώτο διάστημα
Γενεαλογία της ανάμνησης

Αδάμ
Αρχή-αρχή στο σύνορο της ανάμνησης έρχεται η καμπάνα,
Έρχεται η ώρα, κόβοντας στα δυο το ναι και το όχι,
Το εδώ και το πέρα, σα μια κομμένη φτερούγα,
Ρίχνοντας πίσω τον ίσκιο του ανθρώπου Άγγελο κομματιασμένο.

Τάχα να ήταν κάποτε άφθαρτος πέρα απ’ το ναι και το όχι,
Να στέκονταν ή να πετούσε μες σ’ ένα άλλο φως;
Ποιος ξέρει. Μπορεί να ήταν έναν ουρανό πιο πάνω από τον Άγγελο,
Μπορεί να ήταν έναν χαμηλό ουρανό πιο κάτω από τον Άγγελο,
Μια επικίνδυνη έκπληξη του αόρατου απ’ τις βαθμίδες του ορατού.

Εύα
Θυμούμαι που κάποτε άγγιξα το χώμα και το ’πα μητέρα.

Αδάμ
Ύστερα στο ίδιο σύνορο έρχονται τα κόκαλα.
Ηχούν σαν ένας ήχος οξύς, ένας ραγισμένος αυλός,
Με κείνη την ανάλαφρη και ξηρή βαρύτητα που σε λυγάει.
Φεγγοβολούν μ’ ένα υπόλευκο κι αρχαίο ρίγος.

View original post 568 more words

Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II

ACQUAINTANCE

A petrified sun travelled next to us

burning the air and the desolate thorns.

The afternoon stood at the edge of the sea

like a yellow lamp in a big forest of memory.

We had no time for such, nevertheless, we

occasionally looked at them and we saw that along

with the oil stains, the soil and the olive pits there were

a few willow tree leaves and a few pine needles.

They had their weight too, nothing important,

the shadow of a pitchfork on the fence late at

sundown, the passing of a horse at midnight,

a rosy colour that died in the water leaving

behind it a lonely silence, the leaves of

the moon fallen between the cane fields and

the wild ducks.

We have no time, we don’t

when doors become crossed arms

when the road becomes like the one who says

I don’t know anything.

However we knew that, faraway at the great

intersection, there is a city with a thousand

colourful lights and where people greet each

other with just one movement of the forehead,

we know them from the position of their hands

from the way they slice the bread

from their shadow over the dinner table

when all voices feel sleepy in their eyes

and a single star crosses their pillow.

We know them from the furrow of the struggle

between their eyebrows and even more so, each

evening when the sky enlarges over them, we know

them from that heavy conspiring slogan under

the closed door of the world.

https://www.lulu.com/account/projects/rpdkk8?page=1&pageSize=10

https://libroslibertad.com/2020/02/26/yannis-ritsos-poems-selected-books-vol-ii-translated-by-manolis-aligizakis/