View
Panoramic view
through your eastern window
towards the plaza where
the naked statue of Hermes
gleams in the sunlight
and you feel the urge
to run and cover it with
a white bed-sheet
unstained from last night’s
orgasmic song
shame that young innocent
children see him
with his wide open eyes
and his discernible erection
ΚΙ ΙΣΩΣ αυτό, που ποτέ δεν καταλάβαμε, ήταν ότι έμεινε για
πάντοτε δικό μας,
γιατί ποιος κέρδισα ποτέ τη νύχτα ή τ’ όνειρο, και μες στο σπίτι ο
ένας με τον άλλον
ένα απλό κειμήλιο είμαστε, και μόνος του καθένας θα πεθάνει,
έτσι μέσα στο ανήσυχο βράδυ, αλλόκοτα φωτισμένο απ’ τους
πυρσούς,
είμαστε πάντοτε απροετοίμαστοι. Κι ήταν αυτή η συγκομιδή μας.
AND PERHAPS what we never understood was the only
thing left to us;
because who could ever win the night or the dream and inside
the house one with the other
were simply a heirloom and each of us will plainly die
in the disturbed evening, unnaturally lit by
the torches;
we were always unprepared. And this was our harvest.
Με μια αγάπη που φτάνει τα όρια της τρέλας για τον Σέλλεϋ,
τον Τσάτερτον, τον Ρεμπώ
και το φτωχό αλύχτισμα των νιάτων μου
πηγαίνει από αυτί σε αυτί:
ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ ΠΟΙΗΤΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!
Κυρίως τους γέρους ποιητάνθρωπους που αποσύρονται
που συμβουλεύoυν άλλους γέρους ποιητάνθρωπους
που μιλούν ψιθυριστά για τη νεότητά τους,
λέγοντας: – αυτά έκανα τότε
αλλά αυτά ήταν τότε
ήταν τότε –
Θα έκανα τους γέρους να σωπάσουν
λέγοντάς τους: – είμαι φίλος σας
αυτό που ήσασταν κάποτε, θα γίνετε ξανά
μέσα από μένα –
Έπειτα το βράδυ στην ασφάλεια των σπιτιών τους
θα ‘βριζα τις απολογητικές φωνές τους
και θα ‘κλεβα τα ποιήματά τους.
*Μετάφραση: Λαμπριάνα Οικονόμου. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ποιητικά”, τεύχος 24.
**Φώτο: Ian Gilmour, Waiting
Ο Αδάμ και η Εύα
Ecloga
Σε δύο διαστήματα
Δεύτερο διάστημα
Προσωπείο και πρόσωπο
Εύα
Η μοίρα ήταν κάποτε ένα ποτάμι.
Έσερνε πληγωμένους αετούς, κοντάρια κι άλογα.
Αδάμ
Ένα καράβι μυθικό που πήγαινε κόντρα στον άνεμο.
Εύα
Τώρα είναι μια δεσμίδα χαρτιά που ξεφυλλίζει ο άνεμος.
Κανείς δεν ξέρει το χαρτί που του έρχεται σαν ένα πουλί,
Νεκρό πουλί, που πέφτει ξάφνου ανάμεσα στα πόδια σου
Χωρίς να το περιμένεις, χωρίς να μπορείς να του κάμεις τίποτα,
Παρά να το πάρεις στο χέρι σου και να το κλείσεις μέσα σ’ ένα κουτί,
Ή να σκάψεις ένα λάκκο στη ρίζα του δέντρου σου και να το θάψεις.
Αδάμ
Όμως η πτώση του είναι μια έκπληξη πικρή που σε συντρίβει.
Εύα
Έχεις κάπου μια παλιά μαχαιριά από χαμένον έρωτα
Κι ένα σημάδι στο βλέφαρο από σπασμένο τζάμι.
Ο δρόμος σου είναι κομμένος. Κόπηκε μια φορά και πάει στο αγύριστο.
Κείτεσαι τώρα εδώ…
View original post 589 more words
Hellenic Canadian Literature 