ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΧΟΛΙΟ
Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή
πολυθρόνα — αλλά πού είναι τώρα το σπίτι, πού είναι η φρουτιέρα
με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια —
μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που
συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια
γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να
`χατε αγαπηθεί πολύ
μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου.
AUTUMNAL COMMENT
The gist of my story was a black reclining chair — but
where is the house now? Where is the fruit bowl with the old
invitations, the napkins that concealed our laughter? — Only
the lamp is lit in the empty room like someone who talks
to himself, ignorant of the danger or like a woman you never
knew yet, once you must have fallen in love with her
amid the endless loneliness of an autumnal day.
Hellenic Canadian Literature 