Γιώργος Θέμελης: IV. Ευρυχωρία

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

IV. Ευρυχωρία

Δεν είμαι πια εκείνος, γίνομαι
Απ’ την αρχή, ετοιμάζω τη γέννησή μου.

Ήμουνα χαμένος και βρέθηκα,
Σήκωσα το σώμα και πορεύτηκα.

Έμαθα να βλέπω και να κινούμαι,
Έμαθα να ’μαι και να υπάρχω.

Μην ήμουνα τάχα και πριν, μη θα ’μαι
Και μετά, μες στον ακίνητο άπειρο χρόνο;
Μην είμαι πιότερο από σκιά το σώμα που την κάνει
Και τηνε ρίχνει πίσω του μες στο σκοτάδι;
Μην είμαι το φως που πέφτει και γεννά
Σκιά και σώμα και καθρεφτισμό;

Μην είμαι πιότερο από πρόσωπο είδωλο
Και καθρεφτίζομαι, γνωρίζω τον εαυτό μου,
Εκεί που όλα υπάρχουν, είναι λαμπρά,
Σπιθοβολούν μες στη βαθιά συνείδηση;

Κλείνω τα μάτια, γίνεται νύχτα,
Κινούμαι, κινείται η γη.
Τ’ άστρα υποπτεύομαι πως έχουν το δικό μου φως.

Το σώμα είναι ένα μικρό ουράνιο σώμα.

Συνθέτω τον ήχο της βροχής,
Αισθάνομαι το μουσκεμένο χώμα.
Μες στη βαθιά καρδιά μου βρέχει,
Βρέχει πολύ μες στην ψυχή μου.

View original post 314 more words