YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume II
ΦΑΙΔΡΑ/PHAEDRA
(Απόσπασμα-Excerpt XVII)
Ευτυχώς
το αίμα είναι αόρατο· ησυχάζω· κανείς δεν το βλέπει·
ούτε την αλυσίδα βλέπουν· συνεχίζουν να τρώνε (κι ίσως, για άγνωστο λόγο
με πιότερη ακόμη βουλιμία). Όσο για κείνες τις κόκκινες στάλες —
αυτές δεν πιάνουν πάνω μου, δε δημιουργούν στο δέρμα μου κηλίδες· γιατί εγώ
είμαι ολάκερη κόκκινη απ’ το αίμα, μέσα κι έξω,
απ’ το αόρατο αίμα — η μυστική μου πορφύρα. Πικραίνομαι μόνο
(ίσως και χαίρομαι μαζί) που μήτε συ δε με βλέπεις
—παρότι σ’ τ’ ομολόγησα— μ’ αυτή μου την περήφανη,
την ένδοξη, παγκόσμια μου αλουργίδα. Μα λέω
πως κι αν ακόμη θα μπορούσες να μ’ έβλεπες έτσι
θα νόμιζες πως είμαι ολόσωμη βαμμένη
κόκκινη, κατακόκκινη για κάποια ειδωλολατρική τελετουργία.
Ω, βέβαια,
καθένας βλέπει με τα δικά του μάτια·
άλλωστε το ίδιο κι εγώ. Μα το χειρότερο απ’ όλα:
κι η πιο βαθιά κατανόηση της διαφοράς μας
δεν ευκολύνει τα πράγματα· δεν καταργεί
τις διαφορές μας και τις χωριστές μας αξιώσεις.
Luckily
this blood is invisible; I relax; no one can see it; they
don’t even see the chain; they continue to eat (and perhaps
will more appetite); as far as those red stains, they don’t
mark me, they don’t create any blood drops, because
I am totally red from blood, inside and out, invisible
blood, my royal gown. I only feel sad (and perhaps glad)
that you also don’t see me, although I’ve disclosed all
to you, with my proud glorious, royal vestment. But I think
that even if you saw me in that attire you’d think that
I was painted totally red, crimson red for some pagan
ritual.
Of course
each person sees with their own eyes: I do the same;
but worse than anything else is: the deepest
understanding of our differences isn’t making
things easier; it doesn’t annul our differences
not even our special demands.
Hellenic Canadian Literature 