Γιώργος Θέμελης, Καθώς ξίφος γυμνό

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

[Ενότητα Σημεία και σύμβολα]

Καθώς ξίφος γυμνό

Είναι ένας δρόμος για μας, είναι μια στέγη,
Είναι ένας τάφος, ένας ουρανός.

Να γεμίσουμε την έκταση που μας δόθηκε.

Εδώ που φάνηκε το πρόσωπό μας,
Εδώ που χώρες η ψυχή μας,
Κανείς δε φάνηκε, μήτε θα φανεί.

Κανένας ήλιος δε θα ανατείλει.

Έχουμε να πούμε: αγάπη και ψωμί,
Καλημέρα — καληνύχτα, να κοιμηθούμε
Μέσα σ’ αυτό τον ύπνο, αυτό τον θάνατο.
Να σηκωθούμε και να κοιτάξουμε τον ουρανό,
Σ’ αυτό τον ήλιο ως τους τελευταίους ήλιους.

Ο ήλιος μας είναι μες σ’ όλους τους ήλιους.

Ό,τι πω κερδίζεται∙ ό,τι αγαπήσω
Διασώζεται∙ ό,τι περνά στην μπόρεσή μου,
Καθώς ξίφος γυμνό στο χέρι μου.

Χέρι μου, ξίφος μου και δύναμή μου.

Αυτό που έχω κάνει κι έχω πει,
Αυτό, που αποτυπώθηκε στη γη.

Από τη συλλογή Φωτοσκιάσεις (1961) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) /

View original post 2 more words