Poem by Alexandra Bakonica
SWEET AFTERNOON
The shape of the square
and the houses which delineate it
with lit arcades
open air restaurants
and cafes, here
where the young people
flood the sidewalks
leave no empty table
the futility and sensual life of the city
drowned together, dissolved
into the sweet afternoon
and yet inescapable, here
where beauty thickens,
I entered with awe
Return
We came back with just a key
for the door of sorrow
under the lone street light
we were eager
to open the gates of hope
there on the sidewalk
of the desolate neighborhood
until tears flooded our eyes
under the loneliness of the pole
and we stopped wandering around
and promised to lay roots
in the soil even if it meant
to gaze at the moon through
the ironed window of a prison cell
perhaps that would secure us
a place among the heroes we so
much admired when in school
Denial
He was sitting on a rock alone, opposite the sea. He
didn’t want to see or answer or feel. A revengeful
serenity was spread on his eyes: big indiscernible eyes
like the statue of a blind person;
he remained there until evening came.
Suddenly the last light, ballooned like a breath held in
for a while, was let go in front of his feet. He got up.
He turned away from the sea leaving behind him,
in the deserted quay, a hill of lemons and a lone dog
wagging his tail at the old lamppost.
«Στην Υπατία, που στην λάμψη σου, στα λόγια σου, κλίνω γόνυ και υψώνω το βλέμμα μου, προς τον έναστρο ουρανό του πνεύματός σου. Γιατί προς τον ουρανό τοξεύει η πράξη σου, προς τον ουρανό οδηγεί των λόγων σου η ομορφιά, θεϊκή Υπατία. Ω! Συ των πνευματικών επιστημών υπέρλαμπρο αστέρι».
Παλλαδάς
View original post 655 more words
Δ. Η Μόνα παίζει
[Ενότητα Ζώα, Πράγματα, Υποστάσεις]
I
Τ’ αρνί ήπιε απ’ το ποτάμι του λύκου.
Τ’ αρνί αρνί, ο λύκος λύκος.
Είναι καλός ο λύκος, όπως τ’ αρνί,
Είναι καλή η μαύρη αρκούδα.
Όλα τα ζώα είναι καλά.
Τα σκυλιά φυλάνε τα σπίτια και τ’ αρνιά.
Τα ζώα μιλάνε: είμαστε ζώα.
Γαβγίζουμε, κουνούμε την ουρά,
Κάνουμε το περπάτημα της πάπιας.
Εγώ ’μαι τ’ άσχημο γυμνό παπί.
Αλλάζω, γίνομαι κύκνος
Μες στο καθρέφτισμα της λίμνης.
Η Μόνα είναι γατάκι, νιαουρίζει.
Από τη συλλογή Η Μόνα παίζει (1961) του Γιώργου Θέμελη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης
Hellenic Canadian Literature 