εννια η ωρα το πρωί
και μια καμπάνα κλαίει
χύσε στο χώμα αίμα και κρασί
ρίξε στο χώμα άνθη
κάπου στα τέμπη μια πληγή
είν ανοιχτή και χάσκει
ασε τον πόνο ν ακουστεί
λύσε το μοιρολόι
είναι ο πόνος πο μεινε
στον κόσμο να γυρνάει
κι ενα γιατί σαν τ άδικο
την σκέψη ζώνει κι αλυχτά
την σκέψη μαραγκιάζει
9 η ώρα το πρωί
κι η μάνα αλι μου κλαίει
11 ήταν βράδυ
Κι ένα γιατί μες το πηχτό
και τ’ αξενο, σκοτάδι
LONG LISTED FOR THE 2023 GRIFFIN POETRY AWARDS
House on Route
Knowing my strange passion for suffering, I decided
to think of everything else later: and saying everything
I mean that voice that suddenly yelled “Jacob” even
if my name wasn’t Jacob; what for? Since the persons
in the story that was ending were different and we were
just tidying the furniture
I only remember the fear on father’s face as he entered
the room and said to me, “he’s not leaving, he’s here
for good” despite of what I was to say
besides I grew old, I can’t see as I used to and I don’t
know who to blame, I or Maria, or the old carpet that
with mathematical accuracy withers slowly and soon,
alas, the foreign hand will appear
onto which we had built the house.
Στη μέση της πλατείας, πάνω σε πέτρα αδούλευτη,
το νερό όλο αναβρύζει. Και στον πλαϊνό κήπο,
πίσω απ’ τον τοίχο του κισσού, υψώνει
την άκαμπτη σιλουέτα του ψηλό ένα κυπαρίσσι.
Το απόγεμα όλο πέφτει μπροστά από τα παλιόσπιτα
της πλατείας που ονειρεύεται. Στραφτοκοπούν τα τζάμια
με τους ασθενικούς ήχους του ήλιου. Στα μπαλκόνια
υπάρχουν σχήματα που μοιάζουνε με νεκροκεφαλές.
Η γαλήνη είναι άπειρη στην έρημη πλατεία,
που περιφέρει η ψυχή το πονεμένο φάσμα της.
Το νερό όλο αναβρύζει στη μαρμαρένια γούρνα.
Στον σκιερό αγέρα μόνο το νερό ακούγεται.
*Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος.
Hellenic Canadian Literature 