Ιωάννα Λιούτσια, Οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα

Οι ποιητές πεθαίνουν·
κάθε μέρα κι ένας από δαύτους
είναι, λένε, μολυσμένοι.

Στις πέντε τους μαθαίνεις
στις έξι τους ξεχνάς
και Κύριε Ελέησον
κι ανάπαυσον στο ενδιάμεσο.
Αμήν, σταυροκοπήματα και πάμε παρακάτω.

Μα τι με νοιάζει εμένα;
Εγώ σκέφτομαι μοναχά το στόμα σου
που έχω και δεν θέλω τα φιλιά του
που θέλω και δεν έχω τα φιλιά του

σκέφτομαι πως το όνομά μου είναι
Σαρλότ, Ρεβέκκα, Λίζα
ό,τι σ’ αρέσει εσένα, αρκεί όχι εγώ

πηγαίνω στον καθρέφτη και προσεύχομαι
άλλο θεό δεν έχω απ’ το είδωλό μου
κανείς δεν με πιστεύει άλλωστε
πώς να στραφώ εγώ στην πίστη κάποιου άλλου;
αφού κι οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα
τι να τις κάνουν πια τις προσευχές μου;
Δεν κάνουνε σουξέ τα μελοδράματα.

Μόνο καμιά φορά αν σε αγγίζω λίγο
στον αγκώνα, στα γόνατα, στα κόκαλα και τις αιχμές σου
μόνο τότε μαζεύονται κάποιοι απ’ αυτούς τριγύρω

View original post 87 more words