Tasos Livaditis//Τάσος Λειβαδίτης

ΟΙ ΜΕΡΕΣ είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν, όταν ήρθαν αυτοί που
ξέρουν να περιμένουν
σαν την παρθενία, οι γυναίκες ταράχτηκαν κι έγειραν άξαφνα
όπως η υπομονή μες στον πολύν καιρό, εμείς ακουμπισμένοι στ’
αμόνια
κοιτάζαμε τήν πόλη ερημωμένη, κι ά, τί φριχτές σκηνές από πα-
νάρχαια γεγονότα,
κι όταν, στο γέρμα του ήλιου εκείνοι ξανάφυγαν και τα γαβγίσμα-
τα των σκυλιών
όλο και πιο πολύ μεγάλωναν την απόσταση, δεν έμεινε
παρά το μοναχικό άστρο κι η μυρουδιά που είχε το άχυρο
στην παιδική ηλικία.
THE DAYS had become longer when the ones who know how
to wait arrived
like virginity, women stirred and suddenly stooped
like patience in the infinity of time and we bowed over
the anvils and
we gazed the deserted city and yes the horrible images coming
from ancient events
and when at sundown those people left and the barking
of dogs
slowly made the distance longer only the lone star was left
and the odor of hay emitted from our childhood years.
~Τάσου Λειβαδίτη-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Tasos Livaditis-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis
http://www.authormanolis.wordpress.com

Derek Walcott

ΛΕΥΚΟΙ ΕΡΩΔΙΟΙ

ΙI

Τα πιόνια στέκονται άκαμπτα στη σκακιέρα
σαν τους ολοζώντανους από τερρακότα στρατιώτες
που με γκέμια, ασπίδες και σπαθιά στον αυτοκράτορά τους
ορκίστηκαν από μια χορωδία που έχει χάσει τη φωνή της.
Δίχως ηχώ σ’ εκείνη την καταπληκτική ανασκαφή.
Ο κάθε στρατιώτης ορκίστηκε, υποσχέθηκε
να πεθάνει για τον αυτοκράτορα, τη φυλή, το έθνος
να γίνει πιόνι στο σκακιέρα δίχως ανάσα ολόρθο
στη σκιά ή στη λαμπερή λιακάδα, πέραν των ωρών —
από πηλό σε πηλό κι ολότελα άοσμος.
Αν οι όρκοι ήταν ορατοί θα `βλεπαν τους δικούς μας,
αναλλοίωτα πιόνια στο εναλλασσόμενο φως
έξω στο γρασίδι που σημαίες τα κύματα σπάζουν
κι οι φοίνικες αντηχούν με μουσική που είναι
χρόνος υπεράνω απ’ τη σιωπή των πιονιών. Η κίνηση φέρνει την έλλειψη.
Ένα κατάμαυρο πουλί τετερίζει στις μοσχολεμονιές.

WHITE EGRETS
II

The chessmen are as rigid on their chessboard
as those life-sized terra-cotta warriors whose vows
to their emperor with bridle, shield and sword
were sworn by a chorus that has lost its voice;
no echo in that astonishing excavation.
Each soldier gave an oath, each gave his word
to die for his emperor, his clan, his nation,
to become a chess soldier, breathlessly erect
in shade or crossing sunlight, without hours —
from clay to clay and odourlessly strict.
If vows were visible they might see ours
as changeless chessmen in the changing light
on the lawn outside where bannered breakers toss
and the palms gust with music that is time’s
above the chessmen’s silence. Motion brings loss.
A sable blackbird twitters in the limes.

~WHITE EGRETS, by Derek Walcott, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

George Seferis//Γιώργος Σεφέρης

 

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΙΘ’

Κι άν ο αγέρας φυσά δε μας δροσίζει
κι ο ίσκιος μένει στενός κάτω απ’ τα κυπαρίσσια
κι όλο τριγύρω ανήφοροι στα βουνά,

μας βαραίνουν
οι φίλοι που δεν ξέρουν πια πώς να πεθάνουν.

 

MYTHISTOREMA XIX

Although the wind blows it doesn’t freshen us
and the shade is narrow under the cypresses
and all around uphill paths to the mountains;

they weigh heavy on us
the friends who don’t know how to die anymore.

~GEORGE SEFERIS-COLLECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, Canada, 2012

Yannis Ritsos//Γιάννης Ρίτσος

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες. Τα σεντόνια τους μυρίζουν κα-
ληνύχτα.
Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε πως λείπουν.
Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’ την καρέ-
κλα και λέμε:
“Κουράστηκες πολύ σήμερα” ή “άσε, θ’ ανάψω εγώ τη λάμπα”.

Όταν ανάβουμε το σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά πηγαίνοντας
με μιαν ανεξήγητη προσήλωση προς την κουζίνα. Η πλάτη της
είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο με πολλούς νεκρούς—
τους νεκρούς της φαμίλιας, τους δικούς της νεκρούς και τον δικό σου.

Ακούς το βήμα της να τρίζει στα παλιά σανίδια
ακούς τα πιάτα να κλαίνε στην πιατοθήκη κ’ ύστερα ακούγεται
το τραίνο που παίρνει τους φαντάρους για το μέτωπο.

WOMEN

Women are very distant. Their bed sheets smell
of goodnight.
They place the bread on the table so that we won’t miss them.
Then we understand we did something wrong. We get up
from the chair saying:
“You are very tired today” or “don’t worry, let me light the lamp.”

When we strike the match, she turns slowly going to
the kitchen with an inexplicable concentration. Her back
is a sad little mountain loaded with many dead –
the family dead, her dead and your death.

You hear her footsteps creaking on the old floor planks
you hear the plates crying in the plate rack and then the train
is heard carrying soldiers to the front line.
~Γιάννη Ρίτσου-ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Poems/translated by Manolis Aligizakis
http://www.authormanolis.wordpress.com
http://www.ekstasiseditions.com
http://www.libroslibertad.ca

Γιάννης Ρίτσος//Yannis Ritsos

ΓΝΩΣΤΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Χρόνια και χρόνια αδημονούσε, γδυνόταν
μπροστά σε μικρούς ή μεγάλους καθρέφτες,
μπροστά σε όποιο τζάμι, δοκίμαζε με προσοχή
τη μια, την άλλη στάση, να διαλέξει, να εφεύρει
την πιο δική του, την πιο φυσική, για να γίνει
το τελειωμένο του άγαλμα—παρ’ όλο που τόξερε
πως συνηθέστερο τ’ αγάλματα ετοιμάζονται
για τους νεκρούς, κι ακόμη συνηθέστερο
για κάποιους άγνωστους, ανύπαρκτους θεούς.

~Αθήνα, 17-3-71

KNOWN OUTCOMES

For years and years he longed, he undressed
in front of small or large mirrors,
in front of every window, he carefully tried
one or another pose trying to choose, to invent
his own most natural pose, so that he would become
the perfect statue of himself – although he knew
that usually statues were prepared
for the dead and even more
often for some unknown, inexistent gods.

~Athens, 17-3-71

http://www.authormanolis.wordpress.com
http://www.libroslibertad.ca
http://www.ekstasiseditions.ca

NOSTOS and ALGOS//Νόστος και Άλγος

ΡΕΥΜΑΤΑ

Με υπομονή κι επιμονή
κράτησες τη ζωή σου ανάμεσα
σε πλημμυρίδα χαρωπή
κι άμπωτη μελαγχολική
συχνά πήγες μπροστά
και πίσω αμέτρητες φορές
κι έδωσες και πήρες
και δίδαξες κι έμαθες
ίσαμε την υγρή εκείνη όχθη
του ήρεμου Αχαίροντα
με το μεθυστικό ρυθμό του
προς μια κατεύθυνση
την τελική
που πιθανόν και να μην είναι
έχεις να δείς ακόμα τόσα
κι έχεις να πείς πολλά
ακόμα τόσες ν’ αγκαλιάσεις
χαρές και λύπες
πρέπει λοιπόν να υπάρχει
κι άλλη μια φορά.

Σίγουρα πρέπει
να υπάρχει.
Οπωσδήποτε
πρέπει.

 

TIDES

With persistence and patience
you coached your body
to the ebb and slow
current of melancholy tide
often you went forth and
many a time you reclined back
taking and giving
learning and teaching
until the final Acheron
with its undulating end
going one direction
and you know

this better not be the final
still you have
many things to see
many goals to pursue
still you have
many people to touch
joys and sorrows to live

then, there must be
another time
there must be
it must

~NOSTOS AND ALGOS, Ekstasis Editions, Victoria BC, 2012

Autumn Leaves

ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Ώ, ας μπορούσα το χέρι
σαν γείσο να σηκώσω πάνω
απ’ τα μάτια μου σαν μπήκες
Αφροδίτη πάνλαμπρη
ολόγυμνη όπως η φύση
σ’ έχει φτιάξει περιδεής

είμαι και λάτρης
ομορφιάς που έσφυζε
κι αθόρυβα με τύφλωσε
με φως που οι νεκροί ποθούν
μόνο στα λογικά να με γυρίσει
λαγνείας σου η εκροή

κι άρωμα φιλήδονης γυναίκας
να μ’ αναστήσει και να πεθυμώ
την άγρια ομορφιά σου

 

APHRODITE

Oh, could I had raised
my arm a visor over my eyes
the room when you entered
a flashing Aphrodite as
nature has mold you: naked and

awestruck I was by your beauty’s
might noiselessly pushing me

into the light
books describe and
dead go through and
I come to my senses

your sensuality’s effusion
alive fragrance and
I beg of your wild beauty
~AUTUMN LEAVES, Ekstasis Editions, Victoria, BC 2014

 

Yannis Ritsos//Γιάννης Ρίτσος

ΠΑΙΔΙΚΟ

Στό λιμανάκι η θάλασσα αντιγράφει
τα φύλλα και τα σύγνεφα και τα πουλιά
ωραία, προσεχτικά και καλλιγραφημένα—
ο αγέρας πού και πού με κάτι γαλανές χοντρές γραμμές
υπογραμμίζει βιαστικά τα λάθη της.

Μα αυτός που γράφει ολημερίς κοιτάζοντας τη θάλασσα
δεν κάνει ούτε ένα λάθος,—πικραμένη μου γαλήνη,—
κι όλο προσμένει την αγάπη αμίλητος
να υπογραμμίζει την καρδιά μου—μόνο λάθος.
CHILDISH

In the little harbor the sea copies
leaves, clouds, birds
beautifully, carefully and calligraphically –
from time to time the wind hastily underlines the sea’s
mistakes with some thick light-blue lines.

But the one who writes all day long staring at the sea
makes no mistakes – my embittered serenity –
and speechless he always yearns for love
to underline my heart – the only mistake.
ΤΡΙΣΤΙΧΟ

Ο ουρανός σου αναθέτει όλο του το γαλάζιο.
Πώς θ’ αντέξουν οι ώμοι σου όλη μέρα;
Πώς θ’ αντέξουν τα πλευρά του τραγουδιού σου;
THREE LINES
The sky entrusts you with all its light-blue.
How will your shoulders endure it all day?
How will the ribs of your song endure it?
~Γιάννη Ρίτσου-ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Poems/translated by Manolis Aligizakis
http://www.authormanolis.wordpress.com
http://www.libroslibertad.ca

Ubermensch//Υπεράνθρωπος

Eνηλικίωση

Ξαφνικά είμαστε κιόλας ενήλικοι. Γρήγορα πέρασαν
τα ξέγνιαστα χρόνια, κλείσαν τα βιβλία, κι η παιδική
αγάπη αντικαταστήθηκε με τη λυπημένη σιωπή
που προχωρεί χωρίς προσανατολισμό. Οι οδηγοί βλαστήμησαν
την κίνηση και που `ναι ο θεός να βάλει κάποια τάξη;
Μα δεν έχουν ακούσει τα καλά μας νέα;
Πέθανε ο θεός, φωνάξαμε στον άνεμο και στα φύλλα
της οξιάς κι εμένα πάντα μ’ άρεσαν οι πλανόδιες ορχήστρες
που από πόλη σε πόλη πήγαιναν και διασκέδαζαν τον κόσμο
με νοσταλγικά τραγούδια, για του Παράδεισου τη μισέρια
την ώρα που εμείς στη γη τη βρίσκαμε με μαρμελάδα
και με λουκουμάδες. Ωστόσο κάτι πολύ σοβαρό
μας κρατούσε σιωπηλούς που η πεταλούδα πέταγε πάνω
απ’ την ντάλια. Σκέφτηκες άραγε ποτέ τι θα γινόταν
με μια μουγγή έρωτα αν έκανες και στη στιγμή
του οργασμού ξεφώνιζες δυνατά ‘βοήθεια;’

~ Μου αρέσουν όλοι όσοι δεν αναζητούν πίσω από κάθε άστρο
την αιτία για μια θυσία, μια αιτία για να καταστραφούν.
Adulthood

Suddenly we had grown into adulthood. Quickly
the carefree years passed, books closed, puppy love
replaced by somber silence, directionless,
drivers cursed the traffic jams and where was god to put
some order to this life?
But haven’t they heard the good news?
God was dead. We yelled it to the wind and to the aspen
leaves and I always believed in the travelling bands that
went from city to city and entertained people with old
nostalgic songs talking of misery being just in heaven
while on earth we thrived on jelly and glazed donuts. Yet
something sinister kept us silent that the monarch butterfly
flew over the dahlia.
Have you ever thought of what would happen if
you made love to a deaf woman and at the time
of climax you screamed for help?

~ I like all those who do not seek behind every star
the reason for a sacrifice, the cause for their destruction.

Odysseus Elytis//Οδυσσέας Ελύτης

ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ

ΜΑΡΙΝΑ

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω
λουίζα και βασιλικό
μαζί μ’ αυτά να σε φιλήσω
και τί να πρωτοθυμηθώ.

Τη βρύση με τα περιστέρια
των Αρχαγγέλων το σπαθί
το περιβόλι με τ’ αστέρια
και το πηγάδι το βαθύ.

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα
στην άλλην άκρη τ’ ουρανού
και ν’ ανεβαίνεις σε θωρούσα
σαν αδερφή τ’ Αυγερινού.

Μαρίνα πράσινό μου αστέρι
Μαρίνα φως του Αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
και κρίνο του καλοκαιριού.
THE LITTLE CYCLADES

MARINA

Give me mint and basil
and verbena to smell
as with these I would kiss you
and what first would I recall

The fountain with the doves
the Archangels’ sword
the orchard with the stars
and the well so deep

The nights that I took you to a stroll
to the sky’s other side
and I’d stare at you rising
like the Morning Star’s sister

Marina my green star
Marina light of the Morning Star
Marina my wild dove
and summertime lily.

~Odysseus Elytis, translated by Manolis Aligizakis