ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΣ του ΤΟΜΑΣ ΣΤΕΡΝΣ ΕΛΙΟΤ
Έχεις διαπράξει
πορνεία: αλλά σε άλλη χώρα
κι εξ άλλου, η υπηρέτρια πέθανε
~Ιουδαίος απ’ τη Μάλτα
Ι
Μέσα στην ομίχλη και τον καπνό ενός Δεκεμβριανού απογεύματος
είπες στη σκηνή να ταχτοποιηθεί — όπως εξ άλλου θα `πρεπε
με τη σκέψη κράτησα το απόγευμα αυτό για σένα
και τέσσερα κεριά στο σκοτεινό δωμάτιο
τέσσερα δαχτυλίδια φωτός πάνω στο ταβάνι
ατμόσφαιρα σαν της Ιουλιέττας τον τάφο
προετοιμασμένος για κάθε τι που έπρεπε να ειπωθεί, ή όχι.
Έχουμε παραμείνει, ας πούμε, για ν’ ακούσουμε τον τελευταίο Πολωνό
να μεταδίδει τα Πρελούδια, απ’ τα μαλλιά και τ’ ακροδάχτυλα του.
Τόσο οικείος που είναι ο Σοπέν, που νομίζω η ψυχή του
θα `πρεπε ν’ αναστηθεί μόνο ανάμεσα σε φίλους του
μερικούς, ίσως δύο ή τρεις, που δεν θ’ άγγιζαν το άνθος
που ακούγεται κι αναπτύσεται στην Αίθουσα Συναυλιών.
Κι έτσι η κουβέντα ξεγλυστρά
σε βαλελίτες και προσεκτικά αποκαλυμένες μεταμέλειες
μέσω των εξασθενημένων τόνων βιολιών
που σμίγουν με απόμακρες κορνέτες
κι αρχίζει.
Δεν γνωρίζετε πόσο σημαντικά μου είναι, φίλοι μου,
και πως, πόσο σπάνιο και παράξεον είναι, να βρεις
σε μια ζωή συνθεμένη από τόσα απομεινάρια
αληθινά, δεν μ’ αρέσει…το γνωρίζατε; Δεν είστε τυφλοί,
είστε τόσο προσεκτικοί!
Να βρεις ένα φίλο που να `χει όλα αυτά τα προσόντα
που έχει και χαρίζει
αυτά τα προσόντα στους φίλους του.
Και πόσο σημαντικό μου είναι αυτό που σας λέω —
που δίχως τη φιλία — η ζωή θα `ταν μια ανοησία!
Μέ τα κουρδίσματα των βιολιών
και τις άριες
απ’ τις ραγισμένες κορνέτες
στο μυαλό μου αρχίζει ένα μονότονο τον-τον
παίζει ένα πρελούδο δικό του
καπρίτσιο και μονοτονία
που έχει τουλάχιστον μια παράτονη νότα
ας αναπνεύσουμε, σαν ναρκωμένοι απ’ το κάπνισμα
ας θαυμάσουμε τα μνημεία
ας κουβεντιάσουμε τα τελευταία γεγονότα
ας ρυθμίσουμε τα ρολόγια μας με το μεγάλο ρολόι της πλατείας
και μετά ας κάτσουμε για μισή ώρα να πιούμε το ποτό μας.
PORTRAIT OF A LADY by T S ELIOT
Thou hast committed —
fornication: but that was in another country,
and besides, the wench is dead.
The Jew of Malta
I
Among the smoke and fog of a December afternoon
You have the scene arrange itself — as it will seem to do—
With “I have saved this afternoon for you”;
And four wax candles in the darkened room,
Four rings of light upon the ceiling overhead,
An atmosphere of Juliet’s tomb
Prepared for all the things to be said, or left unsaid.
We have been, let us say, to hear the latest Pole
Transmit the Preludes, through his hair and finger-tips.
“So intimate, this Chopin, that I think his soul
Should be resurrected only among friends
Some two or three, who will not touch the bloom
That is rubbed and questioned in the concert room.”
—And so the conversation slips
Among velleities and carefully caught regrets
Through attenuated tones of violins
Mingled with remote cornets
And begins.
“You do not know how much they mean to me, my friends,
And how, how rare and strange it is, to find
In a life composed so much, so much of odds and ends,
(For indeed I do not love it … you knew? you are not blind!
How keen you are!)
To find a friend who has these qualities,
Who has, and gives
Those qualities upon which friendship lives.
How much it means that I say this to you —
Without these friendships — life, what cauchemar!”
Among the winding of the violins
And the ariettes
Of cracked cornets
Inside my brain a dull tom-tom begins
Absurdly hammering a prelude of its own,
Capricious monotone
That is at least one definite “false note.”
— Let us take the air, in a tobacco trance,
Admire the monuments,
Discuss the late events,
Correct our watches by the public clocks.
Then sit for half an hour and drink our bocks.
~ Μετάφραση ΜAΝΩΛΗ ΑΛΥΓΙΖΑΚΗ// Translated by MANOLIS ALIGIZAKIS
Like this:
Like Loading...
Hellenic Canadian Literature 