Κική Δημουλά, Απροσδοκίες

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Διαβάζει η Κική Δημουλά.

Απροσδοκίες

Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.

Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
Άνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το άκρατο όνομα τους semprevives
semprevives –αιώνιες, αιώνιες
μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι.

Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
πού ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.

Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει.

Όπως σκιά μου επιστρέφει σώμα.
Κι όπως θα συναντηθούμε…

View original post 283 more words

Κική Δημουλά, Ο πληθυντικός αριθμός

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Διαβάζει η Κική Δημουλά στον χώρο του περιοδικού «Eντευκτήριο» το Σάββατο 12 Μαΐου 2007.

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

Πηγή: Κική Δημουλά, Ποιήματα (εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998)

View original post

TeresaKlein-Manolis-YvetteDudleyNeuman-PaulStacey with VirginiaGillespie at Word Arts LIVE! 28 May 2017

Source: TeresaKlein-Manolis-YvetteDudleyNeuman-PaulStacey with VirginiaGillespie at Word Arts LIVE! 28 May 2017

Υγίνου, Ποιητική Αστρονομία : Ι.6 Γονυκλινής

Χείλων

Ηρακλής και Βόρειος Στέφανος
Hercules as depicted in Urania’s Mirror, a set of constellation cards published in London c.1825. The figure appears upside down in the sky relative to neighbouring constellations
Wikipedia URL
[https://en.wikipedia.org/wiki/Hercules_(constellation)]

Ο Ερατοσθένης υποστηρίζει ότι είναι ο Ηρακλής, τοποθετημένος πάνω από τον Δράκοντα  στον οποίο έχουμε προαναφερθεί (Ι.3 Όφις) κι ετοιμοπόλεμος, με τη λεοντή να καλύπτει το αριστερό  του χέρι και κρατώντας το ρόπαλο στο δεξί, προσπαθεί να θανατώσει τον δράκο των Εσπερίδων ο οποίος εθεωρείτο ακατάβλητος, ουδέποτε έκλεινε τα μάτια του, διατηρώντας πάντα νωπές τις αποδείξεις για την επάξια τοποθέτησή του στη θέση του φύλακα.

Ο Κήπος των Εσπερίδων
Wikipedia URL
[https://en.wikipedia.org/wiki/Hesperides]

Ο Πανύασις στα Ηράκλεια, αναφέρεται στον καταστερισμό ως ένδειξη θαυμασμού από μέρους του Δία για τη μάχη τους· για τον δράκο που κρατά ορθό το κεφάλι του και τον Ηρακλή να στηρίζεται στο δεξί του γόνατο, λέει ότι πάσχιζε να συντρίψει τη δεξιά πλευρά του κεφαλιού…

View original post 502 more words

Μιχάλης Γκανάς, [Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε…]

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Έρχονται μέρες που ξεχνάω πώς με λένε.

Έρχονται νύχτες βροχερές βαμβακερές ομίχλες
τ’ αλεύρι γίνεται σπυρί ύστερα στάχυ
θροΐζει με πολλά δρεπάνια
αψύς Ιούλιος στη μέση του χειμώνα.
Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται
αόρατο το χέρι που ξηλώνει
και τρέμω μην κοπεί το νήμα.
Νήμα νερού στημόνι χωρίς μνήμη
σταγόνα διάφανη σε βρύα και λειχήνες
νιφάδα-χνούδι των βουνών
χαλάζι-φυλλοβόλο
κι άξαφνα σκάφανδρο ζεστό
στην κιβωτό της μήτρας.
Αρχαίο σκοτάδι τήκεται και τρίζει
αχειροποίητη φλογίτσα που το γλείφει.

Συναγωγές υδάτων υετοί πρόγονοι παγετώνες
στην πάχνη ακόμη της ανωνυμίας.

Από τη συλλογή Παραλογή (1993) του Μιχάλη Γκανά

View original post

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Αθανασία

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Αθανασία

Ποίηση: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη
Δίσκος: Αθανασία (1976)

Τι ζητάς, αθανασία, στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τους χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς, αθανασία, στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
ομορφονιά, που δεν σε κέρδισε κανείς

View original post

Οδυσσέας Ελύτης: Διόνυσος, α’

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Μίκης Θεοδωράκης, Πομπή (ορχηστρικό) (έργο: Διόνυσος (1985))

[Ενότητα Προσανατολισμοί]

Διόνυσος

α’

Με δάδες που ξενύχτησαν μες στις οργιάζουσες πλαγιές των ξανθών ορχηστρίδων
Και με γαλάζιους σταλακτίτες που μεγάλωσαν μέσα σε παραμύθια με ύαινες
Αντάμα με χλωρές επαύλεις που ανοίγονται στο γέλιο τους και δε βρίσκουν πρωί
Μα όλα τα πυροφάνια τις τρελαίνουν στέλνοντας τις οπτασίες τους άθικτες
Μαζί με τις υδρίες των όρθρων που συμπερπατούν φωτοσκιασμένες με ήλεκτρο
Και με τους πέπλους των ξεχτένιστων ελπίδων που ατενίζουν τον εαυτό τους πέρα στις μεταβλητές θωπείες των οριζόντων
Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Σαν άσπρες ξεγνοιασιές ανεμομύλων οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
Με βήμα τελετουργικό σε λυγερή προϋπάντηση Μαρτίων οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας!

Από τη συλλογή Προσανατολισμοί (1940) του Οδυσσέα Ελύτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Οδυσσέας Ελύτης, Ποίηση (εκδ. Ίκαρος, 2002)

View original post

Φαίδων ο Πολίτης: I know… (Ξέρω…)

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

I know…

I know,
you want more,
I want more.

But,
is this a reason to squander
the treasures we already got,
running after visions
which rarely materialize,
running after unknown gods
who will most probably fail us?

I know,
it is probably monotonous.

But,
let us stick by each other,
let us stick in each other,
let us never part again.

Ξέρω…

Το ξέρω: θέλεις πιο πολλά.
Κι εγώ θέλω πολλά. Ωστόσο
είναι αυτό λόγος ν’ ασωτέψουμε
τους θησαυρούς που αποχτήσαμε
τρέχοντας πίσω από οράματα
που σπάνια πραγματοποιούνται,
τρέχοντας πίσω από άγνωστους
θεούς, που ίσως μας γελάσουν;

Το ξέρω: είναι μονότονο ίσως∙ όμως
ας ενωθούμε ο ένας με τον άλλο,
ας ενωθούμε ο ένας μες στον άλλο
κι ας μη χωρίσουμε ποτέ ξανά.

μετάφραση Ντίνου Χριστιανόπουλου

Από τη συλλογή Σαχάρα – In memoriam (1951) του Φαίδωνα του Πολίτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία)

View original post 4 more words

Φαίδων ο Πολίτης, Όταν κατάλαβα

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Όταν κατάλαβα

Όταν κατάλαβα
πως εγώ ο Κάιν κι ο αδελφός μου Άβελ
ή εγώ ο Άβελ κι ο αδελφός μου Κάιν
(στο μακρύ διάβα του χρόνου
δεν έχει ιδιαίτερη σημασία
το ποιος ήταν ποιος)
θα ήμασταν υποχρεωμένοι να κοιμηθούμε για πάντα
κάτω απ’ την ίδια αδιάβροχη κουβέρτα,
έχασα κάθε ενδιαφέρον για το φόνο.

Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης

View original post

Sissy Doutsiou/translated by Manolis Aligizakis

 

ΣΙΣΣΥΣ ΔΟΥΤΣΙΟΥ//Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

 

 

Η ΝΥΦΗ

 

 

Δακρυσμένες νύφες

και οι αναστενάρηδες να ουρλιάζουν.

Ένα θαύμα που δεν έγινε.

Βαθιά απελπισία.

Εγένετο το θέλημά σου —

ανοιγμένα τα εύθραυστα σκέλια της γυναίκας σου

κάθε πρωί ο αφέντης δίνει διαταγές

οι δούλοι προσκυνάνε.

Η γυναίκα του μια πόρνη

τα σεντόνια ωμά ροζ

άνευ ακραίου ενθουσιασμού

κάτω από τα πράσινα όνειρα

μέσα σε ένα σπίτι.

Λείπει η ευφορία

πεταγμένα εσώρουχα, βιβλία, κόμικ, πέτρες, πετσέτες,

ιδρωμένα σόρτς και αλατισμένες φανέλες.

Ένας οξύς πόνος

κλεινω τα πόδια μου

τα φέρνω στο στήθος μου.

Ένα μικρό σμήνος πουλιών

καλωσορίζει τα δάκρυα μπροστά του

σκέφτομαι τον ποταμό Ους —

ισορροπημένα σε ξανθιά αγκάθια κοιτάζεις τους μώλωπες

παίζουν σαν παιδιά κοιτάζουν το ένα το άλλο

αρσενικό — θυληκό —  γένος ουδέτερο.

Λυπάμαι, σήμερα φεύγω.

Κάποια παιδιά είναι καταδικασμένα να μεγαλώσουν.

 

 

 

 

THE BRIDE

 

 

 

Teary brides

and the screaming live coal walkers.

The miracle that wasn’t.

Indescribable desperation.

Let your wish come true —

The tender legs of your woman are open

each morning the master gives orders

the slaves obey.

His woman a whore

on plain pink bedsheets

beyond a shred of enthusiasm

under green dreams

inside a house.

Absent euphoria.

Undergarments, books, comics, stones, napkins thrown on the floor

sweaty shorts and salty inside shirts.

A sharp pain

I contract my legs

bend them to my chest.

A small flock of birds

welcomes my tears in front of your eyes

I think of the river Ouse —

as if balanced on blonde thorns you inspect the bruises

as they play like children one against the other

male-female-neuter genders.

I’m sorry, but today I’ll leave.

Some children are doomed to grow.

 

 

 

ANTHOLOGY of NEOHELLENIC POETRY, translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, Autumn 2017