εξώφυλλο: Ο Κάλχας οδηγείται στον Οιδίποδα ή τον Κρέοντα _ Οινοχόη της Απουλίας 340-330 π.Χ._ Antikenmuseum und Sammlung.
View original post 1,260 more words
ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (1960)
Δεν ξέρω, απόψε νιώθω την ανάγκη να μιλήσω, — τώρα
που τίποτα πια δε σημαίνει να μιλήσω ή όχι. Τούτο το απόγευμα
ήτανε τόσο μακρινό κι αδιάφορο που σου άφηνε κάποια ελευθερία.
Θυμάσαι κείνα τ’ απογεύματα; — είχαν μια γκρίζα εχθρότητα
μες στην ευγενική τάχα χλωμάδα τους· άκουγα τους ίσκιους
να πέφτουν από τις γερμένες στέγες στάλα στάλα,
μια αόρατη, άηχη βροχή — προπάντων τα λούκια
σαν κουρασμένα λαρύγγια μπουκωμένα σιωπή,
κι η σκιά στρογγύλευε μέσα τους και κόβονταν
σε σκοτεινά, ανεξαργύρωτα νομίσματα που πέφταν απ’ το στόμιο
στο χώμα χαμηλά κι αφομοιώνονταν απ’ το χώμα. Τί να μιλήσω
μια κι ο χρόνος έχει περάσει πια για μένα, και σε τίποτα
δε με ωφελεί η εξομολόγηση κι ούτε κανέναν άλλον
κι ούτε έχω διάθεση να σκέφτομαι ωφέλειες και χρέη —
Κάτι τέτοια ποτέ δε μ’ απασχόλησαν —πολύ λιγότερο τώρα—
μα ίσως και να τα σκέφτηκα —δε θυμάμαι, δεν ξέρω—
κι ίσως και τώρα ακόμη κάτι να ζητώ να καρπωθώ
κι ίσως μάλιστα και κάποιον να ωφελήσω —ποιόν;— δε θέλω να ρωτιέμαι,
δε θέλω πια να παρακολουθούμαι. Αρκεί. Μονάχοι μας φθειρόμαστε
πιότερο απ’ όσο μας φθείρουν τα γεγονότα κι ο χρόνος.
UNDER THE SHADOW OF THE MOUNTAIN (1960)
I don’t know why, but tonight I feel the need to talk —
now that my talk is meaningless. This afternoon was
so distant and indifferent it let some freedom to you;
you remember those afternoons, with such gray enmity
in their supposedly paleness during which I was listening to
the shadows as they fell on the leaned roofs drop by drop,
an invisible, noiseless rain — especially to the gutters that
sounded like throats chocked by silence, the shadow was
turning circular inside them and was cut into dark, useless
coins that fell off the gutters’ mouths down to the ground
and were absorbed by the soil. What can I say now that
time has passed by me and a confession doesn’t help,
nor is to anyone else, in fact I don’t like to think of
help and usefulness.
I never bothered with things such as these, not even now,
however perhaps I thought of them, I don’t remember,
I don’t know, and perhaps I still seek to gain something
and to help someone — who — I’m not asking,
I don’t want to be followed anymore. It’s enough. We
waste ourselves more than how others and time
makes a waste of us.
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, ΑΡΧΑΙΟΘΕΜΑ, Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Βανκούβερ, 2020
Yannis Ritsos-Poems, Selected Books, Volume II, Libros Libertad, Vancouver, BC
ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (1960)
(Στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού, ένα παλιό μισοερειπωμένο αρχοντικό. Φθινοπωριάτικο βράδυ. Σ’ ένα υπνοδωμάτιο του σπιτιού, η μεγάλη ανύπαντρη κόρη, κάπου 70 χρονώ, μιλάει στην παλιά τροφό της. Η Τροφός θα ’ναι περισσότερο από 100 χρονώ, ίσως και 200. Μοιάζει με μια ταριχευμένη αιωνιότητα, απόλυτα σιωπηλή, υπομονετική, αινιγματική, σαν ζυμωμένη με χώμα που, απ’ τον παλιό καιρό, έχει σκάσει ο πηλός τόπους τόπους. Δεν μπορείς να καταλάβεις αν η σιωπή της είναι κούραση, σοφία, άγνοια, ανοχή, κατανόηση, γενική καταδίκη, γενική παραδοχή, στοργή, κατάφαση, άρνηση, εχθρότητα, ηλιθιότητα ή ένα δικό της ξεχωριστό όνειρο. Το υπόλοιπο σπίτι φαίνεται ακατοίκητο. Μια νυχτερίδα χτύπησε στο τζάμι. Πότε πότε, η φωνή μιας κουκουβάγιας ακούγεται απ’ το βουνό, ανάμεσα στα λόγια της αιώνιας παρθένου):
Νένα, μη σβήσεις ακόμη το φως. Κάθισε λίγο μαζί μου.
Σαν σβήνει το φως, δεν έχω πια πού να μείνω,
χάνω τον ορισμένο χώρο, τον σχεδόν δικό μου. Νιώθω τότε
την κυριαρχία του πελώριου βουνού πάνω στη μοίρα μας· — αυτό το βουνό
όρθιο μπροστά στο παράθυρο, κλείνοντας το παράθυρο,
κολλημένο στο σπίτι — δεν αφήνει το σπίτι ν’ ανασάνει,
ιδίως απ’ το μέρος του γυναικωνίτη. Μ’ ένα κομμάτι βράχο,
φραγμένο το παράθυρο. Από παιδί το φοβόμουν. Τ’ απογεύματα
έπεφτε ο ίσκιος του νωρίς, βούλιαζε ολόκληρο στο σπίτι·
UNDER THE SHADOW OF THE MOUNTAIN (1960)
An old derelict estate house by the feet of a high mountain;
autumnal evening. In one of the bedrooms a single, about
seventy years old woman talks to her maid who is older
than one hundred years, perhaps even two hundred. She
resembles a mummified eternity, totally silent, patient, puzzling
as if kneed by soil that has cracked by the years in some places.
You can’t tell whether her silence is the result of tiredness, wisdom,
ignorance, tolerance, understanding, simple resignation, acceptance,
affection, agreement, denial, enmity, stupidity or her own special
dream. The rest of the house seems to be empty. A bat bounced off
the window. Occasionally the sound of an owl is heard coming from
the mountain amid the words of the eternal virginity.
Don’t turn off the light yet, nanny; sit with me for a while.
When the light is turned off I don’t have anywhere to sit
as if losing my space that almost belongs to me. Then
I feel the authority of the huge mountain over our fate —
this mountain, erect in front of the window, shutting the window,
glued to the house, doesn’t let the house breathe, especially
in the women’s quarters. The window is occluded by
a huge rock. I’ve been afraid of it since childhood. Early
in each afternoon, the shadow of the mountain fell on
the house gulping it deep inside it.
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ, ΑΡΧΑΙΟΘΕΜΑ, Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Βανκούβερ, 2020
Designed and created by Josephine R. Unglaub.
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ ΙΣΜΗΝΗ//YANNIS RITSOS’ ISMENE
Translated by Manolis Aligizakis
Μια τάφρος σιωπής —όπως είπατε— το τριγυρίζει αυτό το σπίτι,
σεβάσμια ή όχι — ας έλειπε. Εδώ κάπου, ίσως κι εντός μου,
υπάρχει ένας στενόμακρος διάδρομος χωρίς φεγγίτες
χωρίς φανάρια, χωρίς πόρτες, — δε βγάζει πουθενά· μυρίζει
σάπιο σανίδι, σκόνη, μούχλα, κατσαρίδες, παλιωμένο χρόνο·
άνθρωποι αμίλητοι περνάνε κουβαλώντας σπασμένες καρέκλες,
μεγάλα ξύλινα κιβώτια, κάδρα, πανάρχαιους καθρέφτες —
Κάποτε πέφτει ένα κρύσταλλο, μια πρόκα ή το κατάχλωμο χέρι
μιας ελαιογραφίας στρατάρχου, ή μια ανθοδέσμη μενεξέδες
απ’ τα διάφανα, λεπταίσθητα χέρια μιας ζωγραφισμένης δέσποινας, —
κανείς δε σκύβει να τα πάρει· μήτε φαίνονται άλλωστε
μέσα σ’ αυτή την κατευναστική μονιμότητα της σκιάς, όπου όλα
έχουν περάσει στην αρμοδιότητα του ανεκμετάλλευτου, του ανέκφραστου
ή της σιωπής ή και των ποντικών.
Το μόνο που ακούγεται
είναι το βήμα των ποντικών (καθόλου το ροκάνισμά τους —
αυτά τα πράγματα δεν έχουν πια πυκνότητα, δε ροκανίζονται), μονάχα
το συρτό βήμα τους στους τοίχους και στο σώμα μας
ή μάλλον μες στο σώμα μας.
Κι είναι μια ωραία ασχολία
να παρακολουθείς αυτή την αθόρυβη κατάρρευση
σ’ ένα κενό τόσο βαθύ (χωρίς βάση και τέλος)
που σου γεννάει μιαν αίσθηση απεραντοσύνης,
κάτι σαν τις μεγάλες έννοιες που ονοματίζουμε περήφανα:
ελευθερία, αθανασία, αιωνιότητα και διάφορες άλλες.
A moat of silence, as you said, encircles this manor,
although reverently, I prefer none of it. Somewhere here,
perhaps inside me, a long-narrow hallway exists, without
skylights, without lamps, with no doors, that leads nowhere;
it smells of rotten wood, dust, mold, cockroaches, old time;
speechless people pass by carrying broken chairs
large wooden boxes, picture frames, ancient mirrors.
Sometimes a crystal might fall, a nail or the totally pale
hand of the general in the oil painting, or a bouquet of violets
from the ethereal, tender hand of the lady in the painting —
no one bends down to get it; it isn’t as visible, anyway,
in this calming permanence of the shade, where all
have passed under the jurisdiction of the untapped,
the inexpressible or the silence or even the mice.
The only thing you could hear is the steps of the mice,
not their gnawing — these things don’t have a mass
anymore, they can’t be gnawed — only their drabbing
movements on the walls and on our bodies,
yes, better yet in our bodies.
And this becomes a beautiful involvement
to observe this noiseless breakdown
in such deep void (without base or end)
that creates a sense of immenseness in you,
something like the great ideas we name:
freedom, immortality, endlessness and others.
YANNIS RITSOS — POEMS, Selected Books, Volume II, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, Canada, 2020
Εξώφυλλο: Ο Ηρακλής πνίγει τα φίδια παρουσία της Αλκμήνης και του Αμφιτρύωνα_τοιχογραφία Niccolò dell’ Abbate (1540-1543) http://www.the-athenaeum.org/
copyright © μετάφραση – επιμέλεια Χείλων
Στην Ελληνική μυθολογία ο Αμφιτρύων ήταν γιος του Αλκαίου, βασιλιά της Τίρυνθας και της Αστυδάμειας (ή Λυσιμάχης ή Λαονόμης) εγγονός του ήρωα Περσέα και πατριός του Ηρακλή. Από τον πατέρα του κληρονόμησε τον θρόνο της Τίρυνθας και από τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα τον θρόνο των Μυκηνών. Όταν σκότωσε κατά λάθος τον πεθερό του Ηλεκτρύωνα, εκδιώχθηκε από την πόλη και εγκαταστάθηκε στη Θήβα.
View original post 1,316 more words
“Πυρπολητές” τουρκικής ναυαρχίδας, μπαίνοντας εικονικά στο κόσμο που απεικονίζει στον γνωστό πίνακά του ο Νικηφόρος Λύτρας, θα μπορούν να γίνουν οι επισκέπτες του πρωτοποριακού μουσείου “ Επανάστασις 1821”, που ετοιμάζει το Εργαστήριο Πολυμέσων και Κοινωνικών Δικτύων(Multimedia Knowledge and Social Media Analytics Laboratory) του Ινστιτούτου Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών (ΙΠΤΗΛ) του Εθνικού Κέντρου Ερευνας και Τεχνολογικής Ανάπτυξης (ΕΚΕΤΑ).
View original post 647 more words
Ένα αινιγματικό σύνολο χάλκινων όπλων και επαγγελματικών εργαλείων της μυκηναϊκής εποχής, που φέρεται πως εντοπίστηκαν το καλοκαίρι του 1940 στο χωριό Ανδρονιάνοι της κεντρικής Εύβοιας και μεταφέρθηκαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, παρουσιάζει το «Αθέατο Μουσείο».
View original post 126 more words
