RED in BLACK

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

 

Έφερες το τηλέφωνο στ’ αυτί σου

και παρατήρησα έτρεμαν

ελαφρά τα χείλη σου που μάθαινες

το δράμα που κατέφθανε

από την άλλη άκρη της γραμμής

 

σε κοίταξα ερωτηματικά

έκανες νόημα να μη μιλήσω

 

κι ήξερα για το θάνατο πως άκουσες

κι ήξερα πολύ πως ήθελα

αυτή τη στιγμή τα χείλη σου να φιλούσα

προτού το πένθος για το θάνατο της μάνας σου

τα έντυνε με τον απόκοσμο μανδύα λύπης

 

κι ήξερα το φιλί μου πεθυμούσες

γι’ αυτό σηκώθηκα και πάνω μου σ’ έσφιξα

καθώς έκλεισες το τηλέφωνο κι ο στεναγμός σου

χάραξε μιαν αυλακιά στον ουρανό.

 

SAD NEWS

 

You placed the phone on your ear

and I noticed your lips trembled

as the sad news from the other

side of the line reached you

 

I looked at you with questioning eyes

you signaled to me to keep quiet

 

then I knew your heard about a death

and I wanted to kiss your trembling lips

before your mother’s death

would cover them with a mourning shroud

 

and I knew you wanted my kiss

as I neared you and gave you a hug

when you shut the phone

and let your sigh spread

a deep scar upon the sky

RED in BLACK, poetry by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2019

 

Advertisements

Nostos et Algos, poetry by Manolis Aligizakis

Το βιβλίο μου Nostos and Algos σε μετάφραση στα Γαλλικά από τον Karoly Sandor Pallai μόλις κυκλοφόρησε στον Καναδά από τον εκδότη Ekstasis Editions. Τους ευχαριστώ πολύ για την καλαίσθητη έκδοση.

 

My poetry book Nostos and Algos, translated in French by Karoly Sandor Pallai was just released in Canada by Ekstasis Editions. I thank you them for the well presented edition.

PRISE DE CONSCIENCE

 

Des yeux sereins

manquant tout sommeil rapide

 

des rideaux creme blanchis par le soleil

une faible chaleur dans ton esprit

le corps presque gele

 

dans le grondement de l’ eau

quelque part dans les rives sombres

des cailloux et des dunes de sable

 

cote baignee de larmes

le voyageur sans chapeau

 

et le soleil dans le lointain

souriant derriere des nuages

rien n’est eternel

 

taches

absence

le dernier

soufflé

 

ΕΠΙΓΝΩΣΗ

 

Ήρεμα μάτια χωρίς

άθελη βλεφάρων κίνηση

 

ασπρόθωρες κουρτίνες

ελαφριά θέρμη του νου

κορμί σαν παγωμένο

 

σε παφλασμό νερού

κάπου κάτω στον Άδη

βότσαλα και πολλή άμμος

 

ακρογιαλιά γιομάτη δάκρυα

ο οδοιπόρος χωρίς καπέλο

 

κι ο ήλιος κάπου μακρυά

πίσω απ’ τα σύννεφα γελά

για πάντα τίποτα δεν μένει

 

λεκέδες

απουσία

ανάσα

τελευταία

 

AWARENESS

 

 Serene eyes lacking

rapid eye movement

 

sun-bleached creamy curtains

light warmth in your mind

body almost frosty

 

in the water’s roar

somewhere in the underworld

pebbles and sand dunes

 

shore drenched in tears

the wayfarer with no hat

 

and a sun in the far distance

smiling behind clouds

nothing stays forever

 

stains

absence

last

breath

 

http://www.ekstasiseditions.com

Neo-Hellene Poets an Anthology of modern Greek Poetry 1750-2018

ΤΟ ΗΜΙΣΥ

 

Μιλούσαν για την επανάσταση

κι ο άφρων εγώ τους οδήγησα

στον μεγάλο καθρέφτη των ενδοσκοπήσεων
μήπως και καταλάβουν πως όλα

χρειάζονται μιαν έντιμη αρχή αυτογνωσίας

 

Έπειτα, με συγκατάβαση τους άφησα

να ξεκουραστούν από το δύσκολο ταξείδι

λέγοντας στη θνητότητα και τη φθορά

να τους κοιμίσουνε διδακτικά

 

Το άλλο πρωί έχασα τις ελπίδες μου

 

Τους είδα να τινάζουν

όση σκόνη ταπεινότητας
απόμεινε στα ρούχα τους

κι έδωσαν διαταγή να θρυμματιστούν

οι απανταχού καθρέφτες.

 

Τότε ήταν που χρειάστηκε

να πατήσω γερά στη δύνσαμη μου

κι έγινα ο ταπεινότερος των ανθρώπων

 

HALF OF ONE

 

They were talking of revolution

and I, the fool, led them

to the big mirror of introversion

perhaps they could understand that everything

needed an honorable beginning in self-knowledge

 

then quite condescendingly I left them

to rest after the difficult voyage

and I asked mortality and decay

to teach them a lesson

by putting them to sleep

 

next morning I lost all hope

 

I saw them shaking off

the remaining dust of humility

from their cloths

and they gave an order to shutter

all the existing mirrors

 

when I needed

to rely entirely onto my strength

to become the humblest of all men

 

 

Neo-Hellene Poets an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018, Ekstasis Editions, BC Canada, 2018

Αργώ, το Αρχαίο Διαστημόπλοιο

ΕΛΛΑΣ

Η αρχαία ελληνική μυθολογία δεν αποτελείται από μυθεύματα, αλλά περιέχει πραγματικά γεγονότα τα οποία σήμερα, ύστερα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών, γίνονται κατανοητά και παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις. Τυπικό παράδειγμα αυτού του τρόπου αποκρυπτογράφησης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποτελεί η Αργώ, που όπως αναφέρεται στη Μυθολογία ήταν ένα πλοίο. Όμως, όπως θα διαφανεί από τα στοιχεία που θα παρατεθούν παρακάτω, η Αργώ ουσιαστικά ήταν ένα διαστημόπλοιο.

View original post 4,392 more words

Neo-Hellene Poets an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018

Ποίημα Χάρη Βλαβιανού/Poem by Haris Vlavianos

Ο ΜΠΑΙΡΟΝ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ, ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ

Αν για τη νιότη σου θρηνείς γιατί να ζεις;
Εδώ είναι η γη του ένδοξου θανάτου!
Όρμα στη μάχη, δώσε δίχως δισταγμό
Την τελευταία σου πνοή εδώ κάτω!
Ζήτα – εύκολο να ζητάς, όχι να βρεις –
Τάφο στρατιώτη, τον καλύτερο για σένα
Ύστερα κοίτα γύρω, διάλεξε το χώμα
Όπου θα γείρεις για ν’ αναπαυτείς.

«Σήμερα κλείνω τα τριάντα έξι», Mεσολόγγι, 22 Ιανουαρίου 1824

 

«Ποιος θα έγραφε,
αν είχε κάτι καλύτερο να κάνει»,
είπε ο Λόρδος στον Έλληνα υπηρέτη του,
καθώς από το στενό παράθυρο
του ετοιμόρροπου σπιτιού του
κοίταζε τα στίφη των Οθωμανών
να συγκεντρώνονται γύρω από τα τείχη της πόλης.
Είχε μόλις ολοκληρώσει
την πρώτη στροφή του ποιήματος
που έμελλε να ’ναι το τελευταίο του.
Τη μέρα εκείνη έκλεινε τα τριάντα έξι.
Τρεις μήνες αργότερα
ο ξένος, εμφύλιος τόπος
που είχε επιλέξει για πατρίδα του,
θα του χάριζε αυτό που ποθούσε:
θάνατο αντάξιο του ονόματός του,
έξοδο ηρωική από την αφόρητη πλήξη της poesie.

LORD BYRON JUST BEFORE, JUST AFTER

If you lament for your youth why you live?
Here is the land of the glorious death
rush into the battle, give your last breath
without hesitation at this very point

                     long for — it’s easy to long, not to find —
your burial site, soldier, the most appropriate for you
then, look here, choose the soil
where you will lean and rest

Today I turn thirty years old, Messologi, January 22, 1824

 

Who could be a writer
if one had something better to do?
Lord Byron asked his Greek servant
as he gazed through the open window
of his old crumbly house
the hordes of the Ottoman Empire soldiers
encircling the walls of the city.

He had just finished
the first verse of the poem
which was meant to be his last.
He turned thirty years old that day.
Three months later
the strange, civil-warred place
which he had chosen as his homeland
would grace him his wish:
a death worthy of his name
an heroic exit from the unbearable boredom of poesie

Neo-Helene Poets an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018, Ekstasis Editions, 2018

www.ekstasiseditions.com

Γιάννη Ρίτσου//Yannis Ritsos//translated by Manolis Aligizakis

ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΥΠΟΓΕΙΟ

 

Αυτές οι σούστες των παλιών καναπέδων, τα στριμμένα σύρματα

ντυμένα την αυστηρότητα της σκουριάς, πεταμένα

στο κάτω υπόγειο—χρόνια σε αχρηστία. Κυριακή μεσημέρι

κ’ έλεγες: “Καλημέρα σας, κύριε, τα σέβη μου στη σύζυγό σας”,

γιατί έπρεπε κάτι να πεις, κι ας μην είταν κανένας ν’ακούσει,

κοιτώντας απ’ το χαμηλό παράθυρο τ’αργά πόδια των νεκρών

με τα φρεσκοβαμμένα τους παπούτσια, και στο πάτωμα χάμου,

που μύριζε ακόμη απ’ τον παλιό χυμένο μούστο, ένα χέρι κομμένο

δεμένο με κίτρινο σπάγγο, κ’ ένα χέρι στην τρύπα του τοίχου

τραβώντας το σπάγγο, κάνοντας τ’ άλλο χέρι να πηδάει

αδέξια, απρόοπτα, λυπημένα, και κάπως αστεία—ένα πήδημα

ψηλώτερα απ’ το θεμιτό,— ένα πήδημα σαν έξω απ’ τον κόσμο.

 

~Αθήνα 2-4-71

 

 

IN THE LOWER LEVEL OF THE BASEMENT

 

These springs of old sofas, the twisted wires

dressed by the austerity of rust, thrown away

in the lower level of the basement – for years useless. Sunday

noon and you said “Good Morning sir, my regards to your wife”,

because you had to say something, even though no one listened to you,

looking through the low window the slow legs of the dead

with their freshly polished shoes; and down on the floor

that still smelled of very old spilled grape must, a severed hand

tied with a yellow string and a hand in the hole of the wall

that pulled the string, making the other hand jump

uncontrollably, unexpectedly, sorrowfully and somehow funny –

a jump higher than possible – a jump as if out of this world.

 

~Athens, 2-4-71

 

 

~Γιάννη Ρίτσου-Εκλεγμένα Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

~Yannis Ritsos-Selected Poems/Translated by Manolis Aligizakis

 

www.libroslibertad.com

www.ekstasiseditions.com

 

 

Φανή Αθανασιάδου, Προσφορά

Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)

Προσφορά

Αθέτησε τον λόγο της∙
έτσι πιάστηκε
σε μια ανήκουστη για κείνη δέσμευση∙
να προλογίζει την είσοδο
της «αυτού μεγαλειότητας»
μεθοδευμένης υπόκλισης
πριν ξεκινήσει το πρωί για το γραφείο.
Ήταν μια προσφορά
των πολυκαταστημάτων της υπόληψης
–μοναδική ευκαιρία–
να αγοράσει με δόσεις το προϊόν εκείνο
που μήνες τώρα υποσχόταν
μεγαλύτερη καύση θερμίδων
χωρίς ιδιαίτερο κόπο εκ μέρους της
παρά μόνο με την ολιγόωρη καθημερινή της έκθεση
σε διορθωτικές λάμπες αλογόνου.

Από τη συλλογή Δελτίου καιρού (2010) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

View original post

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Πράσινες πολιτιστικές διαδρομές.

ΕΛΛΑΣ

«Μυρίζει τριαντάφυλλο στο μυκηναϊκό παλάτι» για νήπια και προνήπια στις 9/5 και θεματική ξενάγηση από αρχαιολόγο του Μουσείου στην αίθουσα της Θήρας στις 10 & 11/5.

View original post 315 more words

Tasos Livaditis-Poems//translated by Manolis Aligizakis

ΩΡΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ

 

Είμαστε αιχμάλωτοι του ανεξήγητου και του αιώνια χαμένου

κι η τύψη είναι ο μόνος τρόπος να ξαναγυρίσουμε στην παιδική

αγνότητα —

ώ παλιέ φίλε που έφυγες, ξέρω ότι θα σε συναντήσω σε κάποιο

όνειρο ή άξαφνα στο δρόμο όταν όλα θα ` χουν χαθεί,

γυναίκες που αγαπήσαμε ενώ έξω απ’ τα παράθυρα δυνάμωνε

η βροχή

κι ύστερα πιασμένοι απ’ το χέρι περάσαμε τη γέφυρα, με τα μαλ-

λιά σας βρεγμένα να λαμπυρίζουν στο ηλιοβασίλεμα —

ποιος θα το πίστευε αλήθεια πως υπήρξε ένας καιρός που δίναμε

τη ζωή μας

μ’ εκείνον τον αδιάκοπο πυρετό σαν τ’ άρρωστα παιδιά που όταν

αναρρώσουν δεν τους χωράνε τα παιδικά τους ρούχα

και στο σχολειό τα κοροιδεύουν — και γεμίζουν τα τετράδιά τους

με ποιήματα

για να μη χαθούν. Κι ύστερα έρχεται η ενηλικίωση σαν ένα ναυά-

γιο.

 

Ώ λυκόφως, δίκαιη ώρα, που και στα πιο ταπεινά πράγματα

δίνεις μια σημασία πριν έρθει η νύχτα.

 

 

TWILIGHT

 

We are captives of the inexplicable and of the forever lost

and remorse is the only way to return to the innocence

of youth —

oh, my old departed friend, I know I’ll meet you again in

a dream or suddenly in the street when all is lost

women who we loved while outside the windows the rain

intensified

then holding hands we passed the bridge, your wet hair

shone in the sundown —

who could believe it, really, that it was a time when we would

even give our lives

with that unstoppable fever like the sick children who

when the get well they don’t fit in their childhood cloths

and they are mocked in school — and they fill their

notebooks with poems

so that they won’t be lost. And then adulthood comes like

a shipwreck.

 

Oh, twilight, hour of justice, you pay attention to the most

humble things before nightfall.

TASOS LIVADITIS—SELECTED POEMS, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, 2014

 

www.libroslibertad.com

Drugs, the Homeric Scholia and the Lotus-Eaters

SENTENTIAE ANTIQUAE

In Odysseus’ tale of his wanderings he recounts how he saved his men from the temptations of the land of the Lotus-Eaters

Odyssey 9.82-97

“From there for nine days I was carried by ruinous winds
over the fish-bearing sea. On the tenth we came to the land
of the Lotus-Eaters where they eat the florid food.
There we disembarked to the shore and we drew water;
soon my companions made dinner around the swift ships.
But after we had shared the food and drink
I sent out companions to go and discover
whatever men there were who ate the fruit of the earth.
I chose two men and sent a herald as a third.
They went and met the Lotus-eating men.
The Lotus-Eaters didn’t bring any harm to my companions,
but they gave them their lotus to share.
Whoever ate the honey-sweet fruit of the lotus
no longer wished to report…

View original post 950 more words