ΦΑΙΔΡΑ/PHAEDRA
(Απόσπασμα-Excerpt X)
Δε θα ’πρεπε διόλου
να ’ρθούμε στην Τροιζήνα. Εδώ τα πάντα είναι δικά σου. Τα μάτια του Πιτθέα
παραμονεύουν στο σκοτάδι μήπως αποσπάσω ένα κομμάτι απ’ την αγνότητά σου,
ένα γαλάζιο που λέγαμε φτερό. Στην Αθήνα
ήταν αλλιώς· — ήταν ο χώρος ο δικός μου.
Κι ήσουν αδέξιος τότε· τρομερά συνεσταλμένος
κι ευγενικός ταυτόχρονα. Ποτέ δεν άνοιξες μόνος το ψυγείο
να πάρεις δυο κεράσια, ένα ροδάκινο, ένα μικρό κομματάκι σοκολάτα. Κι η προφορά σου ακόμη
είχε μια συστολή, καθώς μασούσες αρκετά φωνήεντα σα να ζητούσες
να πεις τις λέξεις μισές, να τελειώσεις πιο γρήγορα και να σωπάσεις
σαν περιμένοντας απ’ αλλού την απάντηση κι όχι από κει που κοιτούσες. Μου άρεσε πολύ
αυτή σου η άγνοια κι αυτή σου η αναμονή. Θαρρούσα
πως ήταν στραμμένη σ’ εμένα, — ίσως και να ’ταν. Ένα βράδυ
που σε υποδέχτηκα στη σκάλα, πριν ανάψουμε ακόμη τους λύχνους, τα χέρια σου τρέμαν
κι έγειρες μια στιγμή το κεφάλι στον ώμο μου.
We shouldn’t have come to Trizina at all.
Here everything belongs to you. Pitheas’ eyes lurk
in the darkness, to make sure I don’t take away a piece
of your innocence, a light-blue feather that we said. It was
different in Athens — it was my space. And
back then you were still clumsy, insecure and polite
at the same time. You never dare open the fridge to take
a couple of cherries, a peach, a small piece of chocolate.
Even your pronunciation had certain shyness, when you chewed
a few vowels as if you wanted to say the words half way, that
you would finish fast and maintain silence, as if waiting the answer
from a different direction from where you were looking. I liked
a lot your ignorance and your waiting. I thought they were focused
on me — perhaps they were. One night when I welcomed you
by the stairs, before we lighted the oil lamps, your hands trembled
and, for a moment, you leaned your head on my shoulder.
Hellenic Canadian Literature 