ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ
Καί ψυχή
ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν
εις ψυχήν
αυτή βλεπτέον:
τόν ξένον καί τόν εχθρόν τόν είδαμε στόν καθρέφτη.
Ήτανε καλά παιδιά οι συντρόφοι, δέ φωνάζαν
ούτε από τόν κάματο ούτε από τή δίψα ούτε από
τήν παγωνιά,
είχανε τό φέρσιμο τών δέντρων καί τών κυμάτων
πού δέχονται τόν άνεμο καί τή βροχή
δέχονται τη νύχτα καί τόν ήλιο
χωρίς ν’ αλλάξουν μέσα στήν αλλαγή.
Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες
ίδρωναν στό κουπί μέ χαμηλωμένα μάτια
ανασαίνοντας μέ ρυθμό
καί τό αίμα τους κοκκίνιζε ένα δέρμα υποταγμένο.
Κάποτε τραγούδησαν, μέ χαμηλωμένα μάτια
όταν περάσαμε τό ερημόνησο μέ τίς αραποσυκιές
κατά τή δύση, πέρα από τόν κάβο τών σκύλων
πού γαυγίζουν.
ARGONAUTS
And the soul
if it is to know itself
must look
into its own soul
the stranger and the enemy, we have seen him in the mirror.
They were good boys, the comrades, they didn’t complain
about the tiredness or the thirst or
the frost
they had the behaviour of the trees and the waves
that accept the wind and the rain
that accept the night and the sun
without changing in the middle of change.
They were good boys, for days on
they sweated at the oars with lowered eyes
breathing in rhythm
and their blood reddened a submissive skin.
Sometimes they sang, with lowered eyes
when we passed by the deserted island with the prickly pear trees
toward the west, beyond the cape of the dogs
that bark.
Γιώργου Σεφέρη-Άπαντα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
George Seferis-Collected Poems/Translated by Manolis Aligizakis
