Υπεράνθρωπος/Ubermensch

 

Συγκέντρωση

 

 

Μαζευτήκαμε στην κεντρική πλατεία της κίτρινης πόλης,

νέοι αξύριστοι, κοπελιές με βυζιά που τρυπούσαν

τις μπλούζες τους, πουλιά πετούσαν πάνω απ’ το αιώνειο κενό,

σαν να καθόριζαν τα σύνορά του, κι ο γέροντας στεκόταν

απέναντι απ’ τους επίσημους.

Ολόασπρα τα γένια του, χέρια διάπλατα ανοιχτά λες

και πριν λίγο ξεπετάχτηκε απ’ τον καθρέφτη του σπιτιού,

εκεί που ήταν κι οι νεκροί μας όρθιοι, με γένια ένα μέτρο.

Δίπλα του γλάστρες και λουλούδια, κι όταν συνέχισε

την ομιλία του άρχισε πάλι μια σιργουλευτή βροχή

που τα πουλιά κρυφτήκαν στις βραγιές, οι επίσημοι

προτίμησαν να τρέξουν προς τη μπυραρία κι ο γέρος με

τα ολόασπρα γένια αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά ενός

ζητιάνου.

~ Μου αρέσουν εκείνοι που δουλεύουν και βρίσκουν τρόπους

να οικοδομήσουν την κατοικία του Υπερανθρώπου και

να ετοιμάσουν χωράφια, ζωντανά και σπαρτά. Έτσι ετοιμάζουν

τη δική τους δύση.

 

 

 

Gathering

 

We all gathered in the main plaza of the yellow city,

young men unshaven, girls with breasts poking through

their blouse, birds hovered over the eternal void as if to

define its borders, old man stood opposite the dignitaries.

His beard snow white, his arms wide open as though

he had just jumped off the family mirror where our dead

stood next to him, beards long and grey.

Flower pots and shrubs in the square were silent yet

when he started his discourse the rain recommenced,

birds found shelter in the bushes, dignitaries run to

the closest beer parlour and our old man with the white

beard fell asleep in the arms of the beggar.

 

~ I like those who build the house of Ubermensch, those

who work the fields the livestock, the crops. Thus

they prepare for their end.

Ubermensch, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013

www.ekstasiseditions.com

www.manolisaligizakis.com

Ajmer Rode//Manolis Aligizakis

ΠΡΟΩΡΟ ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ

Έχω πετάξει με πουλιά
που κάνουν φωλιές
κοντά στην καλή σοδειά.

Περιπλανήθηκα με γιόγκι
που βαθιοκοιμούνται
σ’ ένα κόσμο δίχως βάθος.

Πολέμησα δίπλα σε θεριά
που ζήτησαν
ένα ποτήρι σερμπέτι
στη μανία της μάχης.

Έζησα μ’ εκκεντρικούς
που υπερβαίνουν σύνορα
φυλών και χρωμάτων δέρματος
που άσκοπα ταξιδεύουν
σε χώρες πέρα απ’ τον ωκεανό.

Τώρα επιπλέω σ’ ένα
πρόωρο σχήμα λόγου
μερικές φορές μεσσίας στο διάστημα
κι άλλες το σκύλο του γείτονα
να πλύνω.
Premature Metaphor

I have winged with the flock
that nest
where the crop is good.

Wandered with the yogis
who sleep deep
in a world with thin flesh

Fought along the warriors
who ask
for a glass of sherbet
at the height of the battle

Moved with the eccentrics
who transcend
boundaries of races and colors
roam free on other lands
across the oceans.

On a premature metaphor
I float
sometimes a space age messiah
sometimes a washer man’s dog
I become.

ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Τα παιδιά θα διαβάζουν
και θ’ αναρωτιούνται
ποιά χρόνια ήταν τότε
που οι άνθρωποι έστελναν
την αγάπη τους σε κάποιο
άλλο πρόσωπο μ’ ένα γράμμα
τότε που στις αυλές τους φύτρωναν
κίτρινες και κόκκινες πασχαλιές

που κάθε καλοκαίρι γιόρταζαν
κι ένα νέο χρώμα

που ανθρώπου πρόσωπο
μ’ άλλο χρώμα
δεν μπορούσαν ν’ανεχτούν

Those Times

Children will read
and wonder
what times on Earth
were those
when people sent
their love and
best wishes in
white and black
their yards grew
yellow red lilac

Every summer they
celebrated a new color

human face of a
different color
they barely tolerated

~Poetry by Ajmer Rode, translated into Hellenic by Manolis Aligizakis

UBERMENSCH — ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

FUNERAL

We buried him, yesterday afternoon, in the freshly dug soil,
a small twig that he was, the poet with his thin gray beard.
His only sin: so much he loved the birds that didn’t come
to his funeral.
The sun went down behind the army barracks where the future
dead slept and the lone hawk, lover of songs, sat on the oak
branch; women lamented for the day’s yellow rapture and after
approving everything the hawk flew away, as if to define
distance. Wind blew over the surface of the lake searching
for the traitor who had run to the opposite shore where
judgement was passed and the ancient cross remained with
no corpse.
Everyone felt joyous, wine and finger food had to do with it
the hawk returned without news and the beggar extended
his hand and softly begged:
“two bits, man, God bless your soul, two bits.’

ΚΗΔΕΙΑ

Χθες το απόγευμα, τον θάψαμε στο φρεσκοσκαμμένο χώμα,
λες να `τανε βλαστάρι ενός δεντρού, το ποιητή με τ’ αραιό
γκρίζο γενάκι. Μόνη του αμαρτία που αγαπούσε πολύ
τα πουλιά κι αυτά ξέχασαν στην κηδεία του να έρθουν.
Ο ήλιος έδυσε πίσω απ’ το στρατόπεδο με τους νεκρούς
της αύριον και το γεράκι, μονιάς της λαγκαδιάς, καθόταν
στης οξιάς κλαδί. Γυναίκες κλάψαν για το κίτρινο συναίσθημα
της μέρας και το γεράκι αφού όλα τα επιδοκίμασε, πέταξε
μακρυά τις αποστάσεις για να καθορίσει, ο αγέρας φύσηξε
πάνω απ’ τη λίμνη, λες κι έψαχνε για τον προδότη που είχε
πάει στην αντιπέρα όχθη, εκεί που κρίνονται οι δίκαιοι
κι ο πανάρχαιος σταυρός έμεινε δίχως κορμί.
Όλοι ένιωσαν ευέλπιστοι απ’ το κρασί και τους μεζέδες,
ξανάρθε το γεράκι δίχως να φέρει νέα κι ο ζητιάνος έτεινε
το χέρι και καλοκάγαθα ψυθίριζε:
‘ελεημοσύνη χριστιανοί, ελεημοσύνη.’

~Υπεράνθρωπος/Ubermensch, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013

UBERMENSCH

Scarecrow

He knew our peculiar desire for suffering
as if we preferred the sigh of defeated and
the signs left behind by birds in their morning flight
our eardrums soft capable of capturing the rapture
of the thunderbolt yet, we still wanted to lay next
to the woman’s breast, close enough to feel her pain
close enough to taste her anguish and He, alone
encompassed the earth as if with His song
to transcend it, while we still kneeled before
the scarecrow, jet-black eyes and straw hair
on his head that moved back and fro, myths
upon which we had based our existence.

Σκιάχτρο

Γνώριζε την παράξενή μας προτροπή για βάσανα
σαν να μας άρεσε του ηττημένου ο στεναγμός
και τα πρωινά σημάδια που αφήναν τα πουλιά
στο πέταγμά τους. Τ’ αυτιά μας απαλές μεμβράνες
της καταιγίδας το πανδαιμόνιο που συλλαμβάνανε
κι ακόμα θέλαμε δίπλα σε γυναίκας βυζί να κοιμηθούμε
τόσο κοντά τον πόνο της να νιώσουμε, τόσο κοντά
την αγωνία της για να γευτούμε κι όμως εκείνος
μόνος του τη γη ολόκληρη με μια ματιά αγκάλιαζε
σα να `θελε με το τραγούδι του να τη μετουσιώσει
κι εμείς ακόμα γονατίζαμε μπροστά σε σκιάχτρα
με μάτια κατάμαυρα κι άχυρο στο κεφάλι που μπρός
και πίσω πήγαιναν, μύθοι που πάνω τους στηρίξαμε
την ύπαρξή μας.

Ubermensch, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013
http://www.ekstasiseditions.com

UBERMENSCH—ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

POTTER

At the edge of the village we arrived at the half-lit
house with the small yard and the bloomed jasmine.
The air smelled of love undone, as though all evil was
forgiven. Before we entered we heard the potter’s wheel
singing circular notes and joyous messages that with
intensity reflected on our wild youth.
Methodically the wheel transcended mud into exquisite
vessels. Palms pressed, fingers morphed birds and
miracles; suddenly the world gained its meaning like
the sun in the thought of a cloudy day.
An amphora, a cylix, and Ubermensch closed
the curtains that creation wouldn’t escape His movement
as easy as the potter’s. Two Ubermenschen and a hovel
full of beautiful words.

ΑΓΓΕΙΟΠΛΑΣΤΗΣ

Στην άκρη του χωριού φτάσαμε στο μισοφωτισμένο
σπίτι με τη μικρή αυλή κι ένα μοναχικό ανθισμένο γιασεμί.
Αγέρας μύριζε ατημέλητη αγάπη σαν να `χε όλο το κακό
συγχωρεθεί. Πριν μπούμε ακούστηκε του αγγειοπλάστη
ο τροχός που τραγουδούσε στρογγυλές νότες, μηνύματα
χαρούμενα που πυρπολούσαν την ασυμβίβαση νιότη μας.
Μεθοδικά ο τροχός μετάλλαζε το χώμα σε υπέροχα
δοχεία οι παλάμες πίεζαν, τα δάχτυλα ζωγράφιζαν πουλιά
και θαύματα, ξαφνικά ο κόσμος έπαιρνε σημασία όπως
κι ο ήλιος στη σκέψη της συννεφιασμένης μέρας.
Ένας αμφορέας, ένας κύλικας κι ο Υπεράνθρωπος
έκλεισε τις κουρτίνες η δημιουργία να μη δραπετεύσει,
η κίνησή του εύκολη σαν του αγγειοπλάστη: Δυο
Υπεράνθρωποι κι ένα χαμόσπιτο γιομάτο ωραίες λέξεις.
~Ubermensch, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013