Ο χωροφύλακας περνάει μέ τό βραδινό συσσίτιο στήν καραβάνα του
η χλαίνη του χτυπάει στόν άνεμο σά λαμαρίνα στόν προσφυγικό
συνοικισμό.
Τί χωρίζει λοιπόν τούς ανθρώπους μέσα σ’ ένα απόγευμα πού
ανάβουν τά φώτα τόσο νωρίς
όταν τό μαγκάλι ανάβει στήν ξώπορτα τού φτωχόσπιτου
όταν μιά μακριά ουρά από κόκκινες σπίθες τινάζεται στόν άνεμο
καί θά μπορούσε νάναι ένα άλογο πού καλπάζει στά παραμύθια
ένα άλογο πού μπορείς καί σύ κι εγώ νά καβαλλικέψουμε
καί νά μάς πάει όπου θέμε—σ’ ένα χωράφι παπαρούνες
όπου γελάνε τά κορίτσια—όπου θέμε—ένα άλογο—
Τί χωρίζει λοιπόν τούς ανθρώπους όταν εσύ κι εγώ πεινάμε
όταν διψάμε χώρια είτε μαζί—τό ίδιο διψάμε,
τί μάς χωρίζει; νάσαι σύ ο φρουρός καί γώ ο εξόριστος
όταν η λέξη μητέρα ξέρουμε κ’ οι δυό μας τί θά πεί
όταν οπαγώνουν τ’ αυτιά καί τών δυονώ μας μέ τόν άνεμο
κι όταν στήν τσέπη μας κρατάμε λίγα χρώματα απ’ τό δείλι
σάν τά χαρτνομίσματα μιάς άλλης εποχής πού δέν μπορείς μ’ αυτά
ν’ αγοράσεις τίποτα στίς μέρες μας;
The policeman goes by with the evening meal in his mess tin
his greatcoat flaps in the wind like sheet metal in the refugee
settlement.
Then what separates people in this afternoon when the lights
are turned on so early
when a brazier is put on in the front door of the poor dwelling
when a long tail of red sparkles blows up in the wind
and it could be a horse galloping in fairy tales
a horse that you and I can ride on
and it can take us wherever we want – to a poppy field
where girls laugh – whatever we want – one horse –
Then what separates people when you and I are hungry
when we thirst together or on our own – we thirst the same way
what separates us? That you are the guard and I am the exiled
when we both know the meaning of the word mother
when both our ears freeze by the wind
and when we hold a few colors of dusk in our pockets
like money of another era that can’t buy you
anything these days?
Γιάννη Ρίτσου-Ακροβολισμός/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Yannis Ritsos-Skirmish/Translated by Manolis Aligizakis
Hellenic Canadian Literature 