ΓΥΜΝΙΑ
Χθες βράδυ σ’ ονειρεύτηκα.
Με τα φώτα της πόλης για μάτια,
το σώμα γυμνό,
μυρωδιά ανοιξιάτικης λεύκας
και για μόνο κάλυμμα
το σκοτάδι.
NAKEDNESS
Last night I dreamed of you.
Under the city lights
your body naked
scent of spring poplar
and for cover
only darkness.
~CLOE and ALEXANDRA, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Libros Libertad, 2013
Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΥΤΑΙΝΑΣ
Ο Αφέντης της Καρύταινας, ο εξάκουστος εκείνος…
~Χρονικόν του Μορέως
Ποιος είν’ αυτός που σήκωσε πολεμικό χαζράνι
κ’ όλη τη νύχτα περπατεί, σε βαλτονέρια οδεύει
το μέτωπό του κόσμησε με σέλινα και σμύρτα
και σκέπασε τη γύμνια του με λυρικά παλτά;
Ποιος είν’ αυτός που στα θαμπά της θλίψης μεσημέρια
μ’ όλο τον κόσμο τάβαλε και βγήκε νικητής
που μες’ στους κάμπους έσυρε ολόξανθες πλεξούδες
γέμισε τάφρους κι’ εγκρεμούς με μάτια λαμπερά;
Αυτός που μες στα στήθια του ξανάζησε το μύθο
του όνειρου και της ζωής, του νου και του κορμιού
που είταν καράβι κι’ έφυγε να μην ξαναγυρίσει
που είταν σαν άγαλμα στητό σ’ ερήμους αιγιαλούς;
Που όταν ο ήλιος έδυε πίσω απ’ τα κορφοβούνια
εφάνταζε ολόλαμπρος ωσάν το σταυραητό
που είναι της μέρας καύχημα και της αυγής σκουτάρι
της νύχτας άξιος εραστής σε μυστικούς σηκούς;
Αν είν’ αυτός π’ αγάπησαν οι δεκατρείς νεράϊδες
προτού πλησιάσει ας πάη να πιη τ’ αθάνατο νερό
κι αν είν’ αυτός ο λυτρωτής ο εικονισματάρης
προτού μιλήσει ο ίσκιος του ας σβύση κι ας χαθή.
Χρόνια τον επροσμένανε στα ερειπωμένα σπίτια
και σε καθρέφτες σκοτεινούς, στα τζάμια τα κλειστά
καρδιές που ώργωσε βαθειά ο πόνος της αγάπης
μάτια που ώργισε φριχτά των πόθων ο καϋμός.
Κι ως έρθει το πελέκι του, ψηλά θαν το σηκώσει
θα θρέψη μ’ αίμα ποταμούς ηρωική φωτιά
τα σπλάχνα που ξερρίζωσε στους άνεμους θα σπείρη
και θα σταθή εκδικητής στο Κάστρο της Σιωπής.
THE MASTER OF KARYTAINA
The master of Karytaina, that famous one
~Chronicle of Moreas
Who is he who raised the staff of war
who walked all night and strode over bog waters
he who adorned his forehead with celery and myrtle
and covered his nakedness with lyrical coats?
Who is he who during the foggy noon of sorrow
battled against all others and turned victorious
who dragged golden braids on green plains
who filled trenches and crevasses with bright eyes?
He who in his heart relived the myth
of life and dream, of the mind and body
he who was a ship that left never to return
who was like a statue standing on desolate shores?
He who when the sun went down behind the mountain ridge
shone resplendent like a spotted eagle
who was the day’s boasting and shield of dawn
worthy lover of the night in secret temples?
If it’s he who was loved by the thirteen fairies
let him drink the water of immortality before he comes near
and let him be the saviour depicted in the icons
before he speaks let his shadow dissolve and vanish.
They’ve longed for him in the devastated houses
and in the dark mirrors behind the shut windows
hearts deeply ploughed by the ache of love
eyes terribly angered by the grief of lust.
And when he comes he will raise his axe up high
he will make the rivers contend of blood, heroic fire,
the viscera he uprooted he will scatter to the winds
and he will stand at the Tower of Silence: avenger
~Nikos Engonopoulos, translated by Manolis Aligizakis
THRUSH
THE LIGHT
As the years go by
the judges who condemn you multiply;
as the years go by and you speak with fewer
voices,
you see the sun with different eyes;
you know that those who stayed behind, deceived you,
delirium of the flesh, the beautiful dance
that ends in nakedness.
Like when at night you turn in the empty road
suddenly you see the eyes of an animal shine
that have already vanished, thus you feel your own eyes.
you look at the sun, then you are lost in the dark;
the Doric chiton
that your fingers touched and it swayed like the mountains,
is a marble in the light, but its head lies
in darkness.
ΚΙΧΛΗ
ΤΟ ΦΩΣ
Καθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν
καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγώτερες
φωνές
βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια
ξέρεις πως εκείνοι που έμειναν, σε γελούσαν
το παραμίλημα της σάρκας, ο όμορφος χορός
που τελειώνει στη γύμνια.
Όπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά
άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου
που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια σου,
τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι
ο δωρικός χιτώνας
που αγγίξανε τα δάχτυλά σου και λύγισε σαν τα βουνά
είναι ένα μάρμαρο στο φως, μα το κεφάλι του είναι στο
σκοτάδι.
~Γιώργου Σεφέρη-Άπαντα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~George Seferis-Collected Poems/Translated by Manolis Aligizakis
Hellenic Canadian Literature 