Μπορεί πλαστουργός να έπλασε την ανθρωπότητα, αλλά ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες όμως που την τελειοποίησαν γλωσσικά, επιστημονικά, πολιτιστικά, διανοητικά, συνταγματικά, καλλιτεχνικά και πνευματικά. Πριν από αυτούς η ανθρωπότητα ήταν απολίτιστη και βάρβαρη, ανήμπορη να συζεί ομαδικά με ελεύθερο δημοκρατικό πολίτευμα.
Φαίνεται μάλλον o Δίας γνώριζε την ικανότητα των Αρχαίων μας προγόνων να εκπολιτίζουν την ανθρωπότητα σωστά και τους ανέθεσε να τελειοποιήσουν το μεγάλο έργο του. Η αξιοζήλευτη πολιτιστική, καλλιτεχνική και πνευματοδιανοητική τους προσφορά είναι τόσο τεράστια, που αναρωτιέται κανείς σήμερα! Μήπως ήταν άραγε διαλεγμένη γενιά που ανάπλασε την ανθρωπότητα τόσο εκθαμβωτικά; Κοιτάζοντας γύρω στον Ελλαδικό μας χώρο σήμερα, σαστιζόμαστε με την σπάνια ομορφιά που άφησαν πίσω.
Θυμάμαι όταν στάθηκα για πρώτη μου φορά μπροστά στον Παρθενώνα στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα (50) κι ένοιωσα ένα ψυχικό ρίγος μέσα μου σαν τον στοχαστή ‘Renan’. Παρά την τεράστια καταστροφή που υπέστη το θεανθρώπινο αυτό δημιούργημα ανά των αιώνων, εντούτοις αισθάνθηκα την ομορφιά του να παραμένει ακόμα άτρωτη μέχρι και σήμερα.
Σωστά ο Ruskin αποκάλεσε τον Παρθενώνα “immortal memorial of beauty” (αθάνατο μνημείο της ομορφιάς).
Ο Περικλής έλεγε ότι «Ο Παρθενώνας χαιρετά το πνεύμα και αγαλλιάζει τα μάτια και τις ψυχές του κόσμου καθημερινά».
Πλημμύρισα από απερίγραπτη χαρά και συγκίνηση βλέποντας μπροστά μου ένα τέτοιο σπάνιο ανθρωπινό δημιούργημα. Εκστατικός και έκθαμβος επαναλάμβανα νοερά τα λόγια του ‘Renan’.
«Όλος ο κόσμος τώρα, μου φαίνεται βάρβαρος μπροστά στο Ιερό τούτο μεγαλείο. Η ανατολή με την επιδεκτική απατηλή της τέχνη και η Ρωμαϊκή πιθηκομίμηση του Ελληνικού πολιτισμού, δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε με μια πέτρα μπροστά στο μεγαλείο τούτο που ονομάζεται Παρθενώνας».
Ο Παρθενώνας, είναι το μοναδικό τέλειο δόγμα σήμερα στην υφήλιο που δεν έχει ούτε έναν άπιστο. Δεν εύρισκα κατάλληλη λέξη τη στιγμή εκείνη να εκφράσω την εσωτερική μου αίσθηση κοιτάζοντας το Ιερό τούτο δημιούργημα.
Η Αττική με την αιθέρια της λάμψη και τα αψηλά της κυπαρίσσια, συνδέονταν αρμονικά με το Ακροπόλειο μεγαλείο. Αποστομώθηκα ακαριαίως, λες και αντίκριζα ζωντανή την Θεότητα μπροστά μαρμαροντυμένη να αγγίζει γαλήνια την ψυχή μου.
Ο Πλατωνικός ορισμός για την τέλεια ομορφιά περιγράφεται ως:
«η λάμψη της αλήθειας»
Ο Παρθενώνας νομίζω έχει κάτι παραπάνω από αρχιτεκτονική ομορφιά, είναι η πλησιέστερη αποκάλυψη της Θεότητας στην ανθρωπότητα μέχρι σήμερα. Το Ακροπόλειο θαύμα δημιούργησε περισσότερο δέος μέσα μου, ακόμα κι απ’ τα άστρα στην Ναμίμπια έρημο όταν τα πρωτοαντίκρισα μονάχος κάποτε.
Οι αθάνατοι δημιουργοί της, Καλλικράτης, Ικτίνος και Φειδίας, δεν ήταν απλώς αξιόλογοι Αθηναίοι καλλιτέχνες, αλλά και σπάνιοι υπερφυσικοί δημιουργοί. Μια απερίγραπτη αγαλλίαση με περιτύλιξε ολόψυχα κοιτάζοντας τον Παρθενώνα που πουθενά αλλού δεν την αισθάνθηκα τόσο παρόμοια. Αναρωτιόμουν με πίκρα και απορία! Πώς τόλμησαν οι Τούρκοι να μετατρέψουν το παρθένο αυτό κτίσμα σε μπαρουτοθήκη, οι Βενετσιάνοι να τον βομβαρδίσουν, οι Άγγλοι να τον λεηλατήσουν και οι Χριστιανολάτρες να τον μετατρέψουν σε δογματική τους εκκλησιά; (παναγία Αθηνιώτισα). Πώς αποφάσισαν τόσο άπονα και βάρβαρα να καταστρέψουν ένα τέτοιο σπάνιο μαγαλοδημιούργημα που χρειάστηκαν πάνω από (10) χρόνια για να αποπερατωθεί;
Σταμάτησα την αναπνοή μου για λίγο να αφουγκραστώ τη γαλήνη και την αρμονία τριγύρω μου, «Α…..! τι εκθαμβωτικό δημιούργημα» μουρμούρισα με πρωτόγνωρη ευτυχία. Δίκαιο είχε κάποτε ο Ψυχάρης όταν φώναξε αντικρίζοντας τον Παρθενώνα για πρώτη του φορά.
«Δεν με νοιάζει να πεθάνω τώρα, λέει, αφού είδα τον Παρθενώνα και την Αθήνα».
Εδώ έμαθε γράμματα, λεπτές τέχνες και πολιτισμό ολόκληρη η Ευρώπη. Εδώ διδάχτηκαν δημοκρατία, φιλοσοφία, ποίηση, θέατρο, πνευματισμός, γλώσσα, μουσική και αθλητισμός.
Τον ουρανό τούτο π’ αγναντεύω τώρα, τον κοίταζαν κάποτε και οι Περικλής, Θεμιστοκλής, Αναξαγόρας, Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Αντισθένης, Ζήνωνας και τόσα άλλα βαθύστοχα μυαλά της τότε Αθηναϊκής κοινωνίας.
Ξαναστοχάστηκα αναρωτώντας μέσα μου, πως θα ‘ταν άραγε η ανθρωπότητα σήμερα χωρίς την Αρχαία Ελληνική πολιτιστική κληρονομιά; «Ότι κινείται στον Πλανήτη σήμερα…», λέει ο Άγγλος Πλατωνιστής Thomas Taylor, «…έχει τις ρίζες του στη αρχαία Ελλάδα».
Αλφάβητο, γραμματική, μαθηματικά, γεωμετρία, αρχιτεκτονική, γλυπτική, αστρονομία, φυσική, δημοκρατία, μουσική, θέατρο, φιλοσοφία, ποίηση, αθλητισμό, υγιεινή και ότι άλλο αξιόλογο παρέλειψα μαζί.
Για κάθε καινούργια ανακάλυψη σήμερα στην υδρόγειο, τρέχουν όλοι τους στην Ελληνική γλώσσα να βρουν κατάλληλη λέξη που να ταιριάζει στην εφευρεσή τους.
Η Ελληνική γλώσσα, είναι μοναδική νουνά στον κόσμο που βαφτίζει κάθε καινούργια επιστημονική ανακάλυψη εδώ και 3000 χρόνια.
Ουαί κι αλίμονο εάν τολμήσει κανείς να βγάλει την Ελληνική γλώσσα στο περιθώριο. Θα μείνει η ανθρωπότητα γλωσσική φαφούτα και ακατανόητη. Χωρίς τις Ελληνικές προθέσεις, ανά, κατά, δια, μετά, υπέρ, αντί, συν, προ, παρά, περί, από, υπό, εις, δις και πολλές άλλες, η ανθρώπινη σκέψη θα ‘ταν χαώδες και υποανάπτυκτη επικοινωνιακά. Εάν η Ελληνική γλώσσα τελειοποιήθηκε απ’ τον άνθρωπο, τότε η Ελληνική γλώσσα σαν ανταμοιβή, τελειοποίησε τον άνθρωπο.
Είναι η μόνη αλγεβρική γλώσσα στον κόσμο με απόλυτη ακρίβεια. Παίρνοντας ένα ρήμα σαν το βάλλω, παραδείγματος χάριν, ανεβάζομε, κατεβάζουμε διαιρούμε και πολλαπλασιάζομε αλγεβρικά την εκφρασή μας.
Προσθέτοντας μπροστά διάφορες προθέσεις, όπως, εισ-βάλλω, δια-βάλλω, ανά-βάλλω, προ-βάλλω, κατά-βάλλω, μετά-βάλλω, υπέρ-βάλλω, συν-βάλλω, υπό –βάλλω, από-βάλλω κ.τ.λ. – επεκτείνουμε τη νοητική μας φαντασία πέρα απ’ την αρχική μας σκέψη.
Πώς θα εκφράζονταν οι Άγγλοι σήμερα χωρίς τις Ελληνικές προθέσεις, anti-biotic, cata-bolism, ana-bolism, hyper-market, sym-biotic, hypo-thetic, pro-gnosis, dia-gnosis κτλ.
Κοιτάζοντας την Αριστοτελική λέξη «εντελέχεια», που σημαίνει, έμφυτη τάση για την τελειότητα, είναι αδύνατο να μεταφραστεί με αντίστοιχη λέξη σε άλλη γλώσσα. Θα χρειαστούν πολλές σειρές με πολλά παραδείγματα για να αποδώσουν κάποια πλησιέστερη έννοια.
Διαβάζουμε και ακούμε πολλά για την λαμπρή τούτη γενεά που λέγονταν ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, αλλά πολύ λίγοι αντιλαμβάνονται το τεράστιο μεγαλείο τους. Μας φαίνονται σαν αστραπιαίο όνειρο χωρίς καμιά συνέχεια και τους αλαργοκοιτούμε σαν ένα ιστορικό παραμύθι. Κανείς πια δεν μιλάει ανοικτά για αυτούς χωρίς να παρεξηγηθεί για λοξός, εκκεντρικός και ονειροπόλος χαρακτήρας. Θεωρείται σαν ένας ξεπερασμένος νεκρός πολιτισμός, που μόνο λίγοι αφελείς ασχολούνται ποια με αυτόν.
Ποιος προσπάθησε να τον εξοντώσει άραγε ( ευτυχώς όμως μάταια); Ποιος γκρέμισε ναούς, σπάνια αγάλματα, έκαψε βιβλία, αφόρισε φιλοσόφους, έκλεισε φιλοσοφικές σχολές, ιερά μυστήρια, ολυμπιακούς αγώνες και αναθεματίζει ακόμη και σήμερα την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία ως προϊόν του σατανά;
Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς τον σημερινό Έλληνα αδιάφορο για την ένδοξη κληρονομιά του, διαβαίνοντας ασυγκίνητος μπροστά στα λιγοστά λεηλατημένα ιερά ερείπια που του απέμειναν πίσω.
Θυμάμαι τον Νίκο Καζαντζάκη όταν πρώτο-επισκέφτηκε τα αρχαία τοπία του Μουριά στη δεκαετία του πενήντα, ρώτησε την γυναίκα αρχειοφύλακα που φύλαγε εκεί τα ιερά κειμήλια.
-Τι είναι όλα τούτα εδώ που φυλάς, κυρά μου; την ρωτάει λακωνικά ο Καζαντζάκης,
-Α!… παλιόπετρες είναι χριστιανέ μου και τίποτε άλλο, απαντά η μεσόκοπη αρχειοφύλακας.
– Γιατί τότε έρχονται όλοι αυτοί οι ξένοι εδώ;, ξαναρωτά ο Καζαντζάκης.
– Α! κουτόφραγκοι είναι όλοι χριστιανέ μου, του απάντησε πάλι ήρεμα.
– Πόσα χρόνια είστε φύλακας εδώ κυρά μου; Την ξαναρωτά ο Καζαντζάκης. Είκοσι (20) χρόνια…, απαντά αυτή περήφανα.
– Μυστήριο πράμα! μουρμουρίζει ο Καζαντζάκης, είκοσι ολόκληρα χρόνια να κοιμάται παρέα με τους θεούς και να μην το πάρει ακόμα χαμπάρι…!
Δεν θα ήταν χρήσιμο άραγε εάν τα Ελληνικά σχολεία σήμερα πληροφορούσαν με περισσότερο ιερό ζήλο τους νέους μας για την αρχαία τους κληρονομιά, αντί να ξοδεύουν τεράστιο χρόνο να διδάξουν στα παιδιά μας το Εβραϊκό ψευδο- torah; Κάθε Ελληνόπουλο σήμερα πρέπει να γνωρίζει και την τελευταία ιστορική πέτρα και ιδέα που άφησαν πίσω οι προγονοί τους σαν ανεκτίμητο θησαυρό τους. Έτσι μόνο θα ξυπνήσομε τον πόθο των παιδιών μας να αγαπήσουν και να μιμηθούν την ένδοξη Αρχαία μας κληρονομιά. Μόνο με γνώση, συνείδηση, σεβασμό και αγάπη για την ένδοξη ιστορία μας, μπορούμε να ελπίζομε για κάποιο λαμπρότερο αύριο από τις μελλοντικές γενιές μας.
~Δημήτρης Καραλής, Νότιος Αφρική, @ All Rights Reserved Worldwide
www.diasporic.org
Like this:
Like Loading...
Hellenic Canadian Literature 