Three Greek Poets-Poetesses in Tanslation/Τρεις ποιητές-ποιήτριες σε μετάφραση

Three Greek Poets

Introduction:

I met Cloe Koutsoubelis and Alexandra Bakonika in Facebook. We share each other’s poems and experiences. I personally met them summer of 2012 when I travelled to Greece. They both live in Thessaloniki. They are two contemporary Greek Poetesses with passionate voices that work from within today’s human condition to describe its pain and pleasure; two voices so similar and yet so different in their expression of the internal. They are two poetesses who try to blend both pain and pleasure into an acceptable concept.

Yannis Ritsos is the most prolific 20^th century Greek poet. He has written 117 books of prose, poetry and translations. I first met his work as a song back in 1960ies Greece when his poem “Epitaphios” was set in music by the world famous Mikis Theodorakis. Yannis Ritsos was exiled twice in his life for his political views and this was reflected in his early poems, however as he grew into maturity his poetry shifted from the politically motivated poetry into the internationally accepted and recognized marvel that we know today. I am truly proud that his daughter Eri Ritsos was so overwhelmingly enthusiastic about my involvement in this translation and after two years of hard work the book became a reality.

— Manolis

Cloe Koutsoubelis:

Πηνελόπη  

Περίμενα, περίμενα

xωρίς κορμί, μόνο ψυχή-καπνός για την εστία.

Είχα βέβαια και το κέντημα για παρηγοριά

ύστερα ήταν κι οι μνηστήρες

όμως έπληττα θανάσιμα με τα χοντρά αστεία.

Κάποια ανακούφιση ο Τηλέμαχος,

όμως κι αυτός έψαχνε τον πατέρα.

Ένα βράδυ έκανα έρωτα με έναν υπηρέτη.

Το σώμα του ζεστό ψωμί

έσταζε μέλι και κρασί.

Δεν με πείραξε που έγινε.

Μόνο ότι πεισματικά η Ιστορία το αγνόησε.

Penelope

I waited and waited

without body, just a soul-smoke

for the fireplace.

Of course I had my yarn for company

then there were the suitors yet

I was bored with their rough jokes.

Telemachus was a relief

although he also searched for his father.

One night I slept with a servant.

His body was like warm bread

dipped in honey and wine.

It happened, it didn’t bother me.

Though purposefully history ignored it.

AlexandraBakonika:

Σύγκριση

Η γνώμη του με κέντρισε:

«Είναι φτηνά και άνοστα τα πορνογραφικά έντυπα,

ενώ τα ποιήματά σου διεγείρουν

και συγχρόνως προκαλούν ανάταση ψυχής.

Έχω εξάρτηση, είμαι ναρκομανής με τους στίχους σου».

Ξανασκέφτηκα την άποψή του.

Διόλου αμελητέος αντίπαλος η πορνογραφία,

πανστρατιές με βουλιμία τη διαβάζουν.

Τιμή μου να βγάζω άχρηστα τα έντυπα

και την παραλογοτεχνία της.

Comparison

His opinion intrigued me:

‘The porno-press is cheap and

tasteless; though your poems

arouse while they generate

certain elation for the soul.

I’m hooked on them, I yearn

for your verses like a druggie.’

I thought of his opinion again.

The porno-press isn’t a negligible

competitor, thousands of people read it.

It was my honour to prove it

useless and illiterate.

 

 YannisRitsos:

Αργοπορία 

Έφυγε γρήγορα τό καλοκαίρι: Δέν προφτάσαμε.

Μεγάλα σύγνεφα κρέμονται πάνω απ’ τά βουνά

σάν προσωπεία αρχαίας τραγωδίας. Τί νά κάνουμε;

 

Τά παπούτσια μας, όσο παλιά, πάντοτε μάς στενεύουν λίγο.

Μάς στενεύει τό φώς, μάς στενεύει τό σύγνεφο.

Φτάνουμε μπροστά σ’ ένα ανθισμένο δέντρο

μπροστά στό ψωμί, μπροστά στό νερό,

μπροστά στό πιό αυριανό παράθυρο

κάπως αμήχανοι, λαχανιάζοντας,

μέ τήν αίσθηση μιάς αιώνιας καθυστέρησης.

 

Τόσο μακρυά τραβήξαμε, λοιπόν;

Delay

The summer ended quickly. We ran out of time.

Big clouds hung on top of the mountains

like masks of an ancient tragedy. What should we do?

 

Our shoes, whatever old, are always a bit tight.

The light is narrow, the cloud is cinched down.

We stop in front of the bloomed tree

in front of bread, water

before tomorrow’s window

somewhat embarrassed, panting

with the emotion of an eternal delay.

 

Have we truly come this far?

 

About the translator:

Manolis (Emmanuel Aligizakis) is a Greek-Canadian poet and author. He was recently appointed an honorary instructor and fellow of the International Arts Academy, and awarded a Master’s for the Arts in Literature. He is recognized for his ability to convey images and thoughts in a rich and evocative way that tugs at something deep within the reader. He graduated from the Panteion University of Athens with a diploma in political Sciences. He studied English Literature at Simon Fraser University. He has written three novels and numerous collections of poetry, which are steadily being released as published works. His articles, poems and short stories in both Greek and English have appeared in various magazines and newspapers in Canada, United States, Sweden, Hungary, Romania, Australia, and Greece. 

 http://ragazine.cc/2013/12/three-greek-poets/

Yannis Ritsos-Poems, “The World is One”/Γιάννη Ρίτσου “Ο Κόσμος Είναι Ένας”

Vatican Museum

Da Vinci Raphael Michelangelo, – how they incised

the greatest skies in the human face, in the human body

toenails and fingernails, leaves and stars, nipples, dreams, lips, –

to red and the light blue the tangible and the inconceivable. Perhaps from

touching of these two fingers the world was reborn. The space

between these two fingers still measures accurately

the earth’s pull and duration.

I can’t bear it – he said –

so much beauty and so much sinful sanctity. I’ll go out to the white

balcony and smoke fifteen cigarettes in a row, marveling at the

view of Rome from high above looking at the big buses below

unloading bunches of tourists at the Museum’s front

breaking with my two fingers in my pants pocket

a bunch of stolen toothpicks, as if I would break all

the wooden crosses where all human desires were crucified.

 

ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

 

Ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Μικελάντζελο, — πώς κλείσαν

τους πιο μεγάλους ουρανούς στο ανθρώπινο πρόσωπο, στο ανθρώπινο σώμα,

νύχια ποδιών και χεριών, φύλλα και άστρα, θηλές, όνειρα, χείλη, —

το κόκκινο και το γαλάζιο, το απτό και το ασύλληπτο. Απ’ το άγγιγμα ίσως

αυτών των δακτύλων να γεννήθηκε και πάλι ο κόσμος. Η απόσταση

ανάμεσα σ’ αυτά τα δάχτυλα μετράει με ακρίβεια ακόμη

την έλξη της γης και τη διάρκεια.

Δεν αντέχω — είπε—

τόση ομορφιά και τόση αμαρτωλή αγιότητα. Θα βγω στον άσπρο εξώστη

να κανπνίσω συνέχεια δεκαπέντε τσιγάρα, αποθαυμάζοντας από ψηλά

τη θέα της Ρώμης, βλέποντας κάτω τα μεγάλα λεοφωρεία

ν’ αδειάζουνε τσαμπιά τουρίστες στα προπύλαια του Μουσείου,

σπάζοντας με τα δυο μου ΄δαχτυλα μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου

ένα σωρό κλεμμένες οδοντογλυφίδες, σαν να σπάζω

όλους τους ξύλινους σταυρούς όπου σταυρώθηκαν οι ανθρώπινες επιθυμίες.

~Translated by Manolis Aligizakis

~ www.libroslibertad.ca

 

ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ “ΟΔΟΣ ΠΑΖΟΛΙΝΙ”

 

Πλατύ πρωινό της Ρώμης που πλαταίνει το σύμφωνο λάμδα

μες στις φωνές των μικροπωλητών, στα λάστιχα των λεοφωρείων,

και στη σιωπή των αγαλμάτων.

Ώχρα σκιασμένη στις ανατολικές προσόψεις

των μαγαζιών και των μεγάρων. Πόρτες και πόρτες

συγκρατούν τα ημικύκλια των ίσκιων σ’ ένα κ ά π ο τ ε. Παράξενο,

— είπε —

σε μιάν αρχαία πολιτεία, με κόκκινα σκοτεινά χρώματα,

να υπάρχουνε παιδιά κρατημένα απ’ το χέρι της μάνας τους

σ’ αυτούς τους πολυσύχναστους δρόμους, κάτω από αναρίθμητα παράθυρα,

εδώ

που ο Παζολίνι σεργιανούσε τις νύχτες του, — Στρατσιόνε Τέρμινι, εδώ

που σ’ ένα υπαίθριο σανιδένιο κιόσκι ένας χοντρός σύγχρονος Νέρων

πουλούσε στους περιηγητές πολύχρωμα φουλάρια. Αγόρασα ένα κόκκινο

το `δεσα στο λαιμό μου, και καταμεσής του δρόμου σφύριξα:

Ε μ π ρ ό ς  τ η ς  γ η ς  ο ι  κ ο λ α σ μ έ ν ο ι,  Ε μ π ρ ό ς  τ η ς  γ η ς

ο ι  κ ο λ α σ μ έ ν ο ι.

THE STREET THAT WAS NOT NAMED “PASOLINI STREET”

Wide morning in Rome that widens the consonant l

amid the vendors yelling, the tires of buses

and the statues’ silence.

Ocher shadowed in the eastern facades

of stores and buildings. Doors and doors uphold

the semicircles of shadows at one time. Strange –

he said –

in an ancient city, with red and dark yellow colors

to find children held by their mother’s hand

in these very busy streets, under the countless windows,

here

where Pasolini saunter in the night – Termini Station, here

in an outdoor wooden kiosk a contemporary fat Nero was

selling colorful scarves to tourists. I bought a red one

and tied it around my neck and in the midst of the street I whistled

C o m e  o n  a l l  t h e  e a r t h’ s  s i n f u l, C o m e  o n  a l l  t h e

e a r t h’ s  s i n f u l

 

                                                                               ~Rome, 18-9-78

~Translation, Manolis Aligizakis

~“Yannis Ritsos-Poems”

www.libroslibertad.ca