Second Advent of Zeus

ΜΟΝΑΞΙΑ

 

Κι έδειξα τον πρώτο μου στίχο στο Δία

λεπτό δάχτυλο σαν τετράστιχο

και μάτια επίκεντρο που γίνονταν

καμπάνα που ήχησε τη μοναξιά της

που με πλατειά σόλα βημάτισα

στ’ ολόφρεσκο ανάβαθο νερό

 

ανακριβής η γραμμή του ορίζοντα

ύμνος αμείλικτα υμνούσε υμνοτικούς

εσπερινούς του νου μου διαδρόμους

που διέσχιζαν τ’ αρχαϊκό μου βάθος

πριν απ’ την παρουσία μου στον κόσμο

 

αέρια δηλητηριώδη που σκότωναν

τους στρατιώτες μου σαν διαταγές

παρασημοφορεμένων στρατηγών

και θάνατος που ευλόγησε τα χρόνια

τα μισερά των άτυχων, μοναξιά που γεύτηκα

ανάμεσά τους και στον πρώτο μου στίχο

 

Loneliness

 

And I showed Zeus my first verses

my finger-like delicate quatrain

and my eyes that became epicenter

bell that chimed its aloofness

and flat-footed I stepped into

the fresh and shallow water

 

the vague line of the horizon

merciless hymn was hymning hymnal

vespers alike hallways of my mind

traversing my archaic depths

before my advent into this world

 

caustic gases killed my soldiers

orders of generals for valor decorated

and death blessing the short years

of the unlucky, loneliness I felt

among them and in my first verse

 

SECOND ADVENT OF ZEUS, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2016.

SECOND ADVENT OF ZEUS-REVIEW

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ — ΚΡΙΤΙΚΗ

 

~João da Penha

 

ΠΟΙΗΤΗΣ, ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ

 

Αν πάρουμε σαν παράδειγμα το τραγούδι του Frank Sinatra που λέει ότι, όλοι τραγουδούν αλλά μόνον δέκα με δώδεκα τραγουδιστές υπάρχουν, μπορούμε να πούμε ότι μόνο τόσοι λίγοι αληθινοί ποιητές υπάρχουν στον κόσμο — εδώ και παντού, ποιητές του χθές ή σημερνοί. Κι υποπτεύομαι ότι δεν θα υπάρξουν ποτέ πολλοί ή τουλάχιστον δεν θα υπάρξουν πολλοί εξαιρετικοί. Κι είμαι σίγουρος πως δεν θα υπάρξουν τόσοι πολλοί όσα τα βιβλία ποίησης που εκδίδονται και προωθούνται από οικονομικά ισχυρούς φορείς και με τίτλους που είναι μόνο για να εντυπωσιάσουν. Συναντούμε πολλές ποιητικές εξαασκήσεις κάνουν ακριβώς αυτό: μιαν εξάσκηση ή φαντάζονται ότι κάνουν. Αλλά εκείνοι που γράφουν εξαιρετική ποίηση είναι λίγοι από λίγους χαρισματικούς που ανήκουν σε μια ξεχωριστή κλάση ανθρώπων.

 

Ο Schiller είπε ότι δεν αρκεί να γράψει κανείς καλούς στίχους για να αυτοονομαστεί ποιητής γιατί ο καθένας κι απανταχού μπορεί να γράψει μερικούς στίχους αλλά αυτοί που γράφουν εξαιρετική ποίηση είναι πολύ λίγοι όπως ανέφερα πιο πάνω. Μόνον η μικρή αυτή κλάση ανθρώπων έχει το χάρτη του μονοπατιού. Κι όσοι το έχουν και γνωρίζουν πώς να το διαβάζουν, και ξέρουν πώς να το εξηγούν, αυτοί μόνο ηγούνται και οδηγούν όλους τους άλλους, όλους μας εννοώ, που αποτελούμε την ομάδα των δημιουργών-ποιητών, προς τον τόπο της ποίησης, κι αν είμαστε ευαίσθητοι στα των Μουσών θα καταλάβουμε. Οι υπόλοιποι θα κάνουν απλά τουρισμό.

 

Ο Eric Ponty, που μετέφρασε το βιβλίο ποίησης του Μανώλη Αλυγιζάκη στην Πορτογαλική γλώσσα, έχει το χάρτη του μονοπατιού γιατί είναι ο ίδιος ένας αυθεντικός ποιητής κι η ωριμότητά του είναι ολοφάνερη, όπως μας υπογραμίζει η έκδοση του “Retirement Boy Goes to the Circus in Brodowski” (Εκδόσεις Μούσα, Σάο Πάολο, Βραζιλία, 2003).

 

Στο βιβλίο του Μανώλη Αλυγιζάκη, ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ που μετέφρασε ο Eric Ponty και συγκεκριμένα στο ποίημα, ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ,

 

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ

 

Στον ήλιο του Απόλλωνα μεγάλωσα

 

λεπτά εκφραστικά

μόνος στα σκοτεινά

πρoτού τα μάτια ανοίξω

είχα για συνοδία

το νόμο της αποτυχίας

 

που εγεννήθηκα τυφλός

μ’ είπαν κι αιρετικό

μια επανάσταση στη γέννησή της

πριν καν μια λέξη να ειπώ

κλάμα λυπητερό ή πόνου

 

συγκέντρωσα όλη τη δύναμή μου

το ραντεβού μου με το θάνατο εταχτοποίησα

ώρες πριν γεννηθώ

στα χέρια της μητέρας

νιογένητη γιορτή

λάθος επιτρεπταίο

 

δυο πόδια για να περπατώ

μία καρδιά

για να αισθάνομαι

κι άλλα ανθρώπινα

μεγαλοσύνης σύσσημα

 

Η ανάπτυξη του ποιήματος αυτού αποδεικνύει ότι ο χώρος του ποιητή δεν υποκλείνεται μπροστά σε καθορισμένους λεκτικούς και κανόνες αλληλουχίας που κυβερνούν τον κόσμο της εμπειρίας (τίποτα δεν είναι πιο πραγματικό απ’ το τίποτα, είπε ο Δημόκριτος) κι οι ποιητές το γνωρίζουν αυτό καλά. Γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει και το ειδικό λογικό. Ειδικό αλλά όχι αμφισβηταίο ή αυθαίρετο. Ειδικό γιατί οι ποιητές κατέχουν το “κλειδί του βασιλείου”.

 

Ο Croce και ο Vossler, τώρα που το θυμήθηκα, πολέμισαν ένα γύρω στη φράση Η Στρογγυλή Τράπεζα είναι τετράγωνη και για τον Ιταλό αναλυτή η φράση αυτή δηλώνει ότι δεν υπάρχει καθόλου λογική έννοια, ενώ ο Γερμανός αναλυτής έλαβε τη φράση αυτή σαν αληθινή, από αισθητική και γραμματολογική άποψη αδιαφορώντας για το λογικά αδύνατο. Ο Vossler κι “άλλοι πολλοί πριν και μετά απ’ αυτόν κατάλαβαν ότι οι ποιητές είναι ο μόνοι που δημιουργούν την πραγματικότητα. Στην κυριολεξία οι ποιητές δημιουργούν κόσμους όπως στα ποιήματα του Μανώλη Αλυγιζάκη που μετέφρασε ο Eric Ponty, μουσικός αλλά και ποιητής, που ακολουθούν τη συμβουλή του Wagner ότι ο ποιητής τονώνει το αντιληπτό του ανθρώπου και τον οδηγεί στο να κάνει νέους συνδυασμούς του αντιληπτέου έχοντας σαν οδηγό την αισθητική του αντίληψη.

 

Αν, όπως μας λέει ο Eric Ponty σ’ ένα απ’ τα ποιήματα αυτά,

 

στα χέρια της μητέρας

νιογένητη γιορτή

λάθος επιτρεπταίο

δυο πόδια για να περπατώ

 

είναι εξ ίσου αληθινό και πρέπει πάντα να δίνουμε προσοχή στο τί μας λένε οι ποιητές (λίγοι εξηγούν τις λέξεις καλύτερα απ’ τους ποιητές, γείτονες των φιλοσόφων). Ο Eric Ponty, στο απόγειο της δημιουργικής του καρριέρας, μας λέει και μας υπογραμμίζει πολλά αφού η μετάφραση των ποιημάτων ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ του Κρητικού-Καναδού ποιητή, συγγραφέα και μεταφραστή Μανώλη Αλυγιζάκη δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ποιητικό αριστούργημα.

 

“…για τη συνεχή του αντανάκλαση-ενδοσκόπηση και λυρική φωνή και τον τρόπο που βλέπει την ύπαρξη όχι σαν ένα στείρο αντικείμενο, αλλά σαν ένα σύνθετο δυναμικό που έχει τη δική του εξαιρετική και ιδιόμορφη εικόνα του αληθινού…” όπως μας λέει ο ποιητής-κριτικός Ηλίας Τουρτίδης, είναι αναγκαίο να δώσουμε προσοχή στη φωνή του Μανώλη Αλυγιζάκη μέσω της μετάφρασης του Eric Ponty που είναι ένας ταλαντούχος σημερνός ποιητής.

 

 

~ João da Penha, δημοσιογράφος, συνταξιούχος καθηγητής, που έχει συναργαστεί με πάμπολλα λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες. Επίσης συγγραφέας πολλών βιβλίων όπως των What Is Existentialism (Brasiliense, 2011, 17. ed.) And Philosophical Periods (Ática 2000, 4. ed.). Έχει μεταφράσει για λογοτεχνικά περιοδικά κι εφημερίδες ποίηση των Ρώσων  Sierguêi Iessiênin and Alieksandr Blok και διηγήμτα των José María Argüedas, Júlio Cortázar and Gabriel García Márquez, που εκδόθηκανστη λατινική Αμερική.

 

 

 

SECOND ASDVENT OF ZEUS REVIEW

By João da Penha

 

 

POET, OF FACT.

 

 

Singing, everyone sings, but singers only about ten or twelve.

 

The boutade, they say, is by Frank Sinatra, whose remarkable vocal skills – it seems to me – have not been contested to this day.

To paraphrase the song of the great American singer, it can be said that there are not so many poets like this in the world – here and elsewhere, yesterday and today. I suspect that there will never be many poets, or at least many great poets. At least, I am convinced, not as many as the growing number of edited collections suggest, by marketing strategy arts, just under hyperbolic titles. Many poetic exercise exercises it, or imagine exercising it. But to make great poetry is grace granted to a minority; to a caste of elect, therefore.

Schiller, by the way, has already warned that it is not enough to create good verses so that its author considers himself a poet. Now, to do verses, almost everyone, at some point in life, has already done. To make POETRY, however, is the road traveled by the minority referred to above. Only she, this chosen caste, has the map of the trail. Whoever holds it, who knows how to read it, interprets its coordinates, leads the others, that is, all of us, who have formed this majority, as creators, of the poetic territory, only by traveling, if sensitive to the Muses, as travelers. For the senseless, the tour of this territory will be nothing more than mere tourism.

Eric Ponty has the map of the trail. He is an authentic poet. Maturity is everything, the supreme bard in the “King Lear” told us. Poet, owner of his craft, poet who reached the full domain of poetic making.

His poetic virtuosity, Ponty has already shown and demonstrated in the magnificent “Retirement Boy Goes to the Circus in Brodowski” (Musa Publishing House, São Paulo, 2003.) In this book with its translation, our poet only makes it reaffirmed. For example when translating this stanza of Manolis’ poem Apollo, which reminds us of Paul Valéry’s Socratic prose in Eupalinos Lame et la Danse Dialogue De L arbre:

 

APOLLO

 

And I grew under Apollo’s sun

 

minutes of expressiveness

alone in darkness and

before I opened my eyes

I was accompanied

by the law of failure

born blind and

accused of heresy

a revolution in its making

even before I could utter

a groan or a begging cry

 

I gathered all my strength

to pick a date with death

hours before I appeared

in my mother’s arms

newborn festivity

error permitted

two legs just to walk

a heart as if

to feel emotion and

other human traces

of grandeur

 

 

 

APOLO

 

E eu cresci sob o sol de Apolo

 

Minutos de expressividade

Sozinho nas trevas e

Antes de abrir os meus olhos

Eu estava acompanhado

Pela lei da bobagem

 

Nasceu cega e

Acusada de heresia

Uma conflagração na sua fazendo

Mesmo antes que eu pudesse articular

Um suspiro ou um grito a mendigar

 

Eu ajuntei toda minha força

A seleção de uma data com a morte

Horas antes eu semelhava

Nos meus braços da minha mãe

Festa de um recém-nascido

Erro admitido

As duas pernas apenas a pé

Um coração como se

Sentisse à emoção e

Outros traços humanos

Da grandeza

 

This defense can be translated as the recognition that poets inhabit a province where logic does not bow down to the principles that govern the empirical world (nothing is more real than nothing, pre-Socratic Democritus preached). Poets know that. That’s why your particular logic. Particular, but not arbitrary. Particular because only they have the “kingdom key”.

Croce and Vossler, the memory comes to me now, they polemicized around the phrase: “The round table is square”. For the Italian thinker, the phrase would sum up to a total absence of meaning, illogical, while the German critic saw it as true, aesthetically and grammatically valid, caring little that logically impossible. Vossler, like so many others, before and after him, realized that the poet is the one who creates realities. Poets are creators of worlds. Therefore, in the poems translated by Eric Ponty, a musician, as well as a poet, he follows the Wagnerian advice that the poet does nothing but stimulate the understanding, leading the reader to make new combinations on the subject already known by means of sensory perception.

If, as Ponty tells us in one of the translated poems, “In My Mother’s Arms /newborn festivity / error permitted / two legs just to walk” it is equally true that we should listen to what poets have to say (few decipher the world better than poets, neighbors to philosophers). Eric Ponty, at the height of his creative force, has much to tell us through these translations as he did with Manolis-a Canadian Greek poet who’s credit is The Second Advent of Zeus a masterful piece.

 

“…for his sustained reflection, for a lyrical voice, and an invitation to see life not as a barren subject, but as a complex dynamic that has its own extraordinary design and imago of truth” as Ilya Tourtidis tells us, it is urgent that we listen to Manolis’ voice through the translation of the poet-translator Ponty, one of the most talented of his time.

 

 

 

João da Penha, a journalist and retired professor, collaborated in cultural publications such as Encounters with Brazilian Civilization, Cult and Tempo Brasileiro. Author, among other books, of What Is Existentialism (Brasiliense, 2011, 17. ed.) And Philosophical Periods (Ática 2000, 4. ed.), Translated for magazines and newspapers poems by Russians Sierguêi Iessiênin and Alieksandr Blok, and short stories By José María Argüedas, Júlio Cortázar and Gabriel García Márquez, published in The first short stories of ten masters of Latin American narrative (Paz e Terra, 1978). How to read Wittgenstein. São Paulo: Paulus, 2013.

 

 

The Second Advent of Zeus-Review

 

THE SECOND ADVENT OF ZEUS// REVIEW

By João da Penha

 

 

POET, OF FACT.

 

 

Singing, everyone sings, but singers only about ten or twelve.

 

The boutade, they say, is by Frank Sinatra, whose remarkable vocal skills – it seems to me – have not been contested to this day.

To paraphrase the song of the great American singer, it can be said that there are not so many poets like this in the world – here and elsewhere, yesterday and today. I suspect that there will never be many poets, or at least many great poets. At least, I am convinced, not as many as the growing number of edited collections suggest, by marketing strategy arts, just under hyperbolic titles.

Many poetic exercise exercises it, or imagine exercising it. But to make great poetry is grace granted to a minority; to a caste of elect, therefore.

Schiller, by the way, has already warned that it is not enough to create good verses so that its author considers himself a poet. Now, to do verses, almost everyone, at some point in life, has already done. To make POETRY, however, is the road traveled by the minority referred to above. Only she, this chosen caste, has the map of the trail. Whoever holds it, who knows how to read it, interprets its coordinates, leads the others, that is, all of us, who have formed this majority, as creators, of the poetic territory, only by traveling, if sensitive to the Muses, as travelers. For the senseless, the tour of this territory will be nothing more than mere tourism.

Eric Ponty has the map of the trail. He is an authentic poet. Maturity is everything, the supreme bard in the “King Lear” told us. Poet, owner of his craft, poet who reached the full domain of poetic making.

His poetic virtuosity, Ponty has already shown and demonstrated in the magnificent “Retirement Boy Goes to the Circus in Brodowski” (Musa Publishing House, São Paulo, 2003.) In this book with its translation, our poet only makes it reaffirmed. For example when translating this stanza of Manolis’ poem Apollo, which reminds us of Paul Valéry’s Socratic prose in Eupalinos Lame et la Danse Dialogue De L arbre:

 

APOLLO

 

And I grew under Apollo’s sun

 

minutes of expressiveness

alone in darkness and

before I opened my eyes

I was accompanied

by the law of failure

born blind and

accused of heresy

a revolution in its making

even before I could utter

a groan or a begging cry

 

I gathered all my strength

to pick a date with death

hours before I appeared

in my mother’s arms

newborn festivity

error permitted

two legs just to walk

a heart as if

to feel emotion and

other human traces

of grandeur

 

 

 

APOLO

 

E eu cresci sob o sol de Apolo

 

Minutos de expressividade

Sozinho nas trevas e

Antes de abrir os meus olhos

Eu estava acompanhado

Pela lei da bobagem

 

Nasceu cega e

Acusada de heresia

Uma conflagração na sua fazendo

Mesmo antes que eu pudesse articular

Um suspiro ou um grito a mendigar

 

Eu ajuntei toda minha força

A seleção de uma data com a morte

Horas antes eu semelhava

Nos meus braços da minha mãe

Festa de um recém-nascido

Erro admitido

As duas pernas apenas a pé

Um coração como se

Sentisse à emoção e

Outros traços humanos

Da grandeza

 

This defense can be translated as the recognition that poets inhabit a province where logic does not bow down to the principles that govern the empirical world (nothing is more real than nothing, pre-Socratic Democritus preached). Poets know that. That’s why your particular logic. Particular, but not arbitrary. Particular because only they have the “kingdom key”.

Croce and Vossler, the memory comes to me now, they polemicized around the phrase: “The round table is square”. For the Italian thinker, the phrase would sum up to a total absence of meaning, illogical, while the German critic saw it as true, aesthetically and grammatically valid, caring little that logically impossible. Vossler, like so many others, before and after him, realized that the poet is the one who creates realities. Poets are creators of worlds. Therefore, in the poems translated by Eric Ponty, a musician, as well as a poet, he follows the Wagnerian advice that the poet does nothing but stimulate the understanding, leading the reader to make new combinations on the subject already known by means of sensory perception.

If, as Ponty tells us in one of the translated poems, “In My Mother’s Arms /newborn festivity / error permitted / two legs just to walk” it is equally true that we should listen to what poets have to say (few decipher the world better than poets, neighbors to philosophers). Eric Ponty, at the height of his creative force, has much to tell us through these translations as he did with Manolis-a Canadian Greek poet who’s credit is The Second Advent of Zeus a masterful piece.

 

“…for his sustained reflection, for a lyrical voice, and an invitation to see life not as a barren subject, but as a complex dynamic that has its own extraordinary design and imago of truth” as Ilya Tourtidis tells us, it is urgent that we listen to Manolis’ voice through the translation of the poet-translator Ponty, one of the most talented of his time.

 

 

 

João da Penha, a journalist and retired professor, collaborated in cultural publications such as Encounters with Brazilian Civilization, Cult and Tempo Brasileiro. Author, among other books, of What Is Existentialism (Brasiliense, 2011, 17. ed.) And Philosophical Periods (Ática 2000, 4. ed.), Translated for magazines and newspapers poems by Russians Sierguêi Iessiênin and Alieksandr Blok, and short stories By José María Argüedas, Júlio Cortázar and Gabriel García Márquez, published in The first short stories of ten masters of Latin American narrative (Paz e Terra, 1978). How to read Wittgenstein. São Paulo: Paulus, 2013.

 

 

The Second Advent of Zeus

 

ΑΣΒΕΣΤΩΜΕΝΗ ΠΙΣΤΗ

 

Με τρεμουλιαστά πόδια

ανέβηκα προς το ασβεστωμένο

 

παρεκκλήσι γελαστός διάκονος

με τα μάτια κολλημένα

 

στης νεαρής τουρίστριας

το μικροσκοπικό μαγιώ και στήθη

 

που πλούσια περίσευαν στο φως

προκλητικά στ’ ακόρεστα

 

τα μάτια του έγλυφαν καμπύλες

και ξανθά μαλλιά και την παράξενη

 

ομιλία και κατάλαβα πως τουρίστας

ήμουν και `γω στου ήλιου τη γενέτειρα

 

στο χώμα που `χασε την παρθενιά του

στο πρώτο του δολλαρίου άγγιγμα

 

 

 

WHITEWASHED WORSHIP

 

With trembling legs

I climbed to the whitewashed chapel

 

smiling deacon had his eyes

glued onto the miniscule bathing suit

 

the exposed breasts of the young tourist

 

with the blonde hair and strange

accent provocative breasts

 

he licked with his eyes and

I understood tourist I also was

 

in this land that gave birth to the sun

this earth that lost its virginity

 

at the first touch of the dollar

 

 

www.manolisaligizakis.com

www.ekstasiseditions.com

The Second Advent of Zeus

ΒΛΑΣΤΗΜΙΑ

 

Κι ο άγγελός μου με βλαστήμησε

που το αρχαίο δράμα εγκατέλειψα

στη μοναξιά του καύσωνα

 

μα σαν σηκώθηκε απ’ του κενοταφίου

τη δροσιά με γνωμικά με δίδαξε

 

για το καθήκον και για δόξα

και για της χώρας το καλό

όρκοι που κάναμε κάτω απ’ το βαθύ

 

ίσκιο της βελανιδιάς και στο στεγνό

τραγούδι των Μουσών

πικρό της πείνας στόμα που θυμούμαι

 

κι η πανάρχαιη ενοχή της φυλής μου

πετάχτηκε σαν σηκωμένος φαλλός

από θαλάσσια σπηλιά εικόνα τρομερή

 

που μου `λεγε: φύγε, πήγαινε εκεί

απ’ όπου ήρθες, στο χώμα τούτο

οι ρίζες σου ποτέ δεν θ’απλωθούν

 

 

 

CURSE

 

And my angel cursed me

for I left the ancient drama

to the loneliness of the heat

 

but when he rose from the fresh

cenotaph with old wise sayings

that spoke of duty and glory

 

and of the country’s good

original oath we took

under the thick shade of the oak tree

 

long song of the Muses and the mouth

of hunger I remember well

and the ancient guilt of my race

 

sprang up like erected phallous

from the sea-cave, horrible image

saying to me: go

 

return to the place you’ve come

say in this land

your roots will never spread

 

 

www.manolisaligizakis.com

www.ekstasiseditions.com

The Second Advent of Zeus

ΕΚΚΛΗΣΗ

 

Στάθηκα στον καυτερό ήλιο

που δεν διακρίνει ξένους απ΄τους δικούς

και περίμενα απ’ τον Ερμή μου

ένα σημάδι και φεγγάρια περάσαν

 

κι ηλιοβασιλέματα με στεναγμούς

που σημάδι ποτέ δεν έλαβα

και μ’ έκαιγε η αναμονή να με συστήσει

σε Όμηρο και Πυθαγόρα που με ποιημάτων

 

στροφές και διαλογικές εναρμονίσεις

σφιχτά θα με αγκάλιαζαν

σιμά στο παρεκκλήσι και στη Σαπφώ

 

που μου υποσχόταν στήθη παρθενικά

προσμονή που με κράτησε σ’ εγρήγορση

ώσπου μια Κυριακή του Πάσχα

 

το Χριστός Ανέστη διαπέρασε τ’ αυτιά μου

κι ο Ερμής εμφανίστηκε με πλήρη

αρματωσιά και λαμπερά εμβλήματα

 

κι η αναμφίβολη διαφάνειά μου

την αφομοίωσή μου κήρυξε

σ’ αγάλματα και στο προαιώνιο σπέρμα

 

 

REQUEST

 

I stood in the sweltering sun

that couldn’t tell apart a kin from a foe

and I waited a sign from Hermes

 

moons went by and sunsets

with sighs and his smile

remained hidden and I was burning

 

in my yearning to be introduced to Homer

and Pythagoras who with poetic

verse and meditative concepts would

embrace me by the lonely chapel

 

and to Sappho who promised me

virginal breasts and my yearning kept

my awareness agile for many years

 

until an Easter Sunday the Christ is Risen

pierced my eardrums when finally

Hermes appeared in his war attire

 

and with shiny epaulets and my unquestionable

diaphaneity declared my assimilation

with statues and with the primeval sperm

 

THE SECOND ADVENT OF ZEUS, Ekstasis Ediions, 2016

 

www.manolisaligizakis.com

 

SECOND ADVENT OF ZEUS

ATHENA

Perplexed Athena gazed the sea

as if to say the balance of the world
was based upon it, fresh fountains
liberal and full of spring
like the palms
of the beardless poet
with reverence turned toward his heart

immense sea bearing gifts
in my endless wandering that
I discovered seeded fields
orchards with lemon trees
and grapevines ready
for the harvest

stars gracing rosy-cheeks
blue domes of temples
each in the arms of the other
words and dreamy images
hopeless this beauty
to escape

unless I again evoke Her spirit
logistical algorithm
Her divine intervention
a direction I was meant
to follow to the bitter end

until in the next room
they were already enjoying
the open bottle of champagne

ΑΘΗΝΑ

Η Αθηνά αντίκρυσε τη θάλασσα με απορία

σα να `λεγε εκεί βρισκόταν η ισορροπία
όλου του κόσμου, συντριβάνι
λεύτερο γιομάτο άνοιξη
σαν τις παλάμες
του αγένειου ποιητή στραμμένες
μ’ ευλάβεια στην καρδιά του

θάλασσα δώρα φορτωμένη
όταν μες στην ατέλειωτή μου
περιπλάνηση συνάντησα χωράφια
ολόσπαρτα, περβόλια λεμονιές
κληματαριές έτοιμες
για τον τρύγο

αστέρια στόλιζαν νεανικά μάγουλα
γαλάζιοι τρούλοι ένας
στην αγκαλιά του άλλου
λόγια κι ονειρικές εικόνες
ανέλπιδο απ’ την ομορφιά
ετούτη να ξεφύγω

εκτός κι αν το πνεύμα Της ξανά ανακαλούσα
ανύπαρκτος αλγόριθμος
η θεία Της παρέμβαση
κατεύθυνση που μου μέλλονταν
ν’ ακολουθήσω ώς το τέλος

ώσπου στο διπλανό δωμάτιο
με φυσαλίδες κι ευφροσύνη
οι άλλοι πίναν κιόλας τη σαμπάνια

~ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ, συλλογή εν εξελίξει.
~SECOND ADVENT OF ZEUS, collection in progress

SECOND ADVENT of ZEUS/ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ του ΔΙΑ

B

Τhe moment came when Hera ordered

to throw myself into
the darkness of the uterus

cell by cell
molecule by molecule
the concept of division
to define

I wasn’t that bad in my absence

many-faceted
multi-layered
manifold

the expressionist
the hedonist
the self- absorbed

the clown that I was
meant to become

after the cosmic
conditioning
took charge
of my life

ΙΙ

Κι ήταν η στιγμή που η Ήρα διέταξε

μέσα στης μήτρας
το σκοτάδι να ριχτώ

κύτταρο με το κύτταρο
μόριο με το μόριο
την έννοια διαίρεσης
να καθορίσω

τελικά δεν ήμουν κι άσχημος στην απουσία μου

πολύπλευρος
πολυδιάστατος
πολυσχιδής

εξπρεσιονιστής
ηδονιστής
εγωκεντρικός

ο γελωτοποιός
που μου μέλλονταν να γίνω

απ’ τη στιγμή
που ο συμβιβασμός
θα διεκδικούσε
τη ζωή μου

~ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ, συλλογή εν εξελίξει.
~SECOND ADVENT OF ZEUS, collection in progress.

THE SECOND ADVENT OF ZEUS/ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ

THE SECOND ADVENT OF ZEUS

And Zeus had promised my return

to again face the loathly
teeth of the abyss
at the ecliptic hour
of a hot July day as the cicadas’
cantos awaken the high noon
lullabies and
olive tree leaves sieving
sunlight and the loaf
allotted to me
was kneed without yeast
swirls of anger and pictures of people
familiar and bearded old beasts of

my kin
softly sprang up
as if
from the earth’s bottom
to release me
from the commitment
of eternal return

caique sails plastered on the horizon
ambience and nostalgia when
I felt my primeval
fear repeated
nothing but a warning of
my true passing through
the narrow Symplegades

Ι
Κι ο Δίας είχε υποσχεθεί την επιστροφή μου
για να ξαναντικρύσω
τα βρώμικα δόντια της αβύσου
κατά τη διάρκεια ελλειπτικής ώρας
ολόθερμης Ιουλίου μέρας
που τα τζιτζίκια θα ξυπνούν το μεσημέρι
με νανουρίσματα
και φύλλα της ελιάς
τον ήλιο θα κρησάρουν
και το ψωμί
στη μοιρασιά που μού `πεσε
χωρίς προζύμι ζυμωμένο
στρόβιλος θυμού τα πανάρχαια θηρία
κι οι εικόνες ανθρώπων γενειοφόρων

η συγγένειά μου
απαλά θα ξεπηδήσει
σα να βγαίνουν
απ’ της γης τον πάτο
να μ’ απαλλάξουν
απ’ το καθήκον
της αιώνιας επιστροφής

πανιά καϊκιών στον ορίζοντα απλωμένα
γλυκιά ατμόσφαιρα και νοσταλγία όταν
ένιωσα τον αρχαίο φόβο
να ξαναγυρίζει
τίποτα παρά μια υπόδειξη
του περάσματός μου
απ’ το στενό των Συμπληγάδων

Κωνσταντίνος Καβάφης / Constantine Cavafy

 ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ

         Τόν Πάτροκλο σάν είδαν σκοτωμένο,

    πού ήταν τόσο ανδρείος, καί δυνατός, καί νέος

    άρχισαν τ’ άλογα νά κλαίνε τού Αχιλλέως

         η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε

γιά τού θανάτου αυτό τό έργον πού θωρούσε.

Τινάζαν τά κεφάλια των καί τές μακρυές χαίτες κουνούσαν

    τήν γή χτυπούσαν μέ τά πόδια, καί θρηνούσαν

τόν Πάτροκλο πού ενοιώθανε άψυχο—αφανισμένο—

μιά σάρκα τώρα ποταπή—τό πνεύμα του χαμένο—

         ανυπεράσπιστο—χωρίς πνοή—

εις τό μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ’ τήν ζωή.

         Τά δάκρυα είδε ο Ζεύς τών αθανάτων

    αλόγων καί λυπήθη. «Στού Πηλέως τόν γάμο»

    είπε «δέν έπρεπ’ έτσι άσκεπτα νά κάμω

         καλύτερα νά μήν σάς δίναμε άλογά μου

    δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ’ εκεί χάμου

στήν άθλια ανθρωπότητα πούναι τό παίγνιον τής μοίρας.

         Σείς πού ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ γήρας

    πρόσκαιρες συμφορές σάς τυραννούν. Στά βάσανά των

    σάς έμπλεξαν οι ανθρώποι.»—Ώμως τά δάκρυά των

         γιά τού θανάτου τήν παντοτεινή

    τήν συμφορά εχύνανε τά δυό τά ζώα τά ευγενή.

 

THE HORSES OF ACHILLES

              When they saw Patroklos dead,

       who was so brave, and strong, and young,

       the horses of Achilles began to cry;

              their immortal nature was outraged

       at the sight of this work of death.

They reared up, and tossed their long manes,

       they stamped the ground with their hooves, and mourned

Patroklos, whom they felt was soulless—devastated—

lifeless flesh now—his spirit gone—

              defenseless—without breath—

returned from life to the great Nothing.

              Zeus saw the tears of the immortal

       horses and felt sad. He said, “At the wedding of Peleus

I shouldn’t have acted so mindlessly;

              it would have been better if we had not given you away,

       my unhappy horses! What need did you have to be

down there among miserable humans, playthings of fate.

              You whom death cannot ambush, who will never grow old,

you are still tormented by disaster. People

have entangled you in their suffering.”—But

       for the endless calamity of death,

those two noble animals shed their tears.

 

Η ΠΟΛΙΣ

 

Είπες  «Θά πάγω σ’ άλλη γή, θά πάγω σ’ άλλη θάλασσα.

Μιά πόλις άλλη θά βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μιά καταδίκη είναι γραφτή

κ’ είν’ η καρδιά μου—σάν νεκρός—θαμένη.

Ο νούς μου ώς πότε μές στόν μαρασμό αυτόν θά μένει.

Όπου τό μάτι μου γυρίσω, όπου κι άν δώ

ερείπια μαύρα τής ζωής μου βλέπω εδώ,

πού τόσα χρόνια πέρασα καί ρήμαξα καί χάλασα.»

Καινούριους τόπους δέν θά βρείς, δέν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θά σέ ακολουθεί. Στούς δρόμους θά γυρνάς

τούς ίδιους. Καί στές γειτονιές τές ίδιες θά γερνάς

καί μές στά ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στήν πόλι αυτή θά φθάνεις. Γιά τά αλλού—μήν ελπίζεις—

δέν έχει πλοίο γιά σέ, δέν έχει οδό.

Έτσι πού τή ζωή σου ρήμαξες εδώ

στήν κώχη τούτη τήν μικρή, σ όλην τήν γή τήν χάλασες.

THE CITY

You said:  “I’ll go to another land, to another sea;

I’ll find another city better than this one.

Every effort I make is ill-fated, doomed;

and my heart —like a dead thing—lies buried.

How long will my mind continue to wither like this?

Everywhere I turn my eyes, wherever they happen to fall

I see the black ruins of my life, here

where I’ve squandered, wasted and ruined so many years.”

New lands you will not find, you will not find other seas.

The city will follow you. You will return to the same streets.

You will age in the same neighborhoods; and in these

same houses you will turn gray. You will always

arrive in the same city. Don’t even hope to escape it,

there is no ship for you, no road out of town.

As you have wasted your life here, in this small corner

you’ve wasted it in the whole world.

ΤΡΩΕΣ

Είν’η προσπάθειές μας, τών συφοριασμένων

είν’ η προσπάθειές μας σάν τών Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε  κομμάτι

παίρνουμ’ επάνω μας κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος καί καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει καί μάς σταματά.

Ο Αχιλλεύς στήν τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει καί μέ φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—

Είν’ η προσπάθειές μας σάν τών Τρώων,

Θαρούμε πώς μέ απόφασι καί τόλμη

θ’ αλλάξουμε τής τύχης τήν καταφορά,

κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει

κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας νά γλυτώσουμε μέ τήν φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,

στά τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.

Τών ημερών μας αναμνήσεις κλαίν κ’ αισθήματα.

Πικρά γιά μάς ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

 

TROJANS

Our efforts are like those of the unfortunate;

like the efforts of the Trojans.

We succeed a bit; we regain

our confidence; and we start feeling

brave and having high hopes.

But always something comes up and stops us.

Achilles appears in front of us in the trench

and with loud shouts frightens us back.—

Our efforts are like those of the Trojans.

We think that with resolution and boldness

we can reverse the downhill course of fate,

and we stand outside ready to fight.

But when the great crisis comes,

our boldness and resolution vanish;

our soul is shaken, paralyzed;

and we run around the walls

trying to save ourselves by running away.

And yet our fall is certain. High up,

on the walls, the dirge has already started

mourning memories and auras of our days.

Priamos and Ekavi weep bitterly for us.

~English Translation by Manolis Aligizakis