ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ//PHILOCTETES
by Yannis Ritsos/Translated by Manolis Aligizakis
Κανείς δεν πρόφταινε πια να θυμηθεί, να σκεφτεί, να ρωτήσει —
μια διαρκής μετακίνηση· όλα σύντομα, κομμένα, ασυμπλήρωτα.
Οι θρήνοι κι οι ζητωκραυγές, έπαιρναν λίγο λίγο
τον ίδιο τόνο· επίσης κι οι μορφές εχθρών και φίλων — δεν ξεχώριζες.
Μόνο τις νύχτες που έπεφτε η σιωπή οριζόντια —σαν κόπαζε η μάχη—
ακούγονταν ανάμεσα στις πέτρες μακρυσμένοι βόγγοι πληγωμένων
και το φεγγάρι ήταν σα μάτι διεσταλμένο σκοτωμένου αλόγου· — τότε μόνον
γνωρίζαμε πως δεν έχουμε ακόμη πεθάνει.
Τότε, μια πονηρία χιλιοόματη σπίθιζε σ’ όλες τις γωνιές της νύχτας:
να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν, να τα υποκλέψουμε έστω. Εκεί, κάτω,
στο φεγγερό ακρογιάλι, σκοτεινά τα καράβια μας,
ασάλευτα, μαρμαρωμένα, μελετούσαν ένα άλλο ταξίδι —
κι αν κάποτε άστραφτε για λίγο ένα βρεγμένο κουπί, αντιχτυπούσε αιφνίδια
στο σφυγμό του χεριού μας. Ελαφροπάτητοι αγγελιαφόροι
πηγαινοέρχονταν με το γλίστρημα της νυχτερίδας, κι ίσως να ’μενε
προδοτικό σημάδι στ’ άσπρα βότσαλα ή ανάμεσα στ’ αγκάθια,
ένα μαύρο φτερό, ένα κομμάτι από λουρί σανδάλου, μια ασημένια πόρπη,
και θα ’πρεπε την άλλη μέρα, με τον όρθρο, να τα εξαφανίσουμε.
No one could remember, think or question anymore;
It was a constant movement; everything was fast, abortive,
incomplete;
Wailing and cheering slowly took the same tone;
the faces of friends or foes were equally indistinguishable.
Only during the night when the battle stopped, silence took
over uninterruptedly; the constant groans of the wounded
were heard among the rocks and the moon resembled
the dilated eyes of a slaughtered horse —
only then we realized that we still had not died.
Then, machination sparked its thousand eyes in each corner
of the night:
to take back everything they stole from us, to even re-steal them.
Down there at the moonlit shore, our ships were dark,
forever moored, as if made of stone, and they were planning
another voyage
and if at times a wet oar flashed briefly, the pulse of our wrists
throbbed unexpectedly in response. Light footed messengers,
slippery like bats, went back and forth and if by chance
a betraying trace was left in the white pebbles or among
the thorns, a black feather, a piece of sandal strap,
a silver buckle, which we made sure had vanished
early next morning.
Του υποστρατήγου ε.α. Γεωργίου Βασιλείου
Ένα σημαντικό έργο για την Αρχαία Ολυμπία, το έργο αποκατάστασης και αναβάθμισης του Μουσείου Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, άρχισε να υλοποιείται, με την εγκατάσταση του εργολάβου, την Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου.