Yannis Ritsos–Selected Poems//translated by Manolis Aligizakis

ΚΡΥΦΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

Όλα είχαν ησυχάσει στο λυκόφως, ακούγονταν μόνο κάτω στο δρόμο

τ’ αραιά βήματα των διαβατών μαζί με το βήμα του ψαριού μες στη γυάλα

κι οι λίγες στάλες της βροχής που `χαν μείνει στα δέντρα. Ν’ αγοράσεις

είπε,

ένα ψωμί και τρία κεριά, μπορεί να χρειαστούν το βράδυ,

την ώρα που σκεφτόμαστε το φαροφύλακα μακριά, μονάχο πάντα,

με μάλλινα εσώρουχα, χωρίς γοργόνες, μέσα στο θαλασσινό σκοτάδι,

κι οι πνιγμένοι πιάνουν παράξενες φιλίες με μικρόσωμα δελφίνια

φτιάχνοντας μαζί τους μια μαλακιά μουσική για κυριακάτικα πρωινά που

τ’ αγόρια

κοιμούνται ακόμη σε τριχωτές κουβέρτες δίχως να ξέρουν πως η δόξα

είναι μια γριά χιλιοφτιασιδωμένη με χρυσή περούκα,

μια γριά ξεδοντιάρα που τους πίνει το αίμα και το σπέρμα, και ποτέ

δε γεννάει.

 

SECRET LOOTING

Everything had quietened down in the twilight only down the road

the infrequent footsteps of passersby were heard with the fish’s

walk in the fishbowl and the few rain drops left on the trees. Buy

– he said –

a loaf of bread and three candles; perhaps we may need them at night

when we think of the lighthouse keeper at a distance, always alone

with woolen underwear, without mermaids in the darkness of sea

and the drown people start strange friendships with small-size dolphins

creating with them a soft music for Sunday mornings when

the boys

still sleep in their woolen blankets not knowing that glory

is an old woman made up thousands of times, with a golden hair piece,

an old toothless woman who sucks their blood and sperm but

never gives birth.

 

 

 

Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis

 

www.libroslibertad.com

www.manolisaligizakis.com

www.ekstasiseditions.com

Kite//Χαρταετός

KITE

You fly up and high

you give yourself to sky

you sing a child’s lullaby

joyously you fly up and high

the world’s disguised monster

that you want to kill

what they call a bird of prey

that you leave and fly

in freedom’s arms up high

 

without limits, with no attachments

without the bitterness of thought

you seek your joy

deep in the children’s eyes

the only ones who see

the dream and dive into it.

 

Poem by Chryssa Nikolakis, Athens, Greece

 

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Ψηλά ψηλά αφήνεσαι
κι άπλερα δίνεσαι
στους ουρανούς
και σιγοτραγουδάς νανούρισμα
χαρούμενος ψηλά πετάς
μοιάζει ο κόσμος με θεριό
να διώξεις θέλεις το κακό
που το καλούν αρπακτικό
και απ’ τα χέρια του σαν φύγεις
ελεύθερο στο σύμπαν καταλήγεις

δίχως όρια, χωρίς δεσμεύσεις
χωρίς πικρές διαβουλεύσεις
μόνο χαρά αποζητάς
μέσα  σε μάτια παιδικά
που μόνο αυτά μπορούν να δουν
τ’ όνειρο και να αφεθούν.

Poem by Chryssa Nikolakis//Ποίημα Χρύσας Νικολάκη

Translated by Manolis Aligizakis//Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

 

 

Κτίσματα μινωικού οικισμού ήρθαν στο φως στη νησίδα Χρυσή Λασιθίου — ΕΛΛΑΣ

Η νησίδα Χρυσή βρίσκεται νότια της Κρήτης, στη διοικητική Περιφέρεια Λασιθίου και ανήκει στο Δήμο Ιεράπετρας. Η επιφανειακή έρευνα που έγινε κατά το διάστημα 2008-2011, απέφερε ενδείξεις ανθρώπινης δραστηριότητας και κατοίκησης από την Εποχή του Χαλκού.

via Κτίσματα μινωικού οικισμού ήρθαν στο φως στη νησίδα Χρυσή Λασιθίου — ΕΛΛΑΣ

Neo-Hellene Poets, an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018

ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Ἀναζητῶ μίαν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω
μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος
τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω
τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὅπλα
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο
τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους· ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σε ἀπόκεντρα
σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.
Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς
πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν
δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.

 

 

A SMALLER WORLD

 

 

I seek a shoreline where using canes

or trees I’ll fence one piece of the horizon

where, gathering infinity, I may get the sense

that machines don’t exist or only a few do

that soldiers don’t exist or only a few do

that weapons don’t exist or only a few do

that lead to the exit of the forest with the wolves

where there aren’t any merchants or only a few

in remote places of the earth where

paved roads haven’t yet been laid

 

God hopes that at least

paradise will never cease to exist in the poets’ sobs

 

 

NEO-HELLENE POETS, AN ANTHOLOGY OF MODERN GREEK POETRY 1750-2018, Ekstasis Editions, Libros Libettad, Canada, OSTRIA, Athens, Greece 2018

https://ostriaeditions.com/index.php?route=product/product&product_id=867https

libroslibertad.com/2018/08/17/neo-hellene-poets-an-anthology-of-modern-greek-poetry-1750-2018-by-manolis-aligizakis/

 

 

 

 

Πίνακες και Υπερβάσεις, κριτική

 

Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Γεωργία Κοτσόβολου, το Γιάννη Φιλιππάκη που έγραψε την κριτική για το βιβλίο μου, και τη Χρύσα Νικολάκη που την υπέβαλε.

https://homouniversalisgr.blogspot.com/…/10/blog-post_44.ht…

Χρονοταξιδιώτης

Χρονοταξιδιώτης

Στη Δίνη του Χρηματιστηρίου

Το πατρικό μου//family home

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ

 

Πήγα στο πατρικό μου και προσκύνησα

εκεί που κάποτε υπήρξα

βρέφος νιογέννητο

στην αγκαλιά της άγια μάνας

 

τέσσερις τοίχους είδα που καθόριζαν

το μέγεθος του λίγου χώρου

μέσα στ’ απέραντο, εκεί που άφησα

το πρώτο βρέφους κλάμα

ακόμα ολοφάνερα σχεδιασμένο

σε δυο μεγάλες πέτρες δυτικά

εκεί απ’ όπου κούρσευε ο γαρμπής

σημάδια ανεξίτηλα στην πέτρα

κι ήταν θαμπό εκεί στη σκοτεινιά

πρώτη φορά το φως που αντίκρυσα

 

κι είπα

 

σκληρός ο χρόνος μες στο άχρονο.

 

Πήγα στο πατρικό μου και προσκύνησα

το χώρο που τα πρώτα βάδισα βήματα

μοναχικό και σφαλισμένο παραθύρι,

πόρτα πεσμένη στ’ανατολικά

σαν θα `θελε διάπλατα το δρόμο

να μου δείξει μια μέρα που θ’ ακολουθούσα

 

κι είπα

 

απλός θεέ μου που `ναι ο κόσμος

απλή θεέ μου που `ναι η ζωή

 

κι είπα

 

απτός θεέ μου που ` ναι ο μονόδρομος

προς την απτή μεγαλωσύνη.

 

 

 

 

 

 

 

PILGRIMAGE

 

I went to my family home

a pilgrimage

to the place I once existed

a baby

in the arms of saintly mother

 

I found four walls defining

the length and width

of the small space

in the embrace of the infinite

my first cry I discovered

between two rocks to the west

where the wind incised

inerasable marks and

in the vague darkness of the corner

where my crib sat

 

and I said

 

time is rough

in the embrace of timelessness

 

I went to my family home

a pilgrimage

to the space where I took

my first steps

a baby

the lone window to the north

tightly shut

the lone door leaned to the east

as if wishing to open towards

the path I was meant to follow

 

and I said

 

oh god, so simple is the world

so simple is life

 

and I said

 

clearly defined is  the path,

oh god, to greatness

Tasos Livaditis-Selected Poems, translated by Manolis Aligizakis

 

III

“Ναι, αγαπημένη μου! Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.

 

Σάν είμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες

ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα

μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα

δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στόν κόσμο ήταν η καρδιά σου

που χτυπούσε.

Έτσι έζησα. Πάντοτε.

Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά — θυμάσαι; — μού

άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά

σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια

με γνώριζες. Γιατί πριν μπείς ακόμα στη ζωή μου

είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου

αγαπημένη μου.

 

III

 

Yes, my beloved. Long before I met you

I had waited for you. I had always waited for you.

 

When I was a child and my mother would see me sad

she would lean down and ask. What is it my boy?

I wouldn’t talk. I would only look behind her shoulder

at a world without you.

And as I would go back and forth with the pencil

it was as if I learned to write songs for you.

When I would touch the wet glass of the window it was

because you were late

when at night I would gaze the stars it was

because I missed your eyes

and when my doorbell rang and I opened

no one was there. However somewhere in the world

your heart was beating.

This way I lived. Always.

And when we first  met—you remember?—you

opened your arms ever so tenderly

as though you had known me for years. But of course

you knew me. Because before you came to my life

you had lived in my dreams

my beloved.

 

~TASOS LIVADITIS-SELECTED POEMS, poetry, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, Canada, 2014

Constantine Cavafy

Η ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ

 

Τί συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ επιτυχία να σε αρνείται

να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τί φρικτή η μέρα που ενδίδεις

(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις)

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πιαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και συ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών

τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε

την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Αυτά που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,

αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία

και τί ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

 

 

SATRAPY

 

How unfortunate though you are made

for great and beautiful deeds

your unjust fate always denies you

encouragement and success;

worthless habits, pettiness

and indifference distract you.

And what a horrible day when you give in

(the day you let yourself give in)

and you set out on the road to Susa

and you approach the monarch Artaxerxes

who favors you with a place at his court

and offers you satrapies and such.

And you accept them in despair

these things that you don’t want.

Your soul craves other things, yearns for other things:

the praise of the people and the sophists,

that difficult and priceless “Well Done”;

the Agora, the Theater, and the Laurels.

Will Artaxerxes give you these things?

Can your Satrapy provide them?

And what sort of life will you live without them?

 

~Κωνσταντίνου Καβάφη-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

~C. P. Cavafy-Poems/translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2014