Τιμωρία
Μιά μέρα, ο χρόνος παίρνει τήν εκδίκησή του γιά λογαριασμό τών πικρα-
μένων,
μιά μέρα τιμωρούνται οι ωραίοι αλαζόνες μέ τά βοστρυχωτά μαλλιά, τά
μαύρα μουστάκια,
τά μυώδη σώματα, τά φαρδιά χέρια, τά πέτσινα βραχιόλια στό ζερβή
καρπό τους,
αυτοί σ’ αμπάρια καραβιών ή σέ πρατήρια βενζίνας μέ μακριούς σωλήνες,
αυτοί, τά Σαββατόβραδα, μέ τό βαρύ ζεμπέϊκικο, μέ τά βαριά ματόκλαδα
καί τό μαχαίρι,
αυτοί μέ τά χρυσά ρολόγια πού ποτέ δέν κοιτάζουν τήν ώρα. Τιμωρούνται.
Ξίγκια κρεμάνα στήν κοιλιά τους. Λίγο λίγο τό τρίχωμα μαδάει
στά μεριά καί στίς κνήμες τους. Φεύγουν τά καράβια. Δέν τούς παίρνουν.
Μιά νύχτα
βλέπουν μέ ξέθωρο αλλήθωρο βλέμμα μές στή φωταψία τής κεντρικής λεω-
φόρου νά περνάει
Αυτός πού ακόμη διατηρεί τό ωραίο, αλάνθαστο χαμόγελο τής πιό πικρής
ζωής καί τό τραγούδι
εκείνο πού όλοι τό ξεχάσαν καί πού μόνος αυτός τό σφυρίζει. Τό χειρότερο
απ’ όλα
είναι πού δέν καταλαβαίνουν τή βαθιά τους τιμωρία, καί γι αυτό
πιό γρήγορα καί πιό άσκημα γερνούν μέσα σέ άπλυτα σπίτια μέ τίς γριές
αράχνες.
Punishment
One day, time takes its revenge on behalf of all
the embittered people;
one day the beautiful braggarts with the curly hair and black
mustaches are punished,
with the muscular bodies, the big hands, the leather bracelets on
their left wrists,
the ones in the ships’ holds or the gas stations with their long pipes
the ones on Saturday nights with the sad zembeikikos dance, with the
heavy eyelids and with the knife,
the ones with the gold watches who never check the time. They get punished.
Lard hangs from their bellies. Bit by bit their hair falls
off their thighs and calves. The ships leave. They don’t take them.
One night
with a washed out crossed-eyed glance in the fully lit central
plaza they see Him passing
He who still retains the beautiful, truthful smile of the most bitter
life and the song
they have all forgotten and which only He whistles. The worst
of all is
they don’t understand their severe punishment and for this
they age faster and more severely in their unwashed houses with
theoldspiders.
Θάνατοι
Πέθαναν κι αυτοί τό ίδιο φυσικά κι απροσδόκητα. Κι είχαν αφήσει
κάτι μικρά σακούλια μέ μπαγιάτικα όσπρια καί κάτι άλλα
μέ μολυβένιους βώλους ή σπόρους φυτών καί λουλουδιών. Κανένας
δέν τ’ άνοιξε έκτοτε. Κανένας δέν έμαθε τί σκέφτονταν
γιά τή διάρκεια γενικώς ή τήν προσωπική τους διάρκεια. Εμένα
—είπε η Μαρία—μού κάνει εντύπωση πού τό κάθε σακούλι
είναι δεμένο μέ σπάγκο σέ άλλο χρώμα,—λεμονί, μενεξεδένιο,
λαδί, ασημί. Κόκκινο δέν υπάρχει. Έτσι είπε η Μαρία
καί μονομιάς κοκκίνησε ανεξήγητα τό πρόσωπό της. Εμείς
γείραμε τό κεφάλι, σάν θλιμμένοι, συμφωνήσαμε. Αργότερα
ξεθώριασαν κι οι σπάγκοι—δέ φαινότανε πιά πού τό κόκκινο λείπει.
Deaths
They also died naturally and unexpectedly. And they had left
some little bags with stale legumes and some others
with lead balls or with seeds of flowers and vegetables.
No one has opened them since. No one learned what they thought
about the duration in general or their personal duration.
To me – said Maria – it’s impressive that each little bag
is tied with a string of different color – yellow, purple,
olive green, silver. There is no red. Maria said this
and all of a sudden her face quite inexplicably turned red. We
bowed our heads as though being sorrowful; we agreed. Later on
the strings discolored – it wouldn’t show that the red was missing.
Η ακινησία τής σβούρας
Ήμερη αποδοχή τού ανεξήγητου, καθώς βραδιάζει. Μιά γυναίκα
στέκεται στό παράθυρο, κοιτάει τό λασπωμένο δρόμο τού προαστίου,
κοιτάει εκείνα τ’ αυτοδίδακτα φώτα τών λαϊκών εστιατορίων.
Έξω απ’ τ’ ανθοπωλείο είναι ο τυφλός λαχειοπώλης. Στήν αυλή
σκουριάζει τό ποδήλατο τού πεθαμένου παιδιού. Νά θυμάσαι—είπε.
Όποιος θυμάται, γνωρίζει σωστά. Τυλιγμένος ο σπάγκος
τριγύρω στήν ασάλευτη σβούρα,— ξύλινη σβούρα παλιωμένη,
αυτή πού περιέχει τόσους νεκρούς καί αγέννητους στροβίλους. Γι’ αυτό
κιόλας
τίς πιό βαθιές, ανθρώπινες κινήσεις μας τίς επιβάλλει η ακινησία τών
αγαλμάτων.
Ανάψαμε τσιγάρο. Κοιτάξαμε τά χέρια μας. Τ’ αγάλματα δέν είμαστε
εμείς.
Motionlessness of the Top
Welcomed acceptance of the inexplicable, as the evening comes. A woman
stands by the window, looks at the muddy street of the suburb;
she stares at those self-taught lights of the low class restaurants.
The blind lotto vendor is outside the florist. The dead
child’s bicycle rusts in the yard. Remember – he said.
Whoever remembers, knows well. The thread is wrapped
around the motionless top – wooden old worn-out top,
the one containing so many dead and unborn whirls. And
for this
our deepest human movements are imposed on us by the
stillness of the statues.
We lighted a cigarette. We looked at our hands. We were not
the statues.
Η αμαρτία
Έφυγαν, έφυγαν,—έλεγε. Έμειναν—έλεγε σέ λίγο. Έμειναν.
Είναι.
Εύπιστες μέρες, χαμένες. Ήταν καί λίγα δέντρα.
Οι στέγες έγερναν ενδοτικότερα τούς ώμους τους. Ο Γιώργης
πάνω στή σκάλα διόρθωνε τή γύψινη γιρλάντα
νεοκλασικού σπιτιού. Πιό κάτω, στό λιμάνι
πρωτοστατούσανε οι φορτοεκφορτωτές. Κουβαλούσαν
μεγάλα ξύλινα κασόνια δεμένα μέ σκοινιά. Δυό σκύλοι
πήγαιναν άκρη άκρη στό δρόμο. Κείνες τίς μέρες
τό κυριώτερο τό κλείναμε σέ παρενθέσεις. Αυτός
μέ τόν επίδεσμο στό δεξί μάτι χάζευε τίς φτωχές βιτρίνες
μάζευε (πιθανόν καί για λογαριασμό μας) κάτι ελάχιστα αντικείμενα,
σπιρτόκουτα, λέξεις, εικόνες καί κάτι άλλα ανώνυμα καί αόρατα—
αδέξιος πάντα, μέ τά λασπωμένα του παπούτσια, κι ολότελα αθώος.
Τό απόλυτο—είπε—είναι η βαθιά μας αμαρτία. Κι όπως ανάβαν τα
φώτα
στά πλοία, στά μπάρ, στά ξενοδοχεία, αυτό ακριβώς υπογραμμίζαν.
The Sin
They left, they left – he said. They stayed – he said in a while. They stayed.
They exist.
Gullible days, wasted. And there were a few trees.
The roofs leaned their shoulders more impressively. George,
on top of the ladder, was fixing the plaster festoon
of the neoclassical house. Further down in the harbor
the longshoremen were creating a havoc. They carried
large wooden boxes tied with ropes. Two dogs
walked edge to edge in the street. Those days
we enclosed in parentheses the most important things. Him
with the black patch over his right eye, gaping at the shabby
display-windows, he collected (perhaps also on our behalf) a few objects,
match boxes, words, images and some other nameless and
invisible things –
always clumsy, with his muddy shoes and completely innocent.
The absolute – he said – is our grievest sin. And as the lights
were turned on
on ships, in bars, in patisseries, they underscored exactly that.
“Yannis Ritsos-Selected Poems”, Ekstasis Editions, summer-fall, 2013
Poetry by Yannis Ritsos, Translation by Manolis Aligizakis
Hellenic Canadian Literature 