Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας, φανταστική ιστορία ή παραμύθι για μεγάλα παιδιά: Η ζωή του καθηγητή Λιαντίνη χάνεται ανάμεσα στα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας. Με ιδιαίτερες φιλοσοφικές απόψεις κι ένα αξιοσημείωτο αριθμό βιβλίων, με οπαδούς και πολέμιους αλλά και με ακόμα πιο ιδιαίτερες συνθήκες θανάτου, ο Δημήτρης Λιαντίνης βρίσκει έναν τρόπο να «επιστρέφει».
View original post 744 more words
Quotes on Gita :‘If one reads Bhagavad-Gita very sincerely and with all seriousness, then by the grace of the Lord the reactions of his past misdeeds will not act upon him’Lord Shiva to Parvatidevi, Gita-Mahatmya.
No other philosophical or religious work reveals ,in such a lucid and profound way, the nature of consciousness, the self, the universe and the Supreme. I will shall read (Youtube Link Attached) and write Gita verses from the book “Bhagvan-Gita As It Is” by Swami Prabhupada everyday.
Chapter 1 – Observing the Armies on the Battlefield of Kuruksetra
Text 37-38 – O Janardana, although these men, their hearts overtaken by greed, see no fault in killing one’s family or quarreling with friends, why should we, who can see the crime in destroying a family, engage in these acts of sin?
Purport – A ksatriya is not…
View original post 231 more words
Translated by Manolis Aligizakis
Γερνώντας στον μύθο
Στη μητέρα μου και τον πατέρα μου
Γέρασε μέσα στον μύθο αυτή η γυναίκα
κάποτε ήταν η παρότρυνση της άνοιξης
με τα μαλλιά βυθισμένα στη σελήνη
άνοιξε την πόρτα του δωματίου
και μπήκε
στο κρεβάτι ένας άντρας μεταμορφωνόταν
αργά
σε σύννεφο
από μια σχισμή του σύννεφου κοίταξε
βαθιά στις κρύπτες των περασμένων
τότε που έσειε τη νιότη του
κύτταρο του έρωτα
δεν είχε λόγο να ελπίζει
το ήξερε
η Γη έγινε θανάσιμη γι’ αυτόν.
Βγήκε στην άβυσσο
πυκνή βλάστηση από σιωπηλές αφηγήσεις γύρω
ο ήχος ενός βιολιού ήταν ό,τι απέμεινε
«Βρες το άρωμά σου εκεί»
ψιθύρισε
και προχώρησε
να ετοιμάσει το σκαρί
ενός καινούριου ουρανού.
Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς
Quotes on Gita :‘If one reads Bhagavad-Gita very sincerely and with all seriousness, then by the grace of the Lord the reactions of his past misdeeds will not act upon him’Lord Shiva to Parvatidevi, Gita-Mahatmya.
No other philosophical or religious work reveals ,in such a lucid and profound way, the nature of consciousness, the self, the universe and the Supreme. I will shall read (Youtube Link Attached) and write Gita verses from the book “Bhagvan-Gita As It Is” by Swami Prabhupada everyday.
Chapter 2 – Contents of the Gita Summarised
Text 33 – If, however, you do not perform your religious duty of fighting, then you will certainly incur sins for neglecting your duties and thus lose your reputation as a fighter.
Purport – Arjuna was a famous fighter, and he attained fame by fighting many great demigods, including even Lord…
View original post 527 more words
YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume III
ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ/PERSEPHONE
(Απόσπασμα IV–Excerpt IV)
Όταν πρωτόρθε στο σπίτι ο αδελφός της μητέρας
είχε κάτι σταχτί, σαν αυτά τα ποτάμια. Ξαφνικά είχε αρρωστήσει.
Τον βάλαν στο μεγάλο κρεβάτι· του πήραν βεντούζες (θαρρώ είχε κρυώσει
απ’ το μεγάλο φως κι απ’ τη ζέστη) · — θυμάμαι τις πλάτες του
μελαχρινές, φαρδιές, δυνατές, σα χλοϊσμένο λιβάδι. Φοβόμουν
μην πάρει φωτιά το τρίχωμά του, — τόσο σιμά το σπαρματσέτο,
άσπρο το σπαρματσέτο στο ασημένιο κηροπήγιο. Μετά το ακουμπήσαν
στο μάρμαρο του νιπτήρα. Το δωμάτιο μύριζε καμένο μπαμπάκι.
Τα ρούχα του, ακόμη ζεστά, ριγμένα στην καρέκλα. Κοιτούσα
το σπαρματσέτο να στάζει μεγάλες σταγόνες στο μάρμαρο.
Ο θείος
έπιασε τη ματιά μου. Ντράπηκα. Ήθελα να φύγω. Δεν μπορούσα.
Είχε γυρίσει ανάσκελα· είχε κατεβάσει τη φανέλα του·
και μόλο που το στήθος του ήταν σκοτεινό, κι η φανέλα του κάτασπρη,
είχες ωστόσο την εντύπωση πως μια κατάμαυρη κουρτίνα
είχε σκεπάσει κάτι πολύ φωτεινό κι επικίνδυνο. Έτσι, τότε,
ο θείος, με το σεντόνι ανεβασμένο ώς πάνω στο πηγούνι,
χαμογελούσε ωραία μέσ’ απ’ τον πυρετό του. Κάτω απ’ το σεντόνι
ξεχώριζαν τα δυνατά του πόδια ώς τη ρίζα. Βγήκα απ’ το δωμάτιο.
Δεν τον ξανάδα όσο έμεινε· γυρνούσα στους αγρούς.
When my mother’s brother came to the house for
the first time he had something gray on him, like
those rivers. Suddenly he became ill; they laid him
on this bed, applied a few wet cuppings, I believe
he had caught a cold from the bright light and the heat,
I remember his wide shoulders, strong like grassy fields.
You’d fear his hair would catch fire, the candle was
so close, white candle on the silver candlestick. After
that they put it in the marble sink. The room smelled
of burnt cotton. His cloths, still warm, were thrown
on the chair. I noticed the candle dripped big drops
of wax on the marble.
My uncle noticed my glance. I felt embarrassed, wanted
to leave, I couldn’t. He was turned on his back; he had
lowered his flannel and although his chest was dark and
his flannel snow-white you had the impression that a dark
curtain was pulled over something very bright and
dangerous. That way, then, my uncle, with the bed-sheet
pulled up to his chin, had a beautiful smile despite his
fever. You could feel his feet up to their roots under
the bed-sheet. I walked out of the room. I didn’t see him
again for all the time he stayed home. I was out in
the fields.
YANNIS RITSOS-VOLUME II
Ισμήνη//Ismene
(Απόσπασμα II–Excerpt II)
Αυτή η αργή αυστηρότητα πολλαπλασιάζει την απόσταση
από μένα σε μένα, απ’ τη μια κίνηση στην άλλη,
απ’ τη μια θύμηση στην άλλη. Ένας ολόκληρος μήνας θα χρειαστεί
να περάσεις απ’ το ’να δωμάτιο στ’ άλλο. Μια αόριστη ομίχλη
στέκεται ανάμεσα στα πάντα. Πολλές φορές, τα χειμωνιάτικα πρωινά,
κάθομαι εδώ, πίσω απ’ τα τζάμια και κοιτάω φιλικά την απόσταση· στο βάθος
τυχαίνει κάποιος να περνάει καμιά φορά, ατμισμένος,
μια απρόσωπη, άσαρκη κηλίδα — κι ούτε επιχειρείς να την προσδιορίσεις
ούτε σε νοιάζει πού θα πάει —εδώ ή εκεί— το ίδιο κάνει…
Τα δέντρα
άυλα κι αυτά. Κείνες τις ώρες, αν κάποιος ξυλοκόπος
δοκίμαζε με το πελέκι του να κόψει μιαν ιτιά, ένα κυπαρίσσι,
ούτε ήχος ούτε ξύλο ούτε πελέκι.
Αυτή η ωραία αοριστία
είναι η μοναδική πραγματικότητα — φτιάχνει από μένανε μια ξένη
μακρινή κι άτρωτη σχεδόν, όπως εκείνη η κηλίδα στην ομίχλη,
και χαίρομαι αυτή την ελαφρότητα, μόλο που τη φοβούμαι κάπως.
This slow austerity extends the distance
between me and myself, between one movement and another
from one memory to another. It takes a whole month
to go from one room to the other. A vague fog always
covers everything. Often, during the winter mornings,
I sit here and gaze the distance with a friendly eye; a person
might go by at the far end, among the fog, a faceless,
fleshless dot — you don’t even try to confirm the direction
towards which he’s headed, you don’t care — here or there
it’s the same.
The trees, also intangible. During those hours, if a lumberjack
decides to cut an oak or a cypress with his axe
there would be no sound, no wood, no axe.
That beautiful vagueness
is the only reality that it creates, out of me, a distant
and almost invincible stranger, like that dot in the fog
and I enjoy this lightness although I’m a little afraid of it.
ΕΜΒΑΤΗΡΙΑ
Τ’ άστρα τρελαίνονται κι αφρίζουν
σαν τον επιληπτικό φαντάρο
που του `ρθε κρίση την ώρα των ασκήσεων.
Το `κανε ψέμματα, δεν το `κανε…
Πάντως δε γλίτωσε πηγαίνοντας στο αναρρωτήριο.
Ποτέ δε θα γλιτώσουμε
;αν αρρωστήσουμε ή αν φύγουμε.
Ήθελα να το πω του διπλανού μου
μα εκείνος τραγουδούσε εμβατήρια.
MARCHING PAEANS
The stars go crazy and spume
like the soldier who had
an epileptic attack during the exercises.
Was it true or he pretended?
However he didn’t escape the exercises
by going to the camp hospital.
We shall never escape if we get sick or die.
I wanted to say this to the man next to me
but he kept on singing marching paeans.
YANNIS RITSOS-POEMS, Selected Books, Volume I
MOONLIGHT SONATA// ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ
(excerpt // απόσπασμα)
Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θα έρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί, επιτέλους, πρέπει
να βγω απ’ αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, – όχι, όχι το φεγγάρι
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της,
την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που μας αντέχει στη ράχη της
με τις μικρότητες μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γερατειά μας, –
ν’ ακούσω τα μεγάλα βήματά της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματα σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα.
Καληνύχτα…
Ah are you leaving? Goodnight. No I won’t go with you.
Goodnight
I’ll go out in a while. Thank you. Because after all I have to
get out of this dilapidated house
I would like to go and see a bit of the city – no not the moon –
the city with its calloused hands the city of a day’s work
the city that takes an oath on its bread and its fist
the city that endures all of us on its back
with our littleness our malice our animosity
with our aspirations our ignorance and our old age –
to hear the heavy footsteps of the city
that I don’t hear your footsteps anymore
not the footsteps of God not even my own footsteps.
Goodnight
Ο επίγονος του μεγάλου φιλοσόφου που έκανε την Περιπατητική Σχολή κορυφαίο εκπαιδευτικό ίδρυμα του ελληνικού κόσμου.
Μαθητής του Λεύκιππου και του Πλάτωνα αργότερα, ο φιλομαθής Θεόφραστος ο Ερέσιος γνώρισε τον Αριστοτέλη στην πλατωνική Ακαδημία σε κάτι που έμελλε να γίνει μια σχέση ζωής.
View original post 2,063 more words
