AJAX
Λίγο πιο πάνω απ’ τ’ ακρογιάλι, λόφοι ολόκληροι, σαπίζουν
τα ρούχα των νεκρών πολεμιστών· σκεβρώνουν τα παπούτσια, σκουριάζουν οι πόρπες
απ’ τις μεγάλες υγρασίες και τις βροχές· λίγο λίγο έχει γίνει
ένα στρώμα παχύ, μαλακό· με την άνοιξη ξεπροβαίνουν κει πέρα
χιλιάδες πολύχρωμα αγριολούλουδα — μπορεί να παίρνουνε τα χρώματά τους
από κείνα τα ρούχα των νεκρών. Αν περπατήσεις πάνω τους θα νιώσεις
κάποια βαθιά, γαλήνια μαλακότητα — όχι αυτή της φθοράς και της αραίωσης, όχι,
μιαν άλλη μαλακότητα, του τελειωμένου και του ανύπαρκτου. Δαγκώνεις ένα φύλλο
κι αυτό δεν έχει γεύση. Κόβεις ένα λουλούδι· το κοιτάζεις·
βλέπεις μέσ’ απ’ τα πέταλά του ένα διάφανο τοπίο στο χρώμα και στο σχήμα
του λουλουδιού· — όλα είναι κοίλα, σε βαθιά κοιλότητα· μπορεί μ’ ένα βήμα
να περάσεις αντίπερα με τις ήσυχες λεύκες και τ’ άσπρο ποτάμι.
A little higher from the shore, the fighters’ cloths rot away
on hills upon hills, their shoes warp, their belts rust in
the moist and rain; slowly they all become a soft, thick layer
and when spring comes thousands of colorful flowers poke out
of the soil over there, which might take their colors from
the cloths of the dead. If you step on them, you might feel
a deep, serene softness, not that of decay and dissolution, no,
but a different softness of the final and inexistent. You
bite on a leaf and it has no taste. You cut a flower,
you look at it; you see among its petals a diaphanous
landscape in the color and shape of the flower; everything
is hollow in a deep concavity; with one step you might pass
over to the other side with the poplars and the white river.
Hellenic Canadian Literature 