Autumn Leaves, poetry by Manolis Aligizakis

Manolis

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Επειδή πολλές φορές αναρωτηθήκαμε

γιατί γεννηθήκαμε χωρίς στον ήλιο μοίρα

ξέραμε όλοι τη σημασία της καταστροφής

που ζούσαμε απ’ τα πανάρχαια χρόνια

κι η αθωότη των παιδιών σηματωρός μας

την ώρα που τόσο τρομαγμένοι κρύβαμε

τα μάτια πίσω απ’ τις προαιώνιες μάσκες

κι αλήθεια ποτέ δεν μάθαμε

το νόημα της αλληλεγγύης

κι ακόμα καλύτερα

που ποτέ δεν σκύψαμε

μπροστά σtους άλλους, εκείνους

που `λεγαν πως είχαν τα κλειδιά

της ευτυχίας μας στις τσέπες τους

κι εκείνος, με το ακρωτηριασμένο χέρι,

έπιασε την κιμωλία κι άρχισε να γράφει

στον πίνακα συνθήματα ανέγνωρα

και `μεις δεν έμενε τίποτε άλλο παρά

να υψώσουμε και πάλι μπαϊράκι

και πάλι να πάρουμε τα βουνά μέχρι

που να περάσει κι αυτή η καταιγίδα

STORM

Because time and again

we asked ourselves why we were poor

we knew the meaning of destruction

we had lived since the ancient days

the children’s innocence remained

our guideposts when…

View original post 95 more words

Kiki Dimoula/translated by Manolis Aligizakis

Manolis

ΚΕΝΟ

Με τη σφεντόνα διαίσθηση
ρίχνουμε θάνατο στη σωτηρία μας
εκ των ενδεχομένων.
Το κρίμα το σηκώνει ατάραχη η πείρα.
Τα περασμένα ψιχαλίζουν μέσα μας
τη μοχθηρία του φευγαλέου.

Καταιγίδα τώρα πέφτει πάνω μας
το απραγματοποίητο.
Λουζόμαστε με μελαγχολία
καθώς ξυπνάμε
στην ανελέητη κάψα της ανάγκης.

VOID

With our sense a slingshot

we slaughter the possibility

of our salvation

the collected experience carries the sin

the past drizzles

the hatred of fleeting inside us

Now the unaccomplished falls upon us

like the tempest

and we bathe in melancholy

as we wake up

to the merciless stress of the need

NEO-HELLENIC POETRY, an ANTHOLOGY 1750-2018, translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2018

View original post

Yannis Ritsos/translated by Manolis Aligizakis

Manolis

ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΝΕΙΠΩΤΟΥ

Εικόνες, λόγια, τζάμια, σκιές—προφάσεις, προφάσεις,

ίσως για να ειπωθεί κάποια στιγμή το ανείπωτο, με τρόπο

που να μη φαίνεται ειπωμένο. Γι’ αυτό, του Τέλη του αρέσει

να κάθεται στο καφενείο το απόγευμα παρατηρώντας

τις πλάτες αυτών που παίζουν τάβλι. Πίσω απ’ τη τζαμαρία

περνάνε τα ωραία γειτονόπουλα που ξαφνικά πετάξαν μπόι,

περνάνε οι ποδοσφαιριστές κι εκείνα τα πανέξυπνα αγόρια

οι μικροπωλητές με τα πανέρια τους ολόγιομα τσατσάρες, βώλους,

πλαστικά αεροπλανάκια κι αραπάδες. Συχνά, κατά το βράδυ,

τους κλείνουν οι αστυφύλακες στα κρατητήρια. Την άλλη μέρα,

ο χάλκινος δισκοβόλος της πλατείας ήταν βρεγμένος μ’ όλο που

δεν είχε βρέξει.

 

PART OF THE UNSAID

Images, words, windowpanes, shadows – pretences, pretences,

perhaps that the unsaid will be said at some moment in such a way

that it doesn’t seem said. For this, Telis likes

to sit at the cafe in the afternoon and observes

the backs of the…

View original post 87 more words

Το Κάστρο της Χίου

ΕΛΛΑΣ

Το Κάστρο της Χίου (γνωστό και ως Φρούριο) βρίσκεται βόρεια του κέντρου της πόλης. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του νησιού και αναπόσπαστο μέρος της πόλης όχι μόνο πολεοδομικά, αλλά και ιστορικά. Γι’ αυτό άλλωστε εξακολουθεί να κατοικείται μέχρι τις μέρες μας, αποτελώντας ένα ζωντανό τμήμα της.

View original post 387 more words

Ginsberg’s Visionary Illuminations under Cézanne

A R T L▼R K

Today we celebrate the 175^th anniversary of Paul Cézanne’s birthday. The famous Post-Impressionist was born on the 19^th of January 1839 in Aix-en-Provence, France. His life-long adventure with painting resulted in a breakthrough theory on the modes of perception of reality. His phenomenological approach towards nature, and its impact on the creative process, has inspired many artists, art theorists, but also writers and poets. Probably, one of the most interesting and thought-provoking cases of inspiration drawn from Cézanne is that of Allen Ginsberg.

During his Columbia University days, sometime around 1948, Ginsberg claimed to have experienced “several visionary illuminations under the spiritual guidance of what he perceived as the poet William Blake’s raised-from-the-dead, spectre voice.” (Paul Portugés, Allen Ginsberg’s Paul Cézanne and the Pater Omnipotens Aeterna Deus; [in:] Lewis Hyde, On the Poetry of Allen Ginsberg). His “visionary illuminations” were most likely caused by the use…

View original post 933 more words

The Second Advent of Zeus

ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Και μυστικά το γάμο μου γιόρτασα

παραδοσιακό που ήταν, ο πετεινός

πάντα καλούσε το ξημέρωμα κι εκείνος,

ο χρισμένος ήμουν που την Παρθένα

διακόρευσα προτού των δέντρων τα κλαδιά

θα εκτείνονταν να σχηματίσουν το σταυρό

σκληρός κι ακατανίκητος που είχα γίνει,

χρόνια που είχα ξοδέψει στου μυαλού

το καθαρτήριο, ήταν σε προηγούμενη ζωή

ή στ’ όνειρο; Κι αλήθεια, για τη θυσία

προοριζόμουν καθώς νοστάλγισα τ’ αγνό

σε ανεπανάληπτο βαθμό

κι αγάπησα την ομορφιά

μέχρι του σημείου αποστροφής

τραύματα της νιότης που μετατρέπονταν

σ’ ισόβιο αγώνα και μ’ αποτέλεσμα

τη μύχια γνώση του αναχωρητή

DOUBT

And in secrecy I celebrated my nuptial

as per tradition, a rooster always called

the dawn and I, the anointed,

I was meant to mound the Kore

before the branches of trees

extended to form the cross

toughened and invincible I became

years I had spent in my mind’s purgatory

was it my previous lifetime or my dream?

And truly, I was meant for the sacrifice

as I searched for purity to the point

of relentlessness and I longed for

the beautiful to the point of regression

traumas of the youth turned out

to be a lifetime effort that resulted

in the esoteric wisdom of an anchorite

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Η οργάνωση του Αγώνα, οι προδοσίες και οι τούρκοι κατάσκοποι

ΕΛΛΑΣ

Οι πρώτες κινήσεις του Γέρου του Μοριά και η αντίδραση των Τούρκων, τον Ιανουάριο του 1821.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πατάει και πάλι σε πελοποννησιακό­­ έδαφος. Είχε αφήσει την αγαπημένη ιδιαίτερη πατρίδα του το 1806, καταφεύγοντας στα πιο «φιλικά» τότε για τους Έλληνες Επτάνησα, και τώρα, Ιανουάριο του 1821, ερχόταν στην μανιάτικη Καρδαμύλη για να συντονίσει τα κρισιμότερα βήματα για την έναρξη του Αγώνα.

View original post 1,099 more words

Motherly Love in the Holocaust: Edith Frank

A R T L▼R K

On the 16^th of January 1900, Edith Frank (née Holländer; d. 6 January 1945) was born into a German Jewish family in Aachen. She is known as the mother of honoured Holocaust child diarist Anne Frank. When her survivor husband Otto Frank decided to edit his daughter’s diary for publication at the end of the war, he took the liberty of cutting some of his daughter’s more heated comments out of respect for his wife, whom she had a strained relationship with. Anne’s often resentful portrayal of an unsympathetic and sarcastic mother did however make it into most of the published versions of her diary. Her views were contradicted by the memories of those who had known Edith as a modest, reserved woman who tried to treat her teenage girls as her equals.

Edith, one of four children by respected parents living in the Aachen Jewish community, met…

View original post 882 more words

Neo-Hellene Poets an Anthology of Modern Greek Poetry 1750-2018

Poem by Miltos Sachtouris//Ποίημα Μίλτου Σαχτούρη

Ο ΒΥΘΟΣ

Ἕνας ναύτης ψηλὰ
στὰ κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μέσ᾿ στὸ φεγγάρι

Κι ἡ κοπέλα ἀπ᾿ τὴ γῆς
μὲ τὰ κόκκινα μάτια
λέει ἕνα τραγούδι
ποὺ δὲ φτάνει ὡς τὸ ναύτη

Φτάνει ὡς τὸ λιμάνι
φτάνει ὡς τὸ καράβι
φτάνει ὡς τὰ κατάρτια

Μὰ δὲ φτάνει ψηλὰ στὸ φεγγάρι

SEA FLOOR

A sailor up high

dressed in white

runs along the moon

and from earth the girl

with red eyes

sings a song

that doesn’t reach him

it reaches the harbour

reaches the ship

reaches the masts

but it doesn’t reach high up to the moon

7 ιανουαρίου 1978: Accalarentia

Αέναη κίνηση-moto Perpetuo

Ρώμη, 7 Ιανουαρίου του 1978, ώρα 18,20: πέντε στρατευμένοι του φασιστικού Μετώπου της Νεολαίας, del Fronte della Gioventù βγαίνουν από τα γραφεία του νεοφασιστικού κόμματος Msi της οδού Acca Larentia 28, στην συνοικία Appio Latino, αφήνοντας ένα σημείωμα στο τραπέζι “Είμαστε στο Prati, θα τα πούμε αύριο”.
η Acca Larentia είναι θλιβερά περίφημη εκείνα τα χρόνια, για τις πολλές επιθέσεις τραμπουκισμού που τις περισσότερες φορές ξεκινούσαν από εκείνη την έδρα-εκείνα τα γραφεία.
Έξω, περιμένει τους νεοφασίστες, μια ομάδα πέντε έξι συντρόφων που, μόλις βλέπουν να ανοίγει η πόρτα, ανοίγουν αμέσως πυρ.
ο Franco Bigonzetti, φοιτητής  20 χρονών, πέφτει αμέσως νεκρός, τρεις καταφέρνουν να το σκάσουν μπαίνοντας ξανά στα γραφεία, που έχουν θωρακισμένη πόρτα. Ο τελευταίος, Francesco Ciavatta, δεκαοκτώ χρονών, τραυματίζεται και προσπαθεί να διαφύγει μέσα από μια σκάλα που βρίσκεται στα πλευρά των γραφείων. Χτυπιέται όμως εκ νέου στην πλάτη και θα πεθάνει στο ασθενοφόρο.
Λίγες μέρες μετά την επίθεση…

View original post 549 more words