Advertisements
Στη Δίνη του Χρηματιστηρίου
Το πατρικό μου//family home
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
Πήγα στο πατρικό μου και προσκύνησα
εκεί που κάποτε υπήρξα
βρέφος νιογέννητο
στην αγκαλιά της άγια μάνας
τέσσερις τοίχους είδα που καθόριζαν
το μέγεθος του λίγου χώρου
μέσα στ’ απέραντο, εκεί που άφησα
το πρώτο βρέφους κλάμα
ακόμα ολοφάνερα σχεδιασμένο
σε δυο μεγάλες πέτρες δυτικά
εκεί απ’ όπου κούρσευε ο γαρμπής
σημάδια ανεξίτηλα στην πέτρα
κι ήταν θαμπό εκεί στη σκοτεινιά
πρώτη φορά το φως που αντίκρυσα
κι είπα
σκληρός ο χρόνος μες στο άχρονο.
Πήγα στο πατρικό μου και προσκύνησα
το χώρο που τα πρώτα βάδισα βήματα
μοναχικό και σφαλισμένο παραθύρι,
πόρτα πεσμένη στ’ανατολικά
σαν θα `θελε διάπλατα το δρόμο
να μου δείξει μια μέρα που θ’ ακολουθούσα
κι είπα
απλός θεέ μου που `ναι ο κόσμος
απλή θεέ μου που `ναι η ζωή
κι είπα
απτός θεέ μου που ` ναι ο μονόδρομος
προς την απτή μεγαλωσύνη.
PILGRIMAGE
I went to my family home
a pilgrimage
to the place I once existed
a baby
in the arms of saintly mother
I found four walls defining
the length and width
of the small space
in the embrace of the infinite
my first cry I discovered
between two rocks to the west
where the wind incised
inerasable marks and
in the vague darkness of the corner
where my crib sat
and I said
time is rough
in the embrace of timelessness
I went to my family home
a pilgrimage
to the space where I took
my first steps
a baby
the lone window to the north
tightly shut
the lone door leaned to the east
as if wishing to open towards
the path I was meant to follow
and I said
oh god, so simple is the world
so simple is life
and I said
clearly defined is the path,
oh god, to greatness
Tasos Livaditis-Selected Poems, translated by Manolis Aligizakis
III
“Ναι, αγαπημένη μου! Πολύ πριν να σε συναντήσω
εγώ σε περίμενα. Πάντοτε σε περίμενα.
Σάν είμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου
έσκυβε και με ρωτούσε. Τι έχεις αγόρι;
Δε μίλαγα. Μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι
ήτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες
ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ’ αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα
μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στόν κόσμο ήταν η καρδιά σου
που χτυπούσε.
Έτσι έζησα. Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά — θυμάσαι; — μού
άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά
σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια
με γνώριζες. Γιατί πριν μπείς ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.
III
Yes, my beloved. Long before I met you
I had waited for you. I had always waited for you.
When I was a child and my mother would see me sad
she would lean down and ask. What is it my boy?
I wouldn’t talk. I would only look behind her shoulder
at a world without you.
And as I would go back and forth with the pencil
it was as if I learned to write songs for you.
When I would touch the wet glass of the window it was
because you were late
when at night I would gaze the stars it was
because I missed your eyes
and when my doorbell rang and I opened
no one was there. However somewhere in the world
your heart was beating.
This way I lived. Always.
And when we first met—you remember?—you
opened your arms ever so tenderly
as though you had known me for years. But of course
you knew me. Because before you came to my life
you had lived in my dreams
my beloved.
~TASOS LIVADITIS-SELECTED POEMS, poetry, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, Canada, 2014
Constantine Cavafy
Η ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ
Τί συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ επιτυχία να σε αρνείται
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τί φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις)
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία
και τί ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.
SATRAPY
How unfortunate though you are made
for great and beautiful deeds
your unjust fate always denies you
encouragement and success;
worthless habits, pettiness
and indifference distract you.
And what a horrible day when you give in
(the day you let yourself give in)
and you set out on the road to Susa
and you approach the monarch Artaxerxes
who favors you with a place at his court
and offers you satrapies and such.
And you accept them in despair
these things that you don’t want.
Your soul craves other things, yearns for other things:
the praise of the people and the sophists,
that difficult and priceless “Well Done”;
the Agora, the Theater, and the Laurels.
Will Artaxerxes give you these things?
Can your Satrapy provide them?
And what sort of life will you live without them?
~Κωνσταντίνου Καβάφη-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~C. P. Cavafy-Poems/translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2014
HELEN (excerpt) by YANNIS RITSOS, translated by Manolis Aligizakis
ΕΛΕΝΗ του ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ σε μετάφραση μου//HELEN by YANNIS RITSOS in my translation
Ναι, ναι, — εγώ είμαι. Κάτσε λίγο. Κανένας πια δεν έρχεται. Κοντεύω
να ξεχάσω τα λόγια. Κι ούτε χρειάζονται. Πλησιάζει θαρρώ το καλοκαίρι·
σαλεύουν αλλιώς οι κουρτίνες —κάτι θέλουν να πουν,— ανοησίες. Η μια τους
έχει βγει κιόλας έξω απ’ το παράθυρο, τραβιέται, να σπάσει τους κρίκους,
να φύγει πάνω απ’ τα δέντρα, —ίσως κιόλας να ζητάει να τραβήξει
ολόκληρο το σπίτι κάπου αλλού— μα το σπίτι αντιστέκεται μ’ όλες τις γωνιές του
και μαζί του κι εγώ, παρότι νιώθω, εδώ και μήνες, ελευθερωμένη
απ’ τους νεκρούς μου κι απ’ τον ίδιο τον εαυτό μου· κι αυτή μου η αντίσταση,
ακατανόητη, αθέλητη, ξένη, είναι το μόνο δικό μου — ο δεσμός μου
με τούτο το κρεβάτι, με τούτη την κουρτίνα· — είναι κι ο φόβος μου, σα να κρατιέμαι
ολόσωμη απ’ αυτό το δαχτυλίδι με τη μαύρη πέτρα πού φοράω στο δείχτη.
Yes, yes, it’s me. Come sit for a while. No one comes anymore
I have almost forgotten
the words. Not that they are necessary. Summer must be
very close
the curtains stir — they wish to say something — nonsense.
One of them
pulls out of the window as if to break away from its hook
to fly
over the trees — perhaps it wishes to take the whole
house somewhere else — but the house resists in all
its corners
and I do too, although I feel, for a few months now, freed
from all my dead and from myself; and this resistance
of mine,
incomprehensible, spontaneous, foreign, is my one thing — my attachment
to this bed, to this curtain — and it is also my fear
as if my whole body
is held by this ring with the black stone, the one I have
on my pointer.
Katerina Anghelaki Rooke-Selected Poems, translated by Manolis Aligizakis
Επιλεγμένα Ποιήματα Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ σε μετάφραση μου και εισαγωγικό σημείωμα από την κριτικό Χρύσα Νικολάκη μόλις κυκλοφόρησε στη Β. Αμερική///Selected poems by Katerina Anghelaki Rooke, in my translation and Introduction by the book critic Xrisa Nikolaki was just released in N. America.
https://libroslibertad.com/…/katerina-anghelaki-rooke-sele…/
Γιατί ‘Greece’ αντί ‘Hellas’. Γιατί ‘Greeks’ αντί ‘Hellenes’.
‘’Σχέση με τους αρχαίους Έλληνες έχουμε εμείς, λένε οι Γάλλοι, οι Εγγλέζοι και οι Γερμανοί. Εμείς, που τους ανακαλύψαμε, τους αναστυλώσαμε, τους εξηγήσαμε. Για τους Ευρωπαίους οι νεοέλληνες είμαστε μια δράκα ανθρώπων απρόσωπη, ανάμεσα σε βαλκανιλίκι, τουρκολογιά και αράπηδες. Είμαστε οι ορτοντόξ. Με το ρούσικο τυπικό στη γραφή, με τους κουμπέδες και τους τρούλλους πάνω από τα σπίτια των χωριών μας, με ακτινογραφίες σωμάτων και σκουληκόμορφες φιγούρες αγίων στους τοίχους των εκκλησιών. Οι Ευρωπαίοι βλέπουνε τους πολιτικούς μας να ψηφίζουν στη Βουλή να μπει το «ορθόδοξος» στην ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, κατά τη διαταγή των παπάδων, και κοιτάνε ανακατωμένοι και ναυτιάζοντας κατά το θεοκρατικό Ιράν και τους Αγιατολάχους. Τέτοιοι οι βουλευτές μας, ακόμη και της Αριστεράς. ‘’Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί (sic) εκατάστρεψαν το έθνος’’. Έτσι γράφει ο Παπαδιαμάντης. (…) Οι νεοέλληνες ζούμε χωρίς εθνική ταυτότητα. Οι νεοέλληνες είμαστε ένα γέννημα μπασταρδεμένο και νόθο. Ούτε ίπποι ούτε όνοι, ούτε όνισσες…
View original post 9,113 more words
Yannis Ritsos-Poems//translated by Manolis Aligizakis
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ο άνεμος κουβεντιάζει μπροστά στα παράθυρα
όπως εκείνοι που πρόκειται να χωρίσουν.
Τα έπιπλα γίνονται σαν τα φτωχά κορίτσια που μαζεύουν
τις πεσμένες ελιές. Η βραδιά περπατάει κάτω απ’ τα λιόδεντρα
ολομόναχη, κι ο κάμπος με τα θερισμένα στάχυα
είναι μια άρνηση. Το παλιό δέρμα του τζίτζικα
μοιάζει μ’ ένα μικρό καμπαναριό γκρεμισμένο στα ξερά χόρτα.
Έρχεται αργότερα η ψιχάλα — κυνηγάει τα σπουργίτια,
αργά το φεγγάρι πλαγιάζει κάτου απ’ τα κυπαρίσσια
σαν το παρατημένο αλέτρι. Ο ζευγολάτης
κοιμάται κάτου απ’ το χώμα —
η γυναίκα του μονάχη με το σκυλί και το λιγνό βόδι.
Τα χέρια της σιωπής είναι παγωμένα
έτσι που δένει κάτου απ’ το πηγούνι της το μαύρο τσεμπέρι της.
Όμως στο ξύλο του αλετριού μένει το χνάρι του χεριού του πιο
δυνατό απ’ το χέρι του
κι η ράχη της καρέκλας κρατάει ζεστό το φάρδος της πλάτης του.
Για τούτα τ’ ασήμαντα πράματα — δεν ξέρω —
θέλω να γράψω ένα μικρό τραγούδι που να δείχνει πως δεν ξέρω
τίποτα για όλ’ αυτά, μόνο πως είναι αυτά όπως είναι
μονάχα, καταμόναχα κι ούτε ζητάνε καμιά μεσολάβηση
ανάμεσα σ’ εκείνα και σε κάποιον άλλον.
SOLIDARITY
The wind converses with the windows
like those who are going to separate.
The furniture becomes like the poor girls who gather
fallen olives. The evening walks under the olive trees
all alone and the field with harvested wheat
is a denial. The shed husk of the cicada
resembles a small bell-tower fallen on dry grass.
Later, the drizzle comes – it hunts the sparrows,
slowly the moon lies down under the cypresses
like the abandoned plow. The plowman
sleeps beneath the soil –
his wife alone with the dog and the thin ox.
The hands of silence are frozen
as she ties her black headscarf under her chin.
But the trace of his hand stays on the wood of the plow
more strong than his hand
and the chair’s back retains the warmth of his broad shoulder blades.
About these insignificant things – I don’t know –
I want to write a small song that will show I don’t know
anything about them, only that they are as they are
alone, completely alone and they don’t ask for any mediation
between themselves and someone else.
~Γιάννη Ρίτσου-Εκλεγμένα Ποιήματα/μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Selected Poems/translated by Manolis Aligizakis
ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ
Το μυθιστόρημα μου, ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ , σχεδόν έτοιμο να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Οστρια. Τους ευχαριστώ πολύ.
My novel SWAMPED is almost ready for release in Athens by the publisher OSTRIA PUBLICATIONS. (Title of the Greek Edition is, In the Whirl of the Stock Market)
