Ευχαριστώ πολύ τον Anders Dahlren, για την παρουσίαση, στη Σουηδία, μερικών μου ποιημάτων στον εξαιρετικό του ιστότοπο που εστιάζεται σε ποίηση… Μεσογειακή….//I extend me appreciation to Anders Dahlgren, editor of the www.odyssey.pm, in Sweden, for the presentation of a few of my latest poems
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Κοιτάζει πάλι, παρατηρεί, διακρίνει
μέσα σε μιαν απόσταση χωρίς καθόλου νόημα,
μες στη διάρκεια που πια δεν ταπεινώνει,
τους σβώλους ναφθαλίνης στη χαρτοσακκούλα,
τα ξερά κληματόφυλλα στον τρύπιο κουβά,
το ποδήλατο στ’ αντικρυνό πεζοδρόμιο.
Άξαφνα
ακούει το χτύπημα πίσω απ’ τον τοίχο,
το ίδιο εκείνο, συνθηματικό, καταμόναχο,
το βαθύτερο χτύπημα. Αισθάνεται αθώος
πούχει ξεχάσει τους νεκρούς.
Τις νύχτες, τώρα
δε χρησιμοποιεί ωτασπίδες—τις έχει αφημένες
μες στο συρτάρι του μαζί μα τα παράσημά του
και με την πια αποτυχημένη τελευταία του προσωπίδα.
Μονάχα που δεν ξέρει αν είναι η τελευταία.
RESURRECTION
He looks again, observes, discerns
in a distance that has no meaning at all
in the continuance that doesn’t humiliate anymore
the moth balls in the paper bag
the dry grape leaves in the leaky pail
the bicycle on the opposite sidewalk.
Suddenly
he hears the knock behind the wall
that same one, coded, totally alone,
the deepest knock. He feels innocent
that he has forgotten the dead.
At night, now, he doesn’t
use earplugs anymore – he’s left them
in the drawer along with his medals
and with his last most unsuccessful mask.
Only he doesn’t know whether it’s the last one.
~Γιάννη Ρίτσου-Εκλεγμένα Ποιήματα/μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Selected Poems/translated by Manolis Aligizakis
www.authormanolis.wordpress.com
Ποίημα Σίσσυς Δουτσίου σε μετάφραση μου//Poem by Sissy Doutsiou-my translation
Η ΝΥΦΗ
Δακρυσμένες νύφες
και οι ανεστανάρηδες να ουρλιάζουν.
Ένα θαύμα που δεν έγινε.
Βαθιά Απελπισία
Εγένετο το θέλημα σου –
ανοιγμένα τα εύθραστα σκέλια της γυναίκας σου
κάθε πρωί ο αφέντης δίνει διαταγές
οι δούλοι προσκυνάνε.
Η γυναίκα του μια πόρνη
τα σεντόνια ωμά ροζ
άνευ ακραίου ενθουσιασμού
κάτω από τα πράσινα όνειρα
μέσα σε ένα σπίτι.
Λείπει η ευφορία
πεταγμένα εσώρουχα, βιλία, κόμικ, πέτρες, πετσέτες,
ιδρωμένα σορτς και αλατισμένες φανέλες.
Ένας οξύς πόνος
κλείνω τα πόδια μου
τα φέρνω στο στήθος μου.
Ένα μικρό σμήνος πουλιών
καλοσορίζει τα δάκρυα μπροστά σου
– σκέφτομαι τον ποταμό Ούς –
ισοροπημμένα σε ξανθιά αγκάθια κοιτάζεις τους μώλωπες
παίζουν σαν παιδιά κοιτάζουν το ένα το άλλο
αρσενικό – θυληκό – γένος ουδέτερο
Λυπάμαι, σήμερα φέυγω.
Κάποια παιδιά είναι καταδικασμένα να μεγαλώσουν.
THE BRIDE
Teary brides and the screaming live coal walkers.
The miracle that wasn’t.
Indescribable desperation.
Let your wish come true.
The tender legs of your woman are open
each morning the master gives orders
the slaves obey.
His woman a whore
on plain pink bedsheets
beyond a shred of enthusiasm
under green dreams
inside a house.
Absent euphoria
books, comics, stones, napkins thrown on the floor
sweaty shorts and salty inside shirts.
A sharp pain
I contract my legs
bend them to my chest
a small flock of birds
welcomes my tears in front of your eyes
I think of the river Ouse
as if balanced on blonde thorns, you inspect the bruises
as they play like children one against the other
male-female-neuter genders.
I’m sorry, but today I’ll leave.
Some children are doomed to grow.
Neo-Hellene Poets an Anthology 1750-2018, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Ekstasis Editions, 2018
www.libroslibertad.com
www.ekstasiseditions.com
ΛΑΘΗ
Ο άντρας καθόταν στον καναπέ, μιλούσε,
άκουγε τη φωνή του, διόρθωνε τον τόνο της. Η γυναίκα
διόρθωνε τα μαλλιά της μπροστά στον καθρέφτη.
Τα μαλλιά της γυναίκας είταν βαμμένα.
Η φωνή του άντρα είταν βαμμένη. Το `ξέραν.
Σβήσαν το φώς. Γονάτισαν αντικρυστά και κλάψαν.
Ύστερα κάναν έρωτα στο πάτωμα. Κ’ έξω, η γριά
χτυπούσε τη μπετούγια της σιδερένια πόρτας.
MISTAKES
The man was sitting on the couch; he was speaking;
he was listening to his voice; he corrected its tone. The woman,
before the mirror, was fixing up her hair.
Her hair was dyed.
The man’s voice was dyed. They knew it.
They turned off the lights. They kneeled opposite each other and cried.
Then, they made love on the floor. And outside, the old woman
knocked the latch of the metal door.
~Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, 2014
Poem by Maria Polydouris//Ποίημα Μαρίας Πολυδούρη
ΤΟΥ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ
Οι νέοι που φτάσανε μαζὶ στο έρμο νησί με σένα
κάποια βραδιὰ μετρήθηκαν κ᾿ ηύραν εσὺ να λείπης.
Τα μάτια τους κοιτάχτηκαν τότε, χωρὶς κανένα
ρώτημα, μόνο εκίνησαν τις κεφαλὲς της λύπης.
Νύχτες πολλές, θυμήθηκαν, απὸ τη μόνωση σου
ένα σημείο απὸ φωτιὰ τους έστελνες, γνωρίζαν
το θλιβερὸ χαιρέτισμα που φώταε της αβύσσου
τους δρόμους κι᾿ όλοι απόμεναν στον τόπο τους που ορίζαν.
Απόμεναν στην ίδια τους πικρία, κρεμασμένοι
έτσι μοιραία και θλιβερὰ στο «βράχο» του κινδύνου.
Κι᾿ όταν πια τους χαιρέτισες, οι αιώνια απελπισμένοι
ψάλαν μαζὶ κάποια στροφὴ καθιερωμένου θρήνου.
Μα φτάνουν πάντα στο «νησί» τα νέα παιδιὰ ολοένα.
Στην άδεια θέση σου ζητοῦν της ζωής το ελεγείο.
Σου φέρνουνε στα μάτια τους δυο δάκρυα παρθένα
και της καινούργιας σου Εποχής το πλαστικὸ εκμαγείο.
FOR KARIOTAKIS
The young men who arrived to the deserted island with you
one night counted themselves and found you missing.
They looked each other in the eyes and no wonder
they shook their heads in sadness. They recalled many nights that
from your loneliness a sign of fire you would send and they knew
the sad welcome of the abyss lighting the roads
and for this they stayed in their familiar places
they grieved, as if fatefully and sorrowfully they hanged
from the “rock” of danger and when you said goodbye, you,
the forever desperate they sang a few verses of a traditional dirge.
The young men arrive to the island every year
and they search for the elegy of life in your vacant spot.
They maintain two tears in their eyes for you
and for the new Epoch you have established.
NEO-HELLENE POETS AN ANTHOLOGY 1750-2018, translated by Manolis Aligizakis,
Libros Libertad, Ekstasis Editions, 2018 www.libroslibertad.comwww.ekstasiseditions.com
Ποίημα Νάνου Βαλαωρίτη//Poem by Nanos Valaoritis
ΤΡΟΙΑ
Πόσοι στο πέλαγος, πόσοι πνιγμένοι
κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν
όλοι περίμεναν να σ’ αντικρύσουν.
Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.
Στις αμμουδιές, θυμήσου, οι πεθαμένοι,
καθώς περνάς, γυρεύουν να μιλήσουν.
Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν.
Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι.
Τούτη την άνοιξη, κανείς δεν ξέρει!
Ο ποταμός μού γέμιζε το στόμα
κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι.
Τ’ άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα.
‘Οταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι,
Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα!
TROY
Of the ones who’re in the sea, some drown
some return to become castaways
they all wait to face you.
Only Death doesn’t wait.
Remember that along the shore the dead
wait to talk to you as you walk by.
What we might build they’ll knock down.
It seems the defeated have won.
No one knows what will happen this spring.
The river filled my mouth
and the sun held my hand.
Horses returned without bodies
when we returned during the summer
oh God, the towers had changed color
Neo-Hellene Poets — an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2018
www.libroslibertad.com
Ποίημα Νάνου Βαλαωρίτη//Poem by Nanos Valaoritis
ΤΡΟΙΑ
Πόσοι στο πέλαγος, πόσοι πνιγμένοι
κι όσοι γυρίζοντας θα ναυαγήσουν
όλοι περίμεναν να σ’ αντικρύσουν.
Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.
Στις αμμουδιές, θυμήσου, οι πεθαμένοι,
καθώς περνάς, γυρεύουν να μιλήσουν.
Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν.
Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι.
Τούτη την άνοιξη, κανείς δεν ξέρει!
Ο ποταμός μού γέμιζε το στόμα
κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι.
Τ’ άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα.
‘Οταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι,
Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα!
TROY
Of the ones who’re in the sea, some drown
some return to become castaways
they all wait to face you.
Only Death doesn’t wait.
Remember that along the shore the dead
wait to talk to you as you walk by.
What we might build they’ll knock down.
It seems the defeated have won.
No one knows what will happen this spring.
The river filled my mouth
and the sun held my hand.
Horses returned without bodies
when we returned during the summer
oh God, the towers had changed color
Neo-Hellene Poets — an Anthology of Modern Greek Poetry, 1750-2018, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2018
Οι γνώσεις μας για το Διόδοτο είναι σχεδόν μηδαμινές. Ο Γεωργοπαπαδάκος παραθέτει σε υποσημείωση: «Δεν ξέρουμε τίποτε περισσότερο για το συνετό αυτόν άντρα». Το σίγουρο είναι ότι παίρνει το λόγο όταν συγκεντρώνεται η εκκλησία του Δήμου για να συζητήσει την αναθεώρηση της εξοντωτικής απόφασης εναντίον των Μυτιληναίων για την αποστασία τους. Ο Θουκυδίδηςπαρουσιάζει το λόγο του αμέσως μετά τον εμπρηστικό λόγο του Κλέωνα (που δικαίωνε την ολοκληρωτική καταστροφή των Μυτιληναίων) ως αντίβαρο επιείκειας και λογικής απέναντι στην τυφλή, ισοπεδωτική ορμή της προηγούμενης εκδικητικής απόφασης. Όμως ο λόγος του Διόδοτου είναι πολιτικός. Είναι δηλαδή προορισμένος να καταδείξει το συμφέρον της πόλης. Υπό αυτούς τους όρους κάθε συναισθηματισμός ή ανθρωπιστική διάθεση δεν μπορούν να έχουν καμία ισχύ, αφού εδώ μιλάμε για τον ξερό ωφελιμισμό της πόλης, που οφείλει να βγει κερδισμένη από τις περιστάσεις.
View original post 1,352 more words
Elke Rehder, Tanz blau grau
My father is light
My father is as light as a flower
when he falls in autumn like the leaves
of the book which he ever read
in the warmth of the winter.
When you leave from here,
Father,
I will leave as well.
Something of you
will remain in me,
always.
And something of me
will always go with you.
Enrique Solinas, Argentina 1969
Ο Πατέρας μου
Είν’ ελαφρός σαν ένα λουλούδι
και πέφτει το φθινόπωρο σαν φύλλο
βιβλίου που ποτέ δεν διάβασε
στη ζεστασιά του χειμώνα
σαν φύγεις απ’ τον κόσμο
πατέρα, κι εγώ θα φύγω
κάτι δικό σου να παραμείνει
μαζί μου για πάντα
και κάτι από μένα
να `ναι πάντα μαζί σου
Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη/translated by Manolis Aligizakis
A proverb
“A fat stomach does not bear a subtle mind”
Γαστὴρ παχεῖα λεπτὸν οὐ τίκτει νόον. (Arsenius, 5.22a1)
Od. 18.54-56
“Friends, it is in no way good for an old man
In the clutches of sorrow to fight a younger man.
But my no-good stomach compels me, that I might fall beneath his blows.”
“ὦ φίλοι, οὔ πως ἔστι νεωτέρῳ ἀνδρὶ μάχεσθαι
ἄνδρα γέροντα δύῃ ἀρημένον· ἀλλά με γαστὴρ
ὀτρύνει κακοεργός, ἵνα πληγῇσι δαμείω.
γαστήρ, ἡ: “stomach”
γαστραία: A type of turnip
γαστρίδουλος: “slave to one’s stomach”
γαστρίον: “sausage”
γαστρίζω: “to punch someone in the belly”
γραστριμαργία: “gluttony”
γαστροβαρής: “stomach-heavy”, i.e. “heavy with child”
γαστροκνημία: lit. “shin-stomach”, so “calf”
γαστρολογία: An almanac for gourmands, so “foodie-book”
γαστρομαντεύομαι: “to divine by the stomach”
γαστροπίων: “a fat-bellied fellow”
γαστρορραφία: “sewing a stomach wound”
γαστρόρροια: “diarrhea”
γαστροτόμος: “stomach cutting”
γαστροχάρυβδις: “having a gaping maw of a belly”
γαστρόχειρ: lit. “stomach-hand”, so…
View original post 10 more words
