ΑΝΕΠΙΣΗΜΑΝΤΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ
Εύθραστα, ωραία αντικείμενα—κρύσταλλα, πορσελάνες, μερικά χρυσά
ή ασημένια
φιλικά δώρα, ή βραβεία τιμητικά—τρόπαια σεμνών αγώνων
που μήτε περιμέναμε την αναγνώρησή τους. Πολύ τα χαρήκαμε τότε,
πολύ τα προσέξαμε, τα βάλαμε (με κάποιο δισταγμό είναι αλήθεια)
σε όμορφες θέσεις, — όχι τόσο εμφανείς. Καμιά φορά, τα βράδια,
όταν ανάβουν τα φώτα στο απέναντι μπάρ, τα δείχναμε σε δυο τρεις φίλους
τους πιο πιστούς (άν υπάρχουνε τέτοιοι). Με τα χρόνια
πληθύνανε πολύ—σωστός μπελάς—πού να τα βάλεις, πώς να τα εξα-
σφαλίσεις;
κι η σκόνη κι η καπνιά, η υγρασία, η συνήθεια. Ξεχάστηκαν
σε χαρτονένια κιβώτια, πάνω στο πατάρι, μες στη τζίβα, διπλωμένα
σε παλιές ηρωικές εφημερίδες. Ωστόσο, τις νύχτες, πότε πότε,
ακούς ένα ντιν, και πάλι ντιν, καθώς σκουντιούνται μεταξύ τους,
σα γυάλινες καμπάνες σε θανάτους μικρών κοριτσιών λησμονημένων.
UNNOTICED DEATHS
Fragile, beautiful objects – crystals, porcelains, some gold
or silver
gifts from friends or honorary awards – trophies of decorous competitions
we never expected recognition for. We enjoyed them so much, back then
we paid much attention to them and placed them (with some hesitation
really) in appropriate positions – not so conspicuous. Sometimes at night,
when the lights came on in the opposite bar, we showed them
to two-three friends the most trustworthy (if such truly exist). As the years
went by, they multiplied – a true headache – where can one put them, how
can one secure them
and the dust, the smoke, the dampness, the habit. They got forgotten
in carton boxes in the attic, in burlap sacks wrapped in
old heroic newspapers. Nevertheless, at night, from time to time
you hear a din, and again a din, as they nudge each other
like glass bells on the deaths of young forgotten girls.
Γιάννη Ρίτσου-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Yannis Ritsos-Poems/Translated by Manolis Aligizakis
Hellenic Canadian Literature 