Manolis Anagnostakis/translated by Manolis Aligizakis

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μίαν οικτρὴ παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τί κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερὰ εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μίαν εκζήτηση παράλογη πέρα απὸ κάθε νόημα;
(κι αυτοὶ γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρὶς στο μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατὶ έτσι νικούμε τη ζωὴ
Ἢ γιατὶ έτσι φτύνουμε ένα-ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μία στιγμὴ στο στεγνωμένο νου τους περνά μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπὴ ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες που δεν έχεις πια τί να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικὰ και χρηματιστηριακὲς επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ᾿ όνομά σου
Απλὲς προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μίαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι άν σκέφτομαι είναι γιατὶ η συνήθεια είναι πιο προσιτὴ ἀπὸ την τύψη.
Μα ποιος θα `ρθει να κρατήσει την ορμὴ μιας μπόρας που πέφτει;

 

 

LOVE IS FEAR

 

 

Love is the fear that connects us with others

when they take control of our days and hang them like tears

when along with them our days die in a wretched disfiguring

the last schemes of our childish emotions

and what does the extended hand of people holds?

It knows how to squeeze tightly where logic fools us

when time stops and memory is uprooted

in a pointless search beyond logic?

(and one day they return without any wrinkle in their mind

they discover their wives and children have grown

they frequent the little stores and cafes of the neighborhood

they read the epic routine of each and every morning).

Do we truly die for the others or this way we avenge our lives

or this way we spit all the measly resemblances

and at some time a sunray goes through our dried up minds

something like a vague memory of our lively prehistory.

We have reached the days when you don’t know what to measure

erotic events and stock market companies

you can’t find a mirror into which to cry out your name

simple intentions of life secure the current affairs

boredom, lust, dreams, business dealings, cheating

and if I think it’s because custom is better than guilt.

However who will come to stop the momentum of falling rain?

 

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη, Ekstasis Editions, Victoria, BC, φθινόπωρο, 2017

ANTHOLOGY of NEOHELLENIC POETRY, translated by Manolis Aligizakis, Ekstsis Editions, Victoria, BC,  autumn 2017

Katerina Anghelaki Rooke//translated by Manolis Aligizakis

 

Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ//Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη

 

ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΖΩΗ

 

 

Έχω κλείσει όλα τα παράθυρα

που έβλεπαν στον κήπο της σάρκας.

Τα παντζούρια μόνο άγγιζαν

τα κλαδιά της αγάπης

που έγερναν ξεραμένα

κι άγγιζαν το χώμα.

Μακριά στεκόμουνα

από τη θέα των  θνητών αστεριών

φυλαγόμουνα μήπως κι επιθυμήσω.

Και τώρα; Χωρίς τίποτα ν’ αλλάξει

υπήρξε μόνο μια στιγμή

όπου ένα εύγλωττο βλέμμα

περιέγραφε κάτι

ασύγκριτα πιο συναρπαστικό

απ’ τη δική μου πραγματικότητα

 

 

 

MOMENTARY LIFE

 

 

I closed all the windows

that looked to the garden of flesh

the shutters only touch

the tree branches of love

that hang loose

and touch the ground

I stay away from

the view of mortal stars

I hide myself just not to desire.

And now? With nothing changed

only one moment is left

when the keen eye

will describe something

incomparably more exciting

than my own reality

 

ANTHOLOGY of  NEOHELLENIC POETRY, translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, autumn 2017

 

Anthology of Neohellenic Poetry–translated by Manolis Aligizakis

Ο ΣΩΤΗΡΑΣ (by Miltos Sachtouris)

 

Μετρώ στα δάχτυλα των κομμένων χεριών μου

τις ώρες που πλανιέμαι στα δώματα αυτά τ’ ανέμου

δεν έχω άλλα χέρια αγάπη μου κι οι πόρτες

δε θέλουνε να κλείσουν κι οι σκύλοι είναι ανένδοτοι

 

Με τα γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στα βρώμια αυτά νερά

με τη γυμνή καρδιά μου αναζητώ (όχι για μένα)

ένα γαλανό παράθυρο

πώς χτίσανε τόσα δωμάτια τόσα βιβλία τραγικά

δίχως μια χαραμάδα φως

δίχως μια αναπνοή οξυγόνου

για τον άρρωστο αναγνώστη

 

Αφού κάθε δωμάτιο είναι και μια ανοιχτή πληγή

πώς να κατέβω πάλι σκάλες που θρυμματίζονται

ανάμεσα απ’ το βούρκο πάλι και τ’ άγρια σκυλιά

να φέρω φάρμακα και ρόδινες γάζες

κι αν βρω το φαρμακείο κλειστό

κι αν βρω πεθαμένο το φαρμακοποιό

κι αν βρω τη γυμνή καρδιά μου στη βιτρίνα του φαρμακείου

 

Όχι όχι τελείωσε δεν υπάρχει σωτηρία

 

Θα μείνουν τα δωμάτια όπως είναι

με τον άνεμο και τα καλάμια του

με τα συντρίμμια των γυάλινων προσώπων που βογγάνε

με την άχρωμη αιμορραγία τους

με χέρια πορσελάνης που απλώνονται σε μένα

με την ασυχώρετη λησμονιά

 

Ξέχασαν τα δικά μου σ ά ρ κ ι ν α χέρια που κόπηκαν

την ώρα που μετρούσα την αγωνία τους

 

 

 

SAVIOR

 

I count the fingers of my severed hands

the hours I’ve spent on these windy roofs

I have no other hands, my love, and the doors

don’t close and the dogs are uncompromising.

 

With my naked legs deep in these dirty waters

with my naked heart I long (not for myself)

a light-blue window

how have they built so many rooms

so many tragic books

without a shred of light

without a short breath of oxygen

for the sick reader

 

since each room is but an open wound

how can I descent the tumbled stairs again

among the bog and the wild dogs

to bring medicine and rosy gauzes

and if I find the pharmacy closed

and if I find the pharmacist dead

and if I find my naked heart on the window display of the pharmacy

 

No, no, it’s all over, there’s no salvation

 

the rooms will remain as they were

with the wind and its reeds

with the ruins of glassy faces that moan

with their achroous bleeding

with porcelain hands opened towards me

with the unforgiving forgetfulness

 

They’ve forgotten my fleshy hands which were severed

when I was measuring their agony

 

 

 

ANTHOLOGY OF NEOHELLENIC POETRY, translated by Manolis Aligizakis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, autumn 2017

KARYOTAKIS-POLYDOURI

ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Δε με τυραννάει το άγριο κακοκαίρι, όπως τάλλα εμένα
και της χλωμιασμένης μου όψης δε μαδάνε ένα ένα τα φύλλα.
Οι καλές οι μοίρες κ’ οι κακές καρτέρι κι αν μώχουν στημένα,
σάμπως πεταλούδες να με τριγυρνάνε νοιώθω ανατριχίλα.

Είμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Γέννημα και θρέμμα στην ψυχή μου μέσα το κακό φωλιάζει.
Και ζωή και χάρος είμαι, απ’ τη γελάστρα τύχη δεν προσμένω.
Αψηλό κι’ ωραίο στήνω το κορμί μου κι’ άλλο δε μου μοιάζει.
Όμως όταν δείξω τις πληγές μου στάστρα, θάμαι πεθαμένο.

 

I’M THE FLOWER

 

I’m the flower ravaged by a secret heart ache

the hot summer doesn’t bother me like other times

and the leaves of my wilted face don’t fall one by one.

Good omens and bad luck lurk ready to attack

and I shiver as if butterflies flutter all around me.

 

I’m the flower ravaged by a secret heart ache

the evil, born and raised in my soul, nests inside me.

I’m life and death and I don’t expect much from the foolish fate

I stand tall and beautiful unlike any other

and when I’ll show my wounds to the stars, I’ll be dead.

 

KARYOTAKIS-POLYDOURI//THE TRAGIC LOVE STORY, Libros Libertad, 2016

www.manolisaligizakis.com

Maria Polydouri

ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Φίλε, του φθινοπώρου ήρθε η Ώρα
στην πόρτα μου έξω. Κίτρινο φορεί
στεφάνι από μυρτιά. Στα νικηφόρα
χέρια της μια κιθάρα θλιβερή.

Κιθάρα παλαιική που κλει πληθώρα
μέσα της ήχους και ήχους. Ιερή
κοιτίδα. Κάθε πόνος, κάθε γνώρα
που ήταν γλυκιά και γίνηκε πικρή.

Ήχος μες στην καρδιά της αποστάζει.
Φίλε, του φθινοπώρου η Ώρα εκεί
στην πόρτα μου ήρθε, δίχως να διστάζει

και το κιθάρισμά της πότε πότε
σα να ‘τανε η φωνή σου η μυστική,
τους στίχους σου που μου τραγούδαες τότε.

DEDICATION My friend the hour of autumn has arrived just outside my door.  It wears a crown made of myrtle and in its victorious hands it holds a sorrowful guitar. Ancient guitar that hides inside itmany sounds and echoes, reveredbeginning, each and every pain, each sweetexperience that has become bitter sounds that dripping on its heart. My friend the hour of autumn has ruthlessly reached my door: no hesitation though sometimes the vibrations of its chords sound like long ago when your secret voice sang your verses for me.

 

Maria Polydouris//NEOHELLENIC POETRY — AN ANTHOLOGY, Libros Libertad, 2016

www.manolisaligizakis.com

CAVAFY//ΚΑΒΑΦΗΣ

ΓΙΑ ΝΑΡΘΟΥΝ

Ένα κερί αρκεί. Το φώς του αμυδρό
αρμόζει πιο καλά, θάναι πιο συμπαθές
σαν έρθουν της Αγάπης, σαν έρθουν η Σκιές.
Ένα κερί αρκεί. Η κάμαρη απόψι
να μην έχει φως πολύ. Μέσα στην ρέμβην όλως
και την υποβολή, και με το λίγο φώς—
μέσα στην ρέμβην έτσι θα οραματισθώ
για νάρθουν της Αγάπης, για νάρθουν η Σκιές.

SO THEY WILL COME

One candle is enough its dim light
will be more suitable hospitable
when the shadows come, the shadows of Love.

One candle is enough. Tonight the room
should not have too much light. Deep in reverie,
in subjection, and in the low light—
completely in reverie I shall envisage
the coming of the shadows, the shadows of Love.
~ΚΑΒΑΦΗ-ΠΟΙΗΜΑΤΑ, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~CAVAFY-POEMS, translated by Manolis Aligizakis
http://www.libroslibertad.ca

CARESSING MYTHS

 

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Αγάπη και ελευθερία
συνθήματα και πράξεις
οικουμενικά όνειρα
το φιλί που άφησε λουλούδια
το παγωμένο δάκρυ στο βίντεο
υπήρξε χρόνος αθωότητας
υπήρχαν
τα δώρα όλα του έρωτα
GIFTS OF EROS

Love and freedom
emotions and actions
universal dreams
the kiss that left behind flowers
the frozen tear in the video
it was the time of innocence
there were
the gifts of Eros
~CARESSING MYTHS, Translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, B.C.

Κ. Καβάφης//C. Cavafy

THIS MUCH I GAZED

This much I have gazed on beauty—,
my vision is filled with it.

Contours of the body. Red lips. Sensual limbs.
Hair as if taken from Greek statues;
always beautiful, even when undone,
and falling, a bit, on the white brow.
Faces of love, as my poetry
wished them…in the nights of my early manhood,
in my nights, secretly, met…

ΕΤΣΙ ΠΟΛΥ ΑΤΕΝΙΣΑ
Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.

Γραμμές του σώματος. Κόκκινα χείλη. Μέλη ηδονικά.
Μαλλιά σαν από αγάλματα ελληνικά παρμένα
πάντα έμορφα, κι αχτένιστα σαν είναι,
και πέφτουν λίγο, επάνω στ’ άσπρα μέτωπα.
Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν
η ποίησίς μου…μες στες νύχτες της νεότητός μου,
μέσα στες νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα…

 

http://www.ekstasiseditions.com

AUTUMN LEAVES

ΑΓΑΠΗΣ ΠΟΙΗΜΑ

Γράψε μου ένα ποίημα
είπες
που να μιλά γι’ αγάπη

τα χείλη σου θα περιγράφει
είπα
το χρώμα τους θα υπογραμίζει

θα συλλαμβάνει το γελάκι τους
κι έσκυψα με δέος περισσό

σα να `μουν μπρος στο άγαλμα
τ’ ολόγυμνο του Έρωτα

 

LOVE POEM

Write a poem for me
you said
to talk of love

it’ll describe your lips
I said
their smile it will capture

their color it will accentuate
and I bowed in awe

as if before the statue
of naked Eros

 

http://www.ekstasiseditions.com

 

Κωστής Παλαμάς//Kostis Palamas

HEDONISM

A fleshless string of beads made of songs
I haven’t given you today
with the spells and games of a charmer
I’ll cloy you, my love.

Naked. And like a vine I’ll climb
to taste your body that devours me
the tender hairs of your mound
with my fingers I’ll conflagrate

wine that enraptures and milk that soothes
to sleep drop by drop I’ll bring
to moisten you with all my body

and on your white sculptured legs
two vases that drive me crazy
my honey like a maniac, at last, I’ll ejaculate.

ΗΔΟΝΙΣΜΟΣ
Ἀπὸ τραγούδια ἒν᾿ ἄυλο κομπολόϊ
σ᾿ ἐσὲ δεν ἦρθα σήμερα να δώσω.
Με τα παιγνίδια ἐγὼ θα σε λιγώσω
και με τα ξόρκια, ἀγάπη μου, ἑνὸς γόη.

Γυμνοί. Και σαν κισσὸς θα σκαρφαλώσω
για να φάω το κορμί σου που με τρώει.
Του λαγκαδιοῦ σου τη δροσάτη χλόη
με το χέρι θρασὰ θα την πυρώσω.

Το κρασὶ που ξανάφτει και το γάλα
που κοιμίζει, θα φέρω στάλα-στάλα,
μ᾿ ὅλο μου τὸ κορμί, νὰ σὲ ποτίσω.

Και στα πόδια σου τ᾿ ἀσπροσκαλισμένα,
δύο βάζα που μου παίρνουνε τα φρένα,
στερνὴ μανία το μέλι μου θα χύσω.

 

~Κωστή Παλαμά, μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη