The Second Advent of Zeus

ΔΥΑΔΙΚΟΤΗΤΑ

 

Και γέλασα με του κωμικού το αστείο

 

σαν να πιανόμουν απ’ το παραπέτο πλοίου

να μην πέσω στο αβυσσαλαίο στόμα

του θηριώδους λογικού κι άλλοι φανήκαν

για το σαρκίο μου πεινασμένοι άντρες

 

εύκολο που ήταν να μιλήσω με το απροσδιόριστο

όταν ξαφνικά τα σουβλερά ένιωσα δόντια

του αμείλικτου ρολογιού να παίζουν

το παράξενό τους ύμνο που θρηνούσε

την κάθοδό μου προς στο Έρεβος, εκεί

 

που μ’ υποδέχτηκε η συγγένειά μου

κι αμέσως μετά στη κηδεία του θείου Αντώνη

προς το γαμήλιο γλέντι βηματίσαμε

προς όλων έκπληξη κι εγώ που εμφανίστηκα νωρίς

και καταλάβαμε το νόημα του αετού

που πέταγε ψηλάθε στον αιθέρα

σα να βεβαίωνε πάνω  στη γη

και στο υπόβαθρό της πως υπήρξαμε

 

 

DUALITY

 

And I laughed at the comedian’s joke

 

as if I grabbed onto the ship’s handrail

that I wouldn’t fall into the abysmal

mouth of the monstrous logic and

many men appeared hungry for my flesh

easy it was to talk to the inexplicable

when suddenly I felt the fangs

of the inexorable clock ticking

their strange hymn lamenting

my descent to Erebus, where

 

my family greeted me and after

my uncle Antony’s funeral

we walked to the marital celebration

to the surprise of all that I was also there

and we understood the meaning of the eagle

flying over us as if to confirm

on this earth and under it that we’ve lived

 

 

SECOND ADVENT OF ZEUS, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2016

Kostas Karyotakis//Κώστας Καρυωτάκης

ΘΑΛΑΣΣΑ

Ὅμως τὰ στήθια ποὺ τὰ ταράζει κάποιο
θανάσιμο πάθος δὲν θὰ γαληνέψουν

Τὰ σύννεφα γιγάντικα φαντάζουν κι ἀσημένια
στὸ μολυβένιον οὐρανὸ
σὰν τὰ χτυπᾷ τοῦ ἥλιου τὸ φῶς· σὰν τὰ χτυπᾷ ὁ ἀγέρας
φεύγουνε πίσω ἀπ᾿ τὸ βουνό.

Κι εἶναι θεριὸ ἡ θάλασσα. Τὸ παρδαλό της χρῶμα
δίνει της — μπλαβὸ ἐκεῖ μακριά,
πιὸ δῶθε ἀνοιχτοπράσινο κι ἀκόμα δῶθε γκρίζο —
κάποια παράξενη θωριά.

SEA

 

Yet the heart that was stirred

by a deadly passion will never relax

 

the clouds seem gigantic and silvery

onto the leaden sky

as if the sun reflection shines on them

as if the wind blows onto them

they run behind the mountain

 

the sea is a beast and its colorful surface,

dark blue at the far side

nearer light green and closer gray,

as if dressing it with a strange garment

 

 

KOSTAS KARYOTAKIS//translated by Manolis Aligizakis

www.manolisaligizakis.com

2015 books published by Manolis Aligizakis

I am very pleased to inform you that during the year 2015 I had 11 books published in 4 different countries and in 4 different languages.
In these books I’m either the poet or the translator, or the author, or my work has been translated/published into a different language/country.

Με ιδιαίτερη χαρά σας ενημερώνω ότι το 2015 είχα 11 βιβλία μου που εκδόθηκαν σε 4 διαφορετικές χώρες και σε 4 διαφορετικές γλώσσες.

Στα βιβλία αυτά είμαι ή ο ποιητής, ή ο συγγραφέας, ή κάποιο μου βιβλίο μεταφράστηκε σε διαφορετική γλώσσα κι εκδόθηκε στην αντίστοιχη χώρα.

~OSZI FALEVELEK, poetry by Manolis Aligizakis, translated to Hungarian

   by Karoly Csiby, AB-ART, Gyor, Hungary, 2015

~EROTOKRITOS, by Vitsentzos Kornaros, Transcribed by Manolis

   Aligizakis, Libros Libertad, Jan, 2015. Rare, limited edition of 100 copies,

   collectible book $ 5,000 each, numbered, signed and dedicated to each

   purchase.

    http://www.libroslibertad.ca

~SVEST, poetry by Manolis Aligizakis, translated into Serbian by Jolanka Kovacs, Sziveri, Serbia, 2015

~IMAGES of ABSENCE, poetry by Manolis, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2015, http://www.ekstasiseditions.com

~CARESSING MYTHS, poetry by Dina Georgantopoulos, translated into English by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2015, http://www.libroslibertad.ca

~Άσματα του Παραλόγου, poetry by Manolis Aligizakis, ΕΝΕΚΕΝ, Salonica, Greece, 2015

~ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ, poetry by Manolis Aligizakis, SAIXPIRIKON, Salonica, Greece, 2015

~HOURS of the STARS, Poetry by Dimitris Liantinis, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2015, http://www.libroslibertad.ca

~HEAR ME OUT, LETTERS TO MY EX-LOVER, by Tzoutzi Matzourani, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2015, http://www.libroslibertad.ca

~ A FOGOLY, a novel by Manolis Aligizakis, translated into Hungarian by Karoly Csiby, AB-ART, Slovakia, 2015

~ CHTHONIAN BODIES, paintings by KEN KIRKBY-poetry by MANOLIS, Libros libertad, 2015, http://www.libroslibertad.ca

ODYSSEUS ELYTIS

AXION ESTI — GENESIS

In the beginning the light And the first hour
when the lips still inside the clay
taste the things of the world
Green blood and golden bulbs in the earth
And most beautiful in its sleep the sea unfolded
ethereal unbleached gauzes
under the carob tree and the tall standing palm trees
There alone
crying grievously
I faced the world

My soul was searching for a Beacon and a Herald

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ – Η ΓΕΝΕΣΙΣ

Στην αρχή το φως. Και η ώρα η πρώτη
που τα χείλη ακόμη στον πηλό
δοκιμάζουν τα πράγματα του κόσμου
Αίμα πράσινο και βολβοί στη γη χρυσοί
Πανωραία στον ύπνο της άπλωσε και η θάλασσα
γάζες αιθέρος τις αλεύκαντες
κάτω απ’ τις χαρουπιές και τους μεγάλους όρθιους φοίνικες
Εκεί μόνος αντίκρυσα
τον κόσμο
κλαίγοντας γοερά

Η ψυχή μου ζητούσε Σηματωρό και Κήρυκα
~ Odysseus Elytis, AXION ESTI, translated by Manolis Aligizakis

Giannis Patilis–Γιάννης Πατίλης

ΤΑ ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΤΡΙΣΤΙΧΑ τοῦ παρόντος τόμου ἀποτελοῦν νέα, ἐπαυξημένη καὶ ἀνασυγκροτημένη ἔκδοση τῆς ἑνότητας «Εἰκόνες ἀπὸ μιὰ νέα. Σὰν χάϊκου», τελευταίου μέρους τῆς συλλογῆς Γραφέως Κάτοπτρον (ἐκδ. ὕψιλον/βιβλία, Ἀθήνα 1989). Στὰ σαράντα τρία τρίστιχα ἐκείνης τῆς ἑνότητας προστέθηκαν ἄλλα δεκαέξι τῆς ἴδιας περιόδου, ἀπὸ ὅσα δὲν εἶχαν συμπεριληφθεῖ σ’ ἐκείνη τὴν ἔκδοση. Ὁλόκληρο τὸ ὑλικὸ ἀναδιατάχθηκε σὲ τέσσερις ἑνότητες μὲ σκοπὸ νὰ ἀναδειχτεῖ καλύτερα τὸ ἀφανὲς ἐρωτικὸ ἄνυσμα ποὺ τὸ διέτρεχε.
Ἔτσι στὴν παρούσα ἔκδοση, κάτω ἀπὸ τὸν συμβατικὸ ἐποχικὸ κύκλο Ἄνοιξη – Καλοκαίρι – Φθινόπωρο – Χειμώνας, ἐπιχειρεῖται νὰ ἀποτυπωθοῦν οἱ τέσσερις στιγμὲς τοῦ γήινου ἐρωτικοῦ πάθους: ἡ γέννηση, ἡ κορύφωση, ἡ φθορὰ καὶ ὁ θάνατος. Ἐπειδὴ τὰ τρίστιχα οἰκειοποιοῦνται τὸν τριμερῆ δεκαεπτασύλλαβο ποδισμὸ τῶν χάικου, τὰ ὀνόμασα «Σὰν-Χά¬ϊ-Κου» – μιᾶς καὶ οἱ στίχοι αὐτοὶ πιθανότατα νὰ μὴν ἀνταποκρίνονται στὸ πνεῦμα του, ἐὰν ὑπάρχει κάτι τέτοιο ἐφάπαξ ὁρισμένο.
Διαβάζοντας, ὡστόσο, λίγα χρόνια μετά, στὴν μετάφραση τοῦ Παναγιώτη Εὐαγγελίδη, τὸ βιβλίο Σιγανὴ βροχή (1918) τοῦ Ναγάι Καφού (1879-1959), γραμμένο ἐδῶ καὶ ἕναν αἰώνα, μιὰ στοχαστικὴ ὅσο καὶ συγκινητικὴ ἐλεγεία τῆς ἀπερχόμενης παραδοσιακῆς Ἰαπωνίας, μὲ σταμάτησε τὸ παρακάτω χωρίο, ποὺ σὰν βολικὸ ἄλλοθι τοῦ ἐγχειρήματος μου τὸ προέταξα ὡς ἐπιγραφὴ τοῦ τόμου: Ἂν ἡ σημερινὴ γκέισα παίζει ἀκόμη σαμισὲν εἶναι ἀπὸ παμπάλαιη συνήθεια τοῦ ἐπαγγελματός της. Καὶ τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς ποιητὲς τῆς νέας σχολῆς χάικου, ποὺ ἀπὸ κεῖνο τὸ ποιητικὸ εἶδος δὲν ἔχουν κρατήσει παρὰ μόνο τὸ ὄνομα.
Ἕνα ὄνομα-δάνειο καὶ γιὰ κάποιο ἄλλο βλέμμα ποὺ τὸ νιώθω νὰ συγγενεύει περισσότερο μὲ τὸν οἰκειότερο σὲ μένα κόσμο τῆς ἀρχαιοελληνικῆς ἐρωτικῆς ἀγγειογραφίας ἢ τῶν ἐρωτικῶν μικρογραφιῶν τῆς παλατινῆς ἀνθολογίας ἀποσταγμένο σ’ ἕνα φιαλίδιο δεκαεπτὰ ὅλων κι ὅλων συλλαβῶν.
http://www.tokoskino.wordpress.com

MANOLIS ANAGNOSTAKIS-ΜΑΝΩΛΗς ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ

I SPEAK

I speak of the last trumpeting of the defeated soldiers.
of the last rags from our festive garments
of our children who sell cigarettes to the passers-by.
I speak of the flowers that wilted on the graves and
rain rots them
of the houses gaping with no windows like toothless
skulls
of girls begging and showing the scars of their breasts.
I speak of the shoeless mothers who crawl among the ruins
of the conflagrated cities the corpses piled in
the streets
the pimps poets who during the night shiver by the front
steps.
I speak of the endless nights when the light is dimmed
at dawn
of the loaded trucks and the footsteps on the wet
cobblestones.
I speak of the prison yard and of the tear of the moribund.

But I speak more of the fishermen
who abandoned their nets and followed His steps
and when He got tired they didn’t rest
and when He betrayed them they didn’t reject Him
and when He was glorified they turned their eyes the other way
and their comrades spat at them and crucified them.
Though they, serene, took the road that had no end
and their glance didn’t ever darken nor bowed down
standing up and lonely amid the horrible loneliness of the crowd.

ΜΙΛΩ
Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών.
Για τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα.
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες.
Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους
και τα σαπίζει η βροχή.
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία
ξεδοντιασμένα.
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουνε δείχνοντας στα στήθια
τις πληγές τους.
Μιλώ για τις ξυπόλητες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα.
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια στους
δρόμους.
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα
κατώφλια.
Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα
ξημερώματα.
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές
πλάκες.
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ
των μελλοθανάτων.

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες.
Π’ αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του.
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν.
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν.
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια.
Κι οι σύντροφοί τούς φτύνανε και τους σταυρώναν.
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δεν έχει.
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει.
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.
~Μανώλη Αναγνωστάκη/Manolis Anagnostakis—μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη/translated by Manolis Aligizakis

ALBERT CAMUS

Albert Camus (1913—1960)

Albert Camus was a French-Algerian journalist, playwright, novelist, writer of philosophical essays, and Nobel laureate. Though neither by advanced training nor profession a philosopher, Camus nevertheless through his literary works and in numerous reviews, articles, essays, and speeches made important, forceful contributions to a wide range of issues in moral philosophy – from terrorism and political violence to suicide and the death penalty. In awarding him its prize for literature in 1957, the Nobel committee cited the author’s persistent efforts to “illuminate the problem of the human conscience in our time,” and it is pre-eminently as a writer of conscience and as a champion of imaginative literature as a vehicle of philosophical insight and moral truth that Camus was honored by his own generation and is still admired today. He was at the height of his career, at work on an autobiographical novel, planning new projects for theatre, film, and television, and still seeking a solution to the lacerating political turmoil in his native Algeria, when he died tragically in an automobile accident in January, 1960.
Albert Camus quotes//Γνωμικά του Αλμπέρτου Καμύ
“You will never be happy if you continue to search for what happiness consists of. You will never live if you are looking for the meaning of life.”

Δεν θα είσαι ευτυχισμένος αν συνεχίσεις ν’ αναρωτιέσαι τί είναι ευτυχία. Δεν θα ζήσεςι ποτέ τη ζωή αν συνεχίσεις την αναζήτηση για το τί είναι η ζωή.

“In the depth of winter, I finally learned that within me there lay an invincible summer.”

Στο μέση του χειμώνα διαπίστωσα ότι κρύβω μέσα μου ένα ακατανίκητο καλοκαίρι.

“Man is the only creature who refuses to be what he is.”

Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που αρνείται να παραδεχτεί ποιος είναι.

“Nobody realizes that some people expend tremendous energy merely to be normal.”

Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι μερικοί άνθρωποι σπαταλούν πολλή ενέργεια για να `ναι απλά φυσιολογικοί.

“Should I kill myself, or have a cup of coffee?”

Ν’ αυτοκτονήσω ή να πιω ένα καφέ;

“Live to the point of tears.”

Ζήσε μέχρι σημείου δακρύων.

“You know what charm is: a way of getting the answer yes without having asked any clear question.”

Γνωρίζεις τί υπέροχο είναι να σου απαντούν, ‘ναι’ δίχως καν να έχεις κάνεικάποια σαφή ερώτηση;

~ Μετάφραση στα ελληνικά Μανώλη Αλυγιζάκη/translation by Manolis Aligizakis

UBERMENSCH — ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

FUNERAL

We buried him, yesterday afternoon, in the freshly dug soil,
a small twig that he was, the poet with his thin gray beard.
His only sin: so much he loved the birds that didn’t come
to his funeral.
The sun went down behind the army barracks where the future
dead slept and the lone hawk, lover of songs, sat on the oak
branch; women lamented for the day’s yellow rapture and after
approving everything the hawk flew away, as if to define
distance. Wind blew over the surface of the lake searching
for the traitor who had run to the opposite shore where
judgement was passed and the ancient cross remained with
no corpse.
Everyone felt joyous, wine and finger food had to do with it
the hawk returned without news and the beggar extended
his hand and softly begged:
“two bits, man, God bless your soul, two bits.’

ΚΗΔΕΙΑ

Χθες το απόγευμα, τον θάψαμε στο φρεσκοσκαμμένο χώμα,
λες να `τανε βλαστάρι ενός δεντρού, το ποιητή με τ’ αραιό
γκρίζο γενάκι. Μόνη του αμαρτία που αγαπούσε πολύ
τα πουλιά κι αυτά ξέχασαν στην κηδεία του να έρθουν.
Ο ήλιος έδυσε πίσω απ’ το στρατόπεδο με τους νεκρούς
της αύριον και το γεράκι, μονιάς της λαγκαδιάς, καθόταν
στης οξιάς κλαδί. Γυναίκες κλάψαν για το κίτρινο συναίσθημα
της μέρας και το γεράκι αφού όλα τα επιδοκίμασε, πέταξε
μακρυά τις αποστάσεις για να καθορίσει, ο αγέρας φύσηξε
πάνω απ’ τη λίμνη, λες κι έψαχνε για τον προδότη που είχε
πάει στην αντιπέρα όχθη, εκεί που κρίνονται οι δίκαιοι
κι ο πανάρχαιος σταυρός έμεινε δίχως κορμί.
Όλοι ένιωσαν ευέλπιστοι απ’ το κρασί και τους μεζέδες,
ξανάρθε το γεράκι δίχως να φέρει νέα κι ο ζητιάνος έτεινε
το χέρι και καλοκάγαθα ψυθίριζε:
‘ελεημοσύνη χριστιανοί, ελεημοσύνη.’

~Υπεράνθρωπος/Ubermensch, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2013

Édouard Schuré

Eduard (Édouard) Schuré (January 21, 1841 in Strasbourg – April 7, 1929 in Paris) was a French philosopher, poet, playwright, novelist, music critic, and publicist of esoteric literature.

Biography

Schuré was the son of a doctor in the Alsatian town of Strasbourg, who died when Édouard was fourteen years old. Schuré mastered French as well as German, and was influenced by German and French culture in his formative years. He received his degree in law at the University of Strasbourg, but he never entered into practice. Schuré called the three most significant of his friendships those with Richard Wagner, Marguerita Albana Mignaty and Rudolf Steiner.[1]
Schuré’s interest and studies led to an extensive knowledge of German literature. The discovery of Wagner’s “music drama” Tristan and Isolde impressed him sufficiently to seek—and obtain—Wagner’s personal acquaintance.
In France, he published his first work Histoire du Lied—a history of the German folk song, which earned him some recognition in the country of his family. With the publication of the essay Richard Wagner et le Drame Musical, he established himself as a major French Wagner expert and advocate of the time.
When the Franco-German war of 1870-71 poisoned the German arts for many French, it would seem that Schuré was not immune from this influence. His nationalism is reflected in his remarks of this time—and later in his life—in a comparison of glorified Celtism (France) and a negatively viewed “Teutonism” (Germany).
On a trip to Italy during this time he met, twenty years his junior, a Greek girl, Marguerita Albana Mignaty, whom he subsequently described as his “muse”, although he himself was married.
After the tide of war had ebbed, Schuré reestablished his relationship with Wagner. In 1873, he met the German philosopher Friedrich Nietzsche; with frequent contact they shared enthusiasm for Wagner. The cultist veneration of Wagner, however, seeded Schuré’s alienation from the composer.
Schuré now turned increasingly to the esoteric and the occult; his major influence being the famous French occultist-scholar Fabre d’ Olivet. In 1884, he met the founder of the Theosophical Society Helena Petrovna Blavatsky. Although unwelcome in the Theosophical Society, he nevertheless entered. In 1889, he published, after some smaller works on similar topics, his major work Les Grands Initiés (The Great Initiates).
In 1900, the actress Marie von Sivers came into contact with him because she intended to translate his works into German (The Great Initiates, The Sacred Drama of Eleusis and The Children of Lucifer). At the German Section of the Theosophical Society, he met the Austrian philosopher and later founder of Anthroposophy, Rudolf Steiner. In 1906, Sivers brought about a meeting between Schuré and Steiner. Schuré was deeply impressed and thought of Steiner as an authentic ‘initiate’ in line with his The Great Initiates. After hearing Steiner lecture in Paris for the first time in 1906, Schuré in an ecstatic state ran home and wrote down the entirety of the lecture from memory. This first lecture, and the other lectures in the series (which Schuré wrote down) were published as Esoteric Cosmology.[2] Subsequently, Steiner and von Sivers staged Schuré’s esoteric dramas at the following Theosophical Congresses in Berlin and Munich. Schuré’s The Children of Lucifer, served as a precursor of Rudolf Steiner’s own esoteric dramas.
In 1908 Schuré brought out Le Mystère Chrétien et les Mystères Antiques,[3] a French translation of Steiner’s work Christianity as Mystical Fact and the Mysteries of Antiquity.[4] With the outbreak of World War I, Schuré’s relationship with Steiner and his wife became strained. Schuré threw in the two secret intentions about Germanic and Pan and stepped out of Steiner’s Anthroposophical Society. Four years after the war, Schuré re-consolidated his friendship with Steiner.
In subsequent years, Schuré published his autobiography.

Esoteric and literary meaning

Schuré’s The Great Initiates is described by some as a masterpiece. In it, he describes the path allegedly followed by some of the ancient philosophers in search of profound esoteric knowledge, often called the “initiation”, as describing the process of becoming a mystic master or spiritual healer.
Those familiar with Rama, Hermes Trismegistus, Socrates, Jesus, Orpheus will find frequent references in Schuré’s work. Schuré pursued the notion that a secret esoteric knowledge was known to them all, that this group were among the pillars of civilization and represented the founders of spiritual and philosophical ways of being as well as in some cases—though contrary to their message—religions. Schuré recognized that the path to a harmonious world was not to be found through a bigoted denial of the value found by other civilizations by their own sages. He wanted people to recognize the value of democracy in spiritual, philosophical, and religious ways. .
Schuré wrote a considerable number of books and plays. His plays enjoyed relative fame in his days in Europe, and some of them were put on stage by Steiner. He also influenced Russian composer Sergei Prokofiev.

~Wikipedia, the free Encyclopedia

THE GREAT INITIATES–EDOUARD SCHURE

Edouard Schure

LORD RAMA

THE ARYAN CYCLE — RAMA

Zoroaster asked Ormouzd, the great Creator,
“Who is the first man with whom you conversed?”
Ormouzd answered.
“Noble Yima, the one who was in command of the Courageous. I told him to watch over the worlds which belong to me, and I gave him a saber of gold and a sword of victory.”
And Yima moved forward on the way of the sun and assembled the courageous men in the famous Airyana-Vaeja, created pure.”

~Zend Avesta

ΑΡΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ — ΡΑΜΑ
Ο Ζωροάστρης ρώτησε τον Ορμούντζ, τον μεγάλο δημιουργό: “Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο συνομίλησες;”
Ο Ορμούντζ απάντησε:
“Είναι ο ωραίος Γίμα, αυτός που ήταν επικεφαλής των γενναίων. Του είπα να επαγρυπνεί πάνω στους κόσμους που μου ανήκουν και του έδωσα μια χρυσή ραμφαία, ένα νικητήριο σπαθί. Κι ο Γίμα προχώρησε στον δρόμο του ήλιου και συγκέντρωσε τους γενναίους αμνθρώπους στο φημισμένο Αερυάνα-Βαέγια, το αγνογέννητο.”
~Ζεντ Αβέστα
~ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΥΣΤΕΣ, ΕΔΟΥΑΡΔΟΥ ΣΥΡΕ///THE GREAT INITIATES, EDUARD SCHURE