THE MEDUSA GLANCE

 

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

 

Οι πατούχες γελαστά πλατσούριζαν

στα πηγαδάκια τα γιομάτα ζωή

κι η μάνα παραπέρα σκυφτή —

μανάδες πάντοτες σκυφτά

του πόνου πίναν το κρασί —

μάζευε πεταλίδες και κοχύλια

 

κι ο σύντροφος του πεπρωμένου μου

αδερφός της ξεγνιασιάς μου

έξυπνα πίσω απ’ τα καβούρια με χέρι

επιδέξιο και σβέλτο τ’ άρπαζε πριχού

γοργά κρυφτούν σε κώχες και μικρές σπηλιές

μονάχα τα καβούρια που γνωρίζουν

 

κι ήταν οι μέρες μίσους

που ο πατέρας στην εξορία έτρεχε

απ’ των δοσίλογων τα νύχια να γλυτώσει

κι από νωρίς της πίκρας το ψωμί γευτήκαμε

κι από νωρίς που ντροπαλά

σάν τα κλαριά τεντώσαμε το μάκρος,

σάν δυό πουλιά πριχού

τήν ώρα μας που ανδρειωθήκαμε

 

 

EARLY YEARS

Laughing benevolence our soles

splashed into small water pools

filled by moving life

and further away our mother stooped,

mothers always stooped drank bitterness,

and collected sea snails and abalone

 

my brother, my Fate’s choice

moved his hand swiftly to grab

the little crab before it took refuge

in the crevasse only a crab could see

and we lived in fear for our father was

in a land unknown to our little world,

exiled, away from the pangs of the police

informants: such was our luck

that early in life we tasted

the bitter orphan water

yet like tree branches we stretched our limbs

against the elements

and like birds prematurely we grew wings

 

THE MEDUSA GLANCE, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2017

 

Tasos Livaditis//Τάσος Λειβαδίτης

OLD SONG

The garden railings are wet from the rain like the poor who
are left outside
but as night falls a flute or a star speaks for the whole
universe —
when we were children we would hide under the stairs and when
we would come out we had left behind a royal fate
silence makes the world bigger, sorrow more just
and later as young men we hugged the first tree and
narrated our past to it
joyless days that you’ve passed yet you’ve left behind an emotional
memory
and I who was crazy for the future now in agony I observe the movement
of the clock’s fingers.

Until one night a man goes along the road singing.
Where have you heard this song before? You don’t remember.
Yet nostalgia of all you dreamed off shivers in that song. You
stand by the window
and listen as if enchanted. And suddenly at the turn of the road
the song stops. Everything vanishes. Quiet.
And what you’ll do now?

ΠΑΛΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Τα κάγκελα του κήπου υγρά απ’ τη βροχή σαν τους φτωχούς που
τους αφήνουν έξω
αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα —
σαν ήμασταν παιδιά κρυβόμαστε κάτω απ’ τη σκάλα κι όταν βγαί-
ναμε είχαμε αφήσει εκεί ένα βασιλικό πεπρωμένο
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο η θλίψη πιο δίκαο
κι αργότερα νέοι αγκαλιάσαμε το πρώτο δέντρο και του διηγηθή-
καμε τα περασμένα
άχαρες μέρες που φύγατε κι όμως αφήσατε μια ανάμνηση συγκινη-
τική
κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο κοιτάζω τώρα με αγωνία να
προχωρούν οι λεπτοδείχτες στα ρολόγια.

Ώσπου μια νύχτα ένα διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δε θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες τρέμει μες στο τρα-
γούδι. Στέκεσαι στο παράθυρο
κι ακούς σα μαγεμένος. Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου το
τραγούδι σβήνει. Όλα χάνονται. Ησυχία.
Και τώρα τί θα κάνεις;

~Tasos Livaditis, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, 2014

POETRY EVENT AT THE POLIS ART CAFE–ATHENS

REMORSES AND REGRETS

ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Ταχτοποίησες όλες τις υποθέσεις σου
με συγγενείς και φίλους

που ποτέ δεν θυμούνται
να σε καλέσουν
σε χαρούμενες μέρες
αλλά μόνο σε κηδείες.

Ταχτοποίησες τις ενοχλητικές σου
αναμνήσεις, όνειρα απραγματοποίητα

και τώρα γαλήνιος βάζεις
το καπέλο σου και ξεκινάς
έξω απ’ τη φυλακή σου να βαδίσεις

μία στροφή προς το εμπορικό κέντρο
που θα συναντήσεις φίλους σου
και μετά από μια παρτίδα τάβλι
δύο καφέδες και τρία τσιγάρα

θα επιστρέφεις πάλι σπίτι
για μιαν ακόμα βουβή βραδιά.

AFFAIRS

You’ve settled your affairs with
friends and relatives who
forget to call you during their

festive events though they always
invite you to funerals

you’ve settled with annoying memories
dreams that never turned into reality

in peace with yourself now
you put on your cap and

walk out of your prison
turn toward the shopping mall
where you’ll meet your pals and

after a game of backgammon
two coffees and three cigarettes

you walk back to your house
for another long soundless night

OF REMORSES AND REGRETS, Collection in Progress.

C. P. CAVAFY-POEMS

THE SATRAPY

How unfortunate though you are made
for great and beautiful deeds
your unjust fate always denies you
encouragement and success;
worthless habits, pettiness
and indifference distract you.
And what a horrible day when you give in
(the day you let yourself give in)
and you set out on the road to Susa
and you approach the monarch Artaxerxes
who favors you with a place at his court
and offers you satrapies and such.
And you accept them in despair
these things that you don’t want.
Your soul craves other things, yearns for other things:
the praise of the people and the sophists,
that difficult and priceless “Well Done”;
the Agora, the Theater, and the Laurels.
Will Artaxerxes give you these things?
Can your Satrapy provide them?
And what sort of life will you live without them?

Η ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ

Τί συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ επιτυχία να σε αρνείται
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τί φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις)
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχη Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά που θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά που θα τα βρεις στη σατραπεία
και τί ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

~Κωνσταντίνου Καβάφη-Ποιήματα/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
~C. P. Cavafy-Poems/translated by Manolis Aligizakis

CRUELTY OF EUROZONE CAPITALISM

The euro ‘family’ has shown it is capable of real cruelty

by Suzanne Moore

Angela Merkel and Jean-Claude Juncker seek to justify their Greek bailout deal, but what kind of family asset-strips one of its members in broad daylight?
The seemingly indestructible Angela Merkel can go without sleep, and still manage a half smile and speak about Greece’s wish to remain in “the euro family”. This may sound reasonable and pleasant. All families have their little local difficulties, don’t they? But they work through them. People see reason. When they are forced to.
By infantilising Greece, Germany resembles a child who closes its own eyes and thinks we can not see it. We can. The world is watching what is being done to Greece in the name of euro stability.
It sees a nation stripped of its dignity, its sovereignty, its future.
What kind of family, we might ask, does this to one of its own members? Even Der Spiegel online described the conditions that have been outlined as “a catalogue of cruelties”, but perhaps we should now put it another way, given Jean-Claude Juncker has denied that the Greek people have been humiliated. Juncker instead says that this deal is a typical “European” compromise. Yes, we see.
The machinations of financial institutions (the troika) have been exposed as much as the institutions themselves. Who runs these banks, and for whom? Twitter slogans talk of the three world wars: the first waged with guns, the second with tanks and this third world war waged by banks. Extreme? Well, there clearly is more than one way to take over a country.
The Eurozone and Germany want regime change in Greece, or at least to split Syriza. Alexis Tsipras has fought tooth and nail for something resembling the debt restructuring that even the International Monetary Fund acknowledges is needed. The incompetence of a succession of Greek governments and tax evasion within Greece is not in doubt. But the creditors of the euro family knew this as they upped their loans, and must now delude themselves that everything they have done has been for the best. It hasn’t, and now that same family will go in and asset-strip in broad daylight a country that can no longer afford basic medicines. In three days Greece is supposed to push through heaps of legislation on privatisation, tax and pensions so it can be even poorer.
There is to be no debt forgiveness in this family. Tsipras has to sell this to his people so the banks can reopen. His endurance has been remarkable, and more will be needed. The unsustainability of Greek debt, even if the country could achieve growth, remains. The words trust and confidence keep being used but by the wrong people. Trust is gone in this European project. François Hollande, ever the pseudo–mediator, may rattle on about the history and culture of Greece. Its value has actually been shown. Its value is purely symbolic. It is worth nothing.
The euro family has been exposed as a loan-sharking conglomerate that cares nothing for democracy. This family is abusive. This “bailout”, which will be sold as being a cruel-to-be-kind deal is nothing of the sort. It is simply being cruel to be cruel.

~ Suzzane Moore, The Guardian
~ http://www.guardian.com

NOSTOS and ALGOS (Nostalgia)

FIRES

Ancient fires burning
still inside the temples
outside the porticos,

center of the agora
where an eloquent poet once

orated verses before
the paranoid oligarchy
expelled him from the city

images come to us
and nothing has really

changed over eons
except the invention

of bullets to speed
the process of apathy

ΦΩΤΙΕΣ

Προαιώνιες φωτιές καίουν
μέσα στους ναούς
κι έξω στα περιστύλια

και στο κέντρο της αγοράς
που κάποτε ο εύγλωτος ποιητής

πρίν τον εξωστρακίσει
η παρανοϊκη ολιγαρχία
απάγγελνε αιθέριες στροφές.

Εικόνες που έρχονται στη μνήμη
και τίποτα δεν έχει αλλάξει

μέσα στούς αιώνες
παρα η εφεύρεση της σφαίρας

που με ταχύτητα φωτός
κοσμει τη γενικήν απάθεια

~ Nostos and Algos, Ekstasis Editions, Victoria, BC, 2012
~ Φυλλορροές, ΕΝΕΚΕΝ, Θεσσαλονίκη, 2013

HEAR ME OUT

MORNING WAKE UP CALL

My love,

I can endure everything away from you. One I can’t: waking up
next to your vacant pillow.

It’s hard to get used to coming back home alone at night but the
morning wake up is unbearable.

I’m truthful to you I open my eyes and shut them right away. I
don’t want to wake up. I can’t endure to stretch my arm on the
empty side of the bed.

The bathroom misses the sounds of you shaving and the
fragrance of your after shave.

I cover myself to the head with the bed coverings and wish light
wouldn’t come, time won’t come when I’ll have to go down to the
kitchen to make coffee.

In the morning!

The breakfast I prepared for you and the coffee we had together.
When I took you to the garage door and kissed you good
morning.

When I looked at you as you drove the car away.

The day that has no reason to commence, no expectation for
your return at night.

Every day from now on.

Day after day until I get used to it.
~Tzoutzi Matzourani, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, BC, 2015

XXI

We who started out on this pilgrimage
looked at the broken statues
we lost ourselves and said life is not so easily lost
that death has unfathomable ways
and his own special justice;
that when we died standing on our feet
like brothers inside the stone
united in toughness and weakness
the ancient dead have escaped the circle and have
been reborn
and smile in a peculiar silence.

KA’

Εμείς που ξεκινήσαμε για το προσκύνημα τούτο
κοιτάξαμε τα σπασμένα αγάλματα
ξεχαστήκαμε και είπαμε πως δε χάνεται η ζωή τόσο
εύκολα
πως έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη,

πως όταν εμείς ορθοί στα πόδια μας πεθαίνουμε
μέσα στην πέτρα αδερφωμένοι
ενωμένοι με τη σκληρότητα και την αδυναμία,
οι παλαιοί νεκροί ξεφύγαν απ’ τον κύκλο και αναστή-
θηκαν
και χαμογελάνε μέσα σε μια παράξενη ησυχία.

~George Seferis-Mythistorema, translated by Manolis Aligizakis, Libros Libertad, Vancouver, BC, 2012

SECOND ADVENT OF ZEUS

ATHENA

Athena smiled at me when I observed

that everything suited its place
nothing jutted out of position
but the palm tree
in sandy corners of the earth
that needed direction when
early in life I discovered
my secret love: the sea
dark blue and merciless
inviting and ardent punisher
of sins told and petrified

when the goddess chose
of to make my cenotaph and
to erect my statue that
spoke of greatness
true demagogue that I was
with the vague smile
upon my face

she then placed a wilted daffodil
and a fiery red carnation
over my heart
it was a sad day when
I drank water diaphanous to be
it was a diaphanous day
when I vanished
in the azure and
with my legs I strode freely
over my statue’s joy

ΑΘΗΝΑ

Κι η Αθηνά χαμογέλασε που πρόσεξα

πως όλα ταίριαζαν στην θέση τους
τίποτα πουθενά δεν προεξείχε
εκτός από το φοίνικα
σ’ αμμουδερές γωνιές της γης
που χρειαζόταν ρύθμιση
φρέσκος που ήμουν στη ζωή
κι έμαθα την κρυφή μου
αγάπη: θάλασσα
γαλανή κι αμείλικτη
δελεαστική κι αυστηρή τιμωρός
δηλωμένων αμαρτιών και ξεχασμένων

και διάλεξε η Αθηνά μαρμάρινο
το κενοτάφιο να στήσει
και τ’ άγαλμά μου να υψώσει
για τη μεγαλωσύνη
που θα δημαγωγεί
μ’ ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο
το προσωπό μου

κι έβαλε μαραμένο μανουσάκι
κι ένα γαρύφαλλο ολοκόκκινο
στο μέρος της καρδιάς μου

ήταν μια μέρα μελαγχολική
όταν ήπια νερό κι έγινα διάφανος
ήταν μια μέρα διάφανη
όταν εξαφανίστηκα
μες στο βαθύ γαλάζιο
και με τα πόδια μου υπερσκέλιζα
του άγάλματός μου τη χαρά

~ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ, συλλογή εν εξελίξει.
~SECOND ADVENT OF ZEUS, collection in progress.