I
These trees don’t take comfort in less sky
these rocks don’t take comfort under foreigners’
footsteps,
these faces don’t take comfort but only
in the sun,
these hearts don’t take comfort except in justice.
This landscape is merciless like silence,
it hugs its fiery rocks tightly in its bosom
it hugs tightly in the sun its orphan olive trees
and grapevines,
it clenches its teeth. There is no water. Only light.
The road vanishes in light and the shadow of the fence wall
is made of steel.
Trees, rivers and voices turn to marble
in the sun’s whitewash.
The root stumbles on the marble. The dusty
bulrush
The mule and the rock They all pant There is
no water.
They’ve all been thirsty. For years. They all
chew one bite of sky over their bitterness.
Their eyes are red for lack of sleep,
a deep wrinkle is wedged between their
eyebrows
like a cypress between two mountains
at sundown.
Their hands are glued onto their rifles,
their rifles are extensions of their hands,
their hands extensions of their souls –
they have anger on their lips
and grief deep within their eyes
like a star in a pothole of salt.
ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ
Αυτά τά δέντρα δέ βολεύονται μέ λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δέ βολεύονται κάτου απ’ τά ξένα
βήματα,
αυτά τά πρόσωπα δέ βολεύονται παρά μόνο στόν
ήλιο,
αυτές οι καρδιές δέ βολεύονται παρά μόνο στό δίκιο.
Ετούτο τό τοπίο είναι σκληρό σάν τή σιωπή,
σφίγγει στόν κόρφο του τά πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στό φώς τίς ορφανές ελιές του καί τ’ α-
μπέλια του,
σφίγγει τά δόντια. Δέν υπάρχει νερό. Μονάχα φώς.
Ο δρόμος χάνεται στό φώς κι ο ίσκιος τής μά-
ντρας είναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τά δέντρα, τά ποτάμια κι οι φωνές
μές στόν ασβέστη τού ήλιου.
Η ρίζα σκοντάφτει στό μάρμαρο. Τά σκονισμένα
σκοίνα.
Τό μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δέν υπάρχει
νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μιά μπου-
κιά ουρανό πάνου απ’ τήν πίκρα τους.
Τά μάτια τους είναι κόκκινα απ’ τήν αγρύπνια,
μιά βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στά φρύδια
τους
σάν ένα κυπαρίσι ανάμεσα σέ δυό βουνά τό λιό-
γερμα.
Τό χέρι τους είναι κολλημένο στό ντουφέκι,
τό ντουφέκι είναι συνέχεια τού χεριού τους,
τό χέρι τους είναι συνέχεια τής ψυχής τους—
έχουν στά χείλη τους απάνου τό θυμό
κ’ έχουνε τόν καημό βαθιά-βαθιά στά μάτια τους
σάν ένα αστέρι σέ μιά γούβα αλάτι.
Yannis Ritsos-Romiosini/translated by Manolis Aligizakis
Γιάννης Ρίτσος-Ρωμιοσύνη/Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Hellenic Canadian Literature 