Ubermensch//Υπεράνθρωπος

Eνηλικίωση

Ξαφνικά είμαστε κιόλας ενήλικοι. Γρήγορα πέρασαν
τα ξέγνιαστα χρόνια, κλείσαν τα βιβλία, κι η παιδική
αγάπη αντικαταστήθηκε με τη λυπημένη σιωπή
που προχωρεί χωρίς προσανατολισμό. Οι οδηγοί βλαστήμησαν
την κίνηση και που `ναι ο θεός να βάλει κάποια τάξη;
Μα δεν έχουν ακούσει τα καλά μας νέα;
Πέθανε ο θεός, φωνάξαμε στον άνεμο και στα φύλλα
της οξιάς κι εμένα πάντα μ’ άρεσαν οι πλανόδιες ορχήστρες
που από πόλη σε πόλη πήγαιναν και διασκέδαζαν τον κόσμο
με νοσταλγικά τραγούδια, για του Παράδεισου τη μισέρια
την ώρα που εμείς στη γη τη βρίσκαμε με μαρμελάδα
και με λουκουμάδες. Ωστόσο κάτι πολύ σοβαρό
μας κρατούσε σιωπηλούς που η πεταλούδα πέταγε πάνω
απ’ την ντάλια. Σκέφτηκες άραγε ποτέ τι θα γινόταν
με μια μουγγή έρωτα αν έκανες και στη στιγμή
του οργασμού ξεφώνιζες δυνατά ‘βοήθεια;’

~ Μου αρέσουν όλοι όσοι δεν αναζητούν πίσω από κάθε άστρο
την αιτία για μια θυσία, μια αιτία για να καταστραφούν.
Adulthood

Suddenly we had grown into adulthood. Quickly
the carefree years passed, books closed, puppy love
replaced by somber silence, directionless,
drivers cursed the traffic jams and where was god to put
some order to this life?
But haven’t they heard the good news?
God was dead. We yelled it to the wind and to the aspen
leaves and I always believed in the travelling bands that
went from city to city and entertained people with old
nostalgic songs talking of misery being just in heaven
while on earth we thrived on jelly and glazed donuts. Yet
something sinister kept us silent that the monarch butterfly
flew over the dahlia.
Have you ever thought of what would happen if
you made love to a deaf woman and at the time
of climax you screamed for help?

~ I like all those who do not seek behind every star
the reason for a sacrifice, the cause for their destruction.